بریده‌هایی از کتاب بازمانده

تصور کنید که چطوری همهٔ زندگی‌تون تبدیل به شغلی بشه که نمی‌تونید تحملش کنید.

«حقیقت اینه که زندگی می‌کنی تا زمانی که بمیری. واقعیت اینه که هیچ‌کی حقیقت رو نمی‌خواد.»

از اون‌جایی که تغییرات ثابتن، از خودت می‌پرسی آیا مردم به‌خاطر این مشتاق مرگن چون تنها راهیه که توش واقعا همه چیز تموم می‌شه.

می‌فهمید که مدیربرنامه درست می‌گفت. هیچ وقت به صلیب کشیدنی رو ندیده‌اید که توش مسیح لخت نباشه. هیچ وقت مسیح چاق ندیده‌اید یا مسیحی که بدنش مو داشته باشه. هر صلیب کشیدنی رو که تا حالا دیده‌اید، مسیح مثل مدلایی بود که لباس تنشون نیست.

می‌فهمید که کاری که موقع انجامش کسی تماشاتون نکنه، ارزشی نداره.

کلید رستگاری توی مقدار توجهیه که نصیبتون می‌شه. مقداری که تو معرض دید هستید، اسم‌تون سر زبوناست و رسانه‌ها دنبالتونن.

طبق حرفای مدیربرنامه، بزرگ‌ترین عاملی که شما رو قدیس می‌کنه، حجم پوشش خبریه.

چیزی که مردم فراموش می‌کنن اینه که حتی سفر