بریده‌هایی از کتاب جرئت بسیار

حد و مرزها باعث ایجاد حس ارزشمند بودن می‌شوند.

من در کتاب زندگی با تمام وجود ده رهنمون برای زندگی کردن با تمام وجود ارائه کرده‌ام که نشان می‌دهند کسانی که با تمام وجود زندگی می‌کنند چه خصوصیاتی را در خود پرورش می‌دهند و چه خصوصیاتی را در خود برطرف می‌کنند: ۱. اصالت را در خود پرورش دهید: به آنچه مردم دربارهٔ شما فکر می‌کنند اهمیت ندهید. ۲. با خودتان مهربان باشید: دست از کمال‌گرایی بردارید. ۳. انعطاف‌پذیری را در خود پرورش دهید: بی‌تفاوت و درمانده نباشید.

بزرگ شدن یعنی پذیرش آسیب‌پذیری.

همهٔ ما در اتاق شکنجه‌ای به نام عدم اطمینان قرار داریم.

: سنجیدن ارزش خود با واکنش دیگران یعنی وقت تلف کردن.

ولی وقتی واقعی هستی دیگر درد برایت مهم نیست."

"در هر چیز تَرَکی هست که نور از آن‌جا وارد می‌شود."

۴. سپاس و نشاط را در خود پرورش دهید: به کمبودها فکر نکنید و از تاریکی‌ها نترسید. ۵. شهود را در خود پرورش دهید و به ایمان خود اعتماد کنید: نیازی به اطمینان نیست. ۶. خلاقیت را در خود پرورش دهید: مقایسه نکنید. ۷. تفریح و استراحت کنید: نه خود را از پا درآوردن نشانهٔ منزلت اجتماعی است و نه سخت کار کردن نشانهٔ ارزش. ۸. آرامش و سکون را در زندگی‌تان پرورش دهید: اضطراب و نگرانی را اساس زندگی قرار ندهید. ۹. کارهای معنادار انجام دهید: به خودتان تردید نداشته باشید و فراموش کنید "قرار بوده چه کسی باشید". ۱۰. بخندید، بخوانید و برقصید: همیشه سرد و خویشتن‌دار نباشید.

هیچ چیز جذاب‌تر از اعتماد به نفس نیست

کسی که تلاش می‌کند، کسی که اشتیاق را می‌شناسد، کسی که ایثار می‌کند و خود را وقف هدفی والا می‌سازد، "همان کسی است که در بهترین حالت طعم پیروزی را بیش از دیگران می‌چشد و در بدترین حالت و در صورت شکست، حداقل پردل و جرئت شکست می‌خورد ..."

هیچ چیز دشوارتر، خطرناک‌تر و برخورنده‌تر از این نیست که خارج از زندگی‌تان بایستید و با خودتان فکر کنید: "کاش شهامت این را داشتم که خودم را نشان دهم و دیده شوم!"

"من اتفاقی نیستم که برایم رخ داده است. من آن چیزی هستم که خودم تصمیم می‌گیرم باشم."

وقتی می‌دانیم کسی ما را دوست دارد واقعی شدن چقدر ساده‌تر است

سختی بخشی از روند رشد است.

وقتی رهبران مذهبی به جای آموزش مقابله با ناشناخته‌ها و نحوهٔ پرداختن به ابهامات و الگو بودن، با آسیب‌پذیر کردن ما از طریق معنویت، حس ترس و نیاز به یافتن اطمینان را در ما تحت فشار قرار می‌دهند و به این ترتیب ایمان را به "اطاعت و عواقب" تبدیل می‌کنند، کل مفهوم ایمان به نوبهٔ خود ارزشش را از دست می‌دهد.

کاری که می‌کنید مهم نیست، علت انجام دادن آن است که تفاوت را ایجاد می‌کند.

هیچ چیز به اندازهٔ پی بردن به این موضوع باعث ایجاد تحول در زندگی‌ام نشد: سنجیدن ارزش خود با واکنش دیگران یعنی وقت تلف کردن.

تفریح و استراحت کنید: نه خود را از پا درآوردن نشانهٔ منزلت اجتماعی است و نه سخت کار کردن نشانهٔ ارزش.

کسانی که با تمام وجود زندگی می‌کنند چه خصوصیاتی را در خود پرورش می‌دهند و چه خصوصیاتی را در خود برطرف می‌کنند: ۱. اصالت را در خود پرورش دهید: به آنچه مردم دربارهٔ شما فکر می‌کنند اهمیت ندهید. ۲. با خودتان مهربان باشید: دست از کمال‌گرایی بردارید. ۳. انعطاف‌پذیری را در خود پرورش دهید: بی‌تفاوت و درمانده نباشید.

"چون هیچ تلاشی بی‌اشتباه و کاستی نیست؛ ولی کسی که تلاش می‌کند، کسی که اشتیاق را می‌شناسد، کسی که ایثار می‌کند و خود را وقف هدفی والا می‌سازد، "همان کسی است که در بهترین حالت طعم پیروزی را بیش از دیگران می‌چشد و در بدترین حالت و در صورت شکست، حداقل پردل و جرئت شکست می‌خورد ..."