بریده‌هایی از کتاب قوی سیاه

بدترین حالت) است که مهم است ـ بدترین حالت به‌مراتب مهم‌تر از خود پیش‌بینی است. این مسئله مخصوصاً در مواقعی که سناریوی بد پذیرفتنی نباشد صدق می‌کند. بااین‌حال، نگرش فعلی اجازه‌ی پرداختن به آن را نمی‌دهد، ابدا. اغلب می‌گویند "آدم عاقل کسی است که اتفاق‌های در راه را می‌بیند". اما شاید باید گفت آدم عاقل کسی است که می‌داند نمی‌تواند دوردست‌ها را ببیند.

فقط کافی است در یک برآورد طولانی‌مدت‌تر، متوجه یک حرکت نرخ بهره، از ۶ درصد به ۱ درصد، نشوی (اتفاقی که بین ۲۰۰۰ تا ۲۰۰۱ افتاد) تا تمام پیش‌بینی‌های منتج از آن کاملاً بی‌اثر شود. مهم این نیست که تو چند درصد مواقع درست می‌گویی، بلکه مهم این است که خطاهای تو چقدر بزرگ‌اند.

دیدن قوی سیاه بیان‌کننده‌ی محدودیتِ شدید آگاهی ما از طریق مشاهدات یا کسب تجربه، و شکنندگی دانش ماست. یک رؤیت تک می‌تواند باوری را بی‌اعتبار کند که حاصل هزاران سال مشاهدات تأییدی میلیون‌ها قوی سفید بوده است

تاکسی سوار می‌شدم و اگر راننده به انگلیسیِ دست و پا شکسته حرف می‌زد و مخصوصاً افسرده به نظر می‌آمد، اسکناسی ۱۰۰ دلاری به عنوان انعام به او می‌دادم، فقط و فقط هم برای اینکه تکان کوچکی به او بدهم و انگشت به دهانش کنم.

رویدادهایی که تکرارناپذیرند، قبل از وقوع‌شان مورد غفلت واقع می‌شوند و بعد از وقوع‌شان، (تا مدتی) در موردشان غلوّ می‌شود.

ایده‌ی اصلی این کتاب نابینایی ما نسبت به تصادفی بودن است، مخصوصاً نابینایی‌مان نسبت به انحراف‌های بزرگ

شیوه‌ی معمول نگاه گاوسی به دنیا، با تمرکز کردن روی معمولی‌ها آغاز می‌شود. و بعد به سراغ استثناها یا به قول معروف خارج از چارچوب‌ها به عنوان جنبی‌ها می‌رود. ولی شیوه‌ی دومی هم هست، که استثناء را به عنوان نقطه شروع می‌گیرد و معمولی را به عنوان تابع.

قاعده‌ای که تتلاک پیدا کرد تأثیر منفیِ شهرت روی پیش‌بینی بود: آن‌هایی که معروفیت بالایی داشتند، پیش‌بینی‌کنندگان بدتری نسبت به آن‌هایی بودند که سری در میان سرها نداشتند.

اعضای گروه می‌توانند با هم طرد شوند ـ که صدالبته بهتر از طرد شدن به‌تنهایی است. اگر درگیر فعالیتی هستی که به قوی سیاه وابسته است، بهتر است عضوی از گروهی باشی، تا خودت تک و تنها.

ایده‌ها می‌آیند و می‌روند؛ قصه‌ها باقی می‌مانند.

امروزه، زندگی کردن روی سیاره‌مان به قدرت تخیلی به‌مراتب بیشتر از آنچه برای داشتن آن خلق شده‌ایم، نیاز دارد. ما خودمان تخیل نداریم و آن را در دیگران هم سرکوب می‌کنیم.

برهان قوی سیاه آنچه را که نمی‌دانی بسیار مرتبط‌تر از آنچه می‌دانی می‌کند

برهان قوی سیاه آنچه را که نمی‌دانی بسیار مرتبط‌تر از آنچه می‌دانی می‌کند.

ترکیبِ پیش‌بینی‌پذیری کم و تأثیرگذاری عظیم

از نظر من مدینه‌ی فاضله، یک اپیستموکراسی است، جامعه‌ای که در آن هر فردِ صاحب‌مقامی یک اپیستموکرات باشد، و جایی که اپیستموکرات‌ها بتوانند رأی بیاورند. چنین مدینه‌ی فاضله‌ای جامعه‌ای خواهد بود که بر پایه‌ی آگاهی از نادانی، نه بر پایه‌ی دانش، اداره می‌شود.

به همین ترتیب، ممکن است "بی‌معنی باشد" که طب سوزنی جواب می‌دهد، ولی اگر (طی تست‌های تجربی دقیق) فرو کردن حساب‌شده‌ی سوزن در انگشت پای کسی منجر به رهایی‌اش از درد شود، پس ممکن است مکانیسم‌هایی در کار باشند که به علت پیچیدگیِ بیش‌ازحدشان نمی‌توانیم درک‌شان کنیم؛ بنابراین بیا فعلاً ـ با ذهن باز ـ از آن استفاده کنیم؛ شاید روزی از عملکرد این مکانیسم‌ها هم سر درآوردیم.

علم اقتصاد منزوی‌ترین رشته‌هاست، رشته‌ای است که کمتر نقل‌قولی را از بیرونِ خودش نقل می‌کند! اقتصاد احتمالاً حوزه‌ای است که در حال حاضر بیشترین تعداد استادان هنرنشناس را دارد ـ تخصصِ بدون معرفت و کنجکاوی طبیعی می‌تواند ذهنت را ببندد و موجب جداسازی رشته‌ها از هم شود.

چین افلاطونی مرز آبستن حوادث است، جایی که ذهنیت افلاطونی در تماس با واقعیتِ در هم و بر هم قرار می‌گرد، جایی که شکاف بین چیزی که می‌دانی و چیزی که تصور می‌کنی می‌دانی، به‌طرزخطرناکی گسترده می‌شود. اینجا جایی است که قوی سیاه خلق می‌شود.

اگر می‌خواهی از خلق و خو، مرام و متانت دوستی بدانی، باید او را در شرایط سخت بیازمایی، نه در درخشش گل‌فام زندگی روزمره.

به این نکته توجه داشته باش که فکر کردن کاری وقت‌گیر و عموماً تلف‌کننده‌ی بزرگ زمان است؛ این‌که اجداد ما بیش از صد میلیون سال را به عنوان پستاندارانی گذرانده‌اند که سروکار چندانی با فکر کردن نداشته‌اند، و این‌که در آن مقطع کوتاهی از تاریخ هم که از مغزهایمان استفاده کرده‌ایم، آن را برای مسائلی استفاده کرده‌ایم که حاشیه‌ای‌تر از آن بوده‌اند که اهمیت داشته باشند. شواهد نشان می‌دهد که ما خیلی کمتر از آنچه باور داریم فکر می‌کنیم، فکر می‌کنیم ـ البته به جز وقتی که درباره‌اش فکر می‌کنیم.