بریده‌هایی از کتاب جرئت بسیار

علت این ارزیابی و مقایسهٔ مداوم که به نتیجه‌ای معکوس منجر می‌شود این است که ما اغلب زندگی، ازدواج، خانواده‌ها و جوامع خود را با چشم‌اندازهای واهی رسانه‌ها در زمینهٔ کمال مقایسه می‌کنیم یا واقعیت خود را با روایت خیالی‌مان از فوق‌العاده بودن زندگی دیگران می‌سنجیم. حسرت گذشته (نوستالژی) هم یکی دیگر از اَشکال خطرناک مقایسه است. فکر کنید چقدر خود و زندگی‌مان را با خاطراتی مقایسه می‌کنیم که حسرت گذشته چنان کامل آن‌ها را در ذهنمان حک کرده است که فراموش کرده‌ایم اصلاً وجود نداشته‌اند: "یادت هست کِی را می‌گویم؟ آن روزها ...

در معرض دید قرار دادنِ هنر، نوشته‌ها، عکس‌ها یا ایده‌هایمان هم تضمینی را برای پذیرفته شدنشان یا قدردانی از آن‌ها به دنبال ندارد ــ این هم نوع دیگری از آسیب‌پذیری است.

وظیفهٔ ما کامل بودن و بار آوردنِ فرزندانی خوشحال نیست.

برای این‌که وارد میدان زندگی شویم در انتظار کامل شدن و ضدضربه شدن می‌مانیم، غافل از این‌که در طی این انتظار روابط و فرصت‌ها را به نحوی جبران‌ناپذیر از دست می‌دهیم، وقت باارزشمان را تلف می‌کنیم و موهبت‌هایی را که در اختیار داریم و نقشی را که ایفای آن فقط از دست ما ساخته است نادیده می‌گیریم.

چطور شهامت آسیب‌پذیر بودن می‌تواند طریقهٔ زندگی، عشق ورزیدن، تربیت فرزند و رهبری را تغییر دهد "اگر می‌خواهید زندگی کاملی داشته باشید این کتاب را بخوانید." سِر کِن رابینسون، نویسندهٔ کتاب عنصر

راه زیر قدم‌های تو شکل می‌گیرد.

هر تلاشی در زندگی مستلزم خطا و کاستی، و هر پیروزی هم مستلزم آسیب‌پذیری است.

شهامت به خرج دادن در میدان زندگی در برد و باخت خلاصه نمی‌شود.

در میان گذاشتن آسیب‌پذیری‌ها در جایی که معمولاً تاریک است نور ایجاد می‌کند

وقتی کودکی تو را مدت‌های مدید دوست دارد، نه فقط برای بازی کردن، بلکه واقعاً تو را دوست دارد، آن وقت واقعی می‌شوی."

من در کتاب زندگی با تمام وجود ده رهنمون برای زندگی کردن با تمام وجود ارائه کرده‌ام که نشان می‌دهند کسانی که با تمام وجود زندگی می‌کنند چه خصوصیاتی را در خود پرورش می‌دهند و چه خصوصیاتی را در خود برطرف می‌کنند: ۱. اصالت را در خود پرورش دهید: به آنچه مردم دربارهٔ شما فکر می‌کنند اهمیت ندهید. ۲. با خودتان مهربان باشید: دست از کمال‌گرایی بردارید. ۳. انعطاف‌پذیری را در خود پرورش دهید: بی‌تفاوت و درمانده نباشید.

کمال‌گرایی کلید موفقیت نیست. در واقع، تحقیقات نشان داده‌اند که کمال‌گرایی مانع موفقیت است. کمال‌گرایی مستقیماً با افسردگی، اضطراب، اعتیاد و سکون یا از دست دادن فرصت‌ها در ارتباط است. ترس از شکست، اشتباه، برآورده نشدن توقعات مردم و مورد انتقاد واقع شدن باعث می‌شود وارد میدان نشویم، در حالی که رقابت و تلاش سالم در همین میدان صورت می‌گیرد.

