کتاب بازمانده

یه دختر زنگ زد و پرسید: «مردن درد داره؟» بهش گفتم: «خب عزیزم، آره. اما زنده بودن بیشتر درد داره.»

مردم از چیزی که بهش تلفن می‌گفتن، برای صحبت با هم استفاده می‌کردن چون از این که به هم نزدیک باشن، متنفرن ولی از تنهایی هم می‌ترسن.

همهٔ مردم دنبال همچین چیزی‌ان؛ اطمینان. این‌که بهشون قول داده بشه که همه‌چیز درست می‌شه.

ماهی اول رو والدینم برام خریدن تا بهم یاد بدن چطور از مخلوقات زندهٔ خداوند نگهداری کنم و بهشون عشق بورزم. بعد از اون ششصدوچهل ماهی دیگه هم خریدم و تنها چیزی که یاد گرفتم اینه که هر چیزی که دوست داشته باشی، یه روزی می‌میره.

مردم نمی‌خوان که زندگی‌شون درست بشه. هیچ‌کس نمی‌خواد مشکلاتش حل بشه. غصه‌هاشون، حواس‌پرتیاشون و داستاناشون حل بشه و گندکاریاشون تمیز شه. اگه همه‌چی مرتب و تر و تمیز بشه، پس چی ازشون باقی می‌مونه؟

جامعه‌ای که برای برده کردنتون، جسمتون رو عقیم نکنه، مغزتونو عقیم می‌کنه. اونا رابطه جنسی رو اون‌قدر بد و کثیف و خطرناک جلوه می‌دن، که ازش متنفر می‌شید.

«مردن درد داره؟» بهش گفتم: «خب عزیزم، آره. اما زنده بودن بیشتر درد داره.»

من همهٔ خرچنگ رو خوردم قبل از این‌که حتی متوجه بشم قلبش هنوز داره می‌تپه.

اون گفت هیچ‌کدوم از حرف‌هاش رو جایی نگم.

«مردن درد داره؟» بهش گفتم: «خب عزیزم، آره. اما زنده بودن بیشتر درد داره.»