بریده‌هایی از کتاب بازمانده

اولین‌بار که عشقِ زندگی خودتون رو می‌بینید باید روی این موضوع حساب کنید که اون یه روز می‌میره.

انگار ابدیت قرار بود تا ابد ادامه داشته باشه.

این‌که دنبال نوستالژی هستیم نشون می‌ده که چقدر ترسیده‌ایم. باید بزرگ شد، تغییر کرد، وزن کم کرد و دوباره خود رو ساخت. باید منطبق شد.

همه فکر می‌کردیم یاد گرفتن این چیزها ما رو باهوش و زرنگ می‌کنه اما برعکس باعث شدن احمق‌تر بشیم. با وجود همهٔ این نکته‌ها و جزئیات کوچیک که باید یاد می‌گرفتیم، دیگه وقتی برای فکر کردن نداشتیم.

این ماهی قرمز، ششصد و چهل یکمین ماهی من تو طول زندگی‌مه. ماهی اول رو والدینم برام خریدن تا بهم یاد بدن چطور از مخلوقات زندهٔ خداوند نگهداری کنم و بهشون عشق بورزم. بعد از اون ششصدوچهل ماهی دیگه هم خریدم و تنها چیزی که یاد گرفتم اینه که هر چیزی که دوست داشته باشی، یه روزی می‌میره. اولین‌بار که عشقِ زندگی خودتون رو می‌بینید باید روی این موضوع حساب کنید که اون یه روز می‌میره.

تنها چیزی که یاد گرفتم اینه که هر چیزی که دوست داشته باشی، یه روزی می‌میره.

هیچ‌کس نمی‌خواد مشکلاتش حل بشه. غصه‌هاشون، حواس‌پرتیاشون و داستاناشون حل بشه و گندکاریاشون تمیز شه. اگه همه‌چی مرتب و تر و تمیز بشه، پس چی ازشون باقی می‌مونه؟ فقط به داشت ترسناک ناشناس.

راز تو اوج بودن اینه که تهدیدی برای کسی به حساب نیایی؛ هیچی نباشی، مثل یه ورق کاغذ سفید. و مردم هرچی می‌خوان روش بنویسن. مثل یه آینه باشم.

مردم همیشه آماده‌ن که درست برعکس اون چیزی رو که بهشون می‌گید، باور کنن.

راز معروف شدن اینه که مرتب بگی آره.

متوجه می‌شید که بی‌اعتمادی نسبت به آینده، بی‌خیال شدن گذشته رو برامون سخت می‌کنه. نمی‌تونید بی خیال کشف مفهوم "من کی‌ام؟" بشید. همهٔ اون آدمایی که دنبال وسایل بازی، حلقه‌های پلاستیکی و وسایل بچه‌ها هستن، همه وحشت کرده‌ن. این‌که دنبال نوستالژی هستیم نشون می‌ده که چقدر ترسیده‌ایم. باید بزرگ شد، تغییر کرد، وزن کم کرد و دوباره خود رو ساخت. باید منطبق شد.

مدیربرنامه درست می‌گفت. هیچ وقت به صلیب کشیدنی رو ندیده‌اید که توش مسیح لخت نباشه. هیچ وقت مسیح چاق ندیده‌اید یا مسیحی که بدنش مو داشته باشه. هر صلیب کشیدنی رو که تا حالا دیده‌اید، مسیح مثل مدلایی بود که لباس تنشون نیست.

حالا از خودمون می‌پرسیم که اگه کسی رنج و عذاب مسیح رو نمی‌دید، رستگار می‌شدیم؟ کلید رستگاری توی مقدار توجهیه که نصیبتون می‌شه. مقداری که تو معرض دید هستید، اسم‌تون سر زبوناست و رسانه‌ها دنبالتونن.

مثلاً اگه مسیح بدون این که کسی اونو ببینه و براش عزاداری کنه و یا شکنجه‌ش بده، تو زندان می‌مرد، ما رستگار می‌شدیم؟ ما اینجا بودیم؟ با احترام به مسیحیان. طبق حرفای مدیربرنامه، بزرگ‌ترین عاملی که شما رو قدیس می‌کنه، حجم پوشش خبریه.

تعداد پله‌ها که بیشتر می‌شه، افکار آدم پرمعنی‌ترم می‌شه. شاید حتی بتونه جواب معماها رو پیدا کنه. هر چیز عادی به یه‌چیز مهم تبدیل می‌شه. حتی حبابای ریز قبل از جوشیدن آب. تو پله نودم دیگه هر تفکری یه جور وحی و الهام محسوب می‌شه. هر چیز عادی‌ای معنادار می‌شه. معنای عمیق هر چیزی دقیقاً جلوی چشمتون قرار می‌گیره. و همه این‌ها فوق‌العاده هستند. همه‌چیز عمیق و واقعی می‌شه.

همش می‌ری بالا و بالا و به هیچ‌جا نمی‌رسی. فقط توهم پیشرفت رو داری. می‌خوای به رهایی و رستگاری فکر کنی. چیزی که مردم فراموش می‌کنن اینه که حتی سفر به ناکجا آباد هم با یه قدم شروع می‌شه.

این روزا هیچ‌کی برای شنیدن حرفای آدمی که خوشگل نیست، به سالنا و استادیوما نمی‌آد.

همهٔ زندگی‌ام در حال فراموش کردنم. این یکی از مهارتای با ارزشمه.

چیزی که توی منطقهٔ کلیسا به شما یاد می‌دن اینه که آرزوی چیزی رو نکنی. سرتو پایین بیندازی و به راهت ادامه بدهی. رفتار و اخلاقت معمولی باشه. تن صدات آروم باشه. حالا ببینید که فلسفهٔ اونا به کجا کشید. اونا مرده‌ن و من زنده‌م. مددکار مرده. همه مرده‌ن.

یه لذت تلخی هست وقتی بفهمی تنها کسی که از همهٔ رازهات باخبر بوده، حالا مرده؛ والدینت، دکترت، روان‌شناست و حالا مددکارت.