کمال‌گرایی معادل تلاش برای رسیدن به تعالی نیست. کمال‌گرایی راه سالمی برای موفقیت و رشد نیست. کمال‌گرایی حرکتی تدافعی است و براساس این باور قرار دارد که اگر من همهٔ کارهایم را به شکلی کامل انجام دهم و کامل به نظر برسم، درد و رنج سرزنش، قضاوت و خجالت را به حداقل خواهم رساند یا از آن اجتناب خواهم کرد. کمال‌گرایی زرهی بیست‌تُنی است که با خود به این طرف و آن طرف می‌کشیم و فکر می‌کنیم از ما محافظت می‌کند. در حالی در واقع ابزاری است که مانع دیده شدنمان می‌شود.

زندگی کردن با تمام وجود، یعنی درگیر زندگی شدن از دیدگاه ارزشمند بودن. این به معنای پرورش شهامت، همدلی و ارتباط و به این معناست که صبح از خواب بیدار شوید و با خودتان فکر کنید: مهم نیست امروز چه کارهایی انجام می‌دهم و چه کارهایی را ناکرده باقی می‌گذارم، همین که هستم کافی است. به معنای این است که هر شب که به رخت‌خواب می‌روید با خودتان فکر کنید: بله می‌دانم که گاهی کامل نیستم و آسیب‌پذیرم، گاهی هم می‌ترسم، ولی این باعث تغییر این واقعیت نمی‌شود که هم شجاعم و هم سزاوار دوست داشتن و دوست داشته شدن.

امید زمانی ایجاد می‌شود که: از توانایی تعیین اهدافی واقع‌بینانه برخوردار باشیم (مقصدم را می‌شناسم). می‌دانیم چطور باید به هدف برسیم، که این شامل توانایی حفظ انعطاف‌پذیری و انتخاب مسیرهای جایگزین هم می‌شود. (می‌دانم چطور باید به مقصد برسم، پشتکار لازم را دارم، می‌توانم ناملایمات را تحمل کنم و توانایی تلاش مجدد را دارم.) خودمان را باور داشته باشیم (من می‌توانم این کار را انجام دهم!)

تنها دلیل بودن ما در این جهانْ ارتباط است. ارتباط داشتن با دیگران در وجود ما حک شده است، هدف و معنای زندگی ماست و بدون آن رنج می‌کشیم.

امید آمیزه‌ای از تعیین هدف و داشتن عزم و اراده و پشتکار برای دنبال کردن آن و باورِ توانایی‌های فردی است.

ما باید به فضای بین جایی که ایستاده‌ایم و جایی که می‌خواهیم باشیم توجه کنیم. و مهم‌تر این‌که، باید مطابق آن دسته از ارزش‌های فرهنگی زندگی کنیم که برایمان اهمیت دارند. مراقب شکاف بودن هم مستلزم نشان دادن آسیب‌پذیری و انعطاف‌پذیر شدن در مقابل احساس خجالت است ــ روزی باید از طریق‌هایی جدید و دشوار به عنوان رهبر و والدین و مدرس در جامعه ظاهر شویم. لازم نیست کامل باشیم، کافی است مطابق ارزش‌هایی که برایمان مهم‌اند زندگی کنیم و به آن‌ها عمل کنیم

باید به خاطر داشته باشیم که حس کفایت و ارزشمند بودنمان و خودباوری فقط زمانی ایجاد می‌شود که زندگی‌مان را همان‌طور که هست بپذیریم. یا باید این زندگی را همان‌طور که هست (حتی اگر به هم‌ریخته و پردردسر باشد) بپذیریم، یا خارج از آن بایستیم ــ آسیب‌پذیری‌ها و کاستی‌های خود را انکار کنیم، بخش‌هایی از وجودمان را که با آنچه که قرار است باشیم مطابقت ندارند رها کنیم، و به دنبال جلب تأیید دیگران باشیم

تلاش سالم متمرکز بر خود است: چطور می‌توانم پیشرفت کنم؟ کمال‌گرایی متمرکز بر دیگری است: آن‌ها چه فکر می‌کنند؟ کمال‌گرایی فقط به معنای به زور کاری را انجام دادن است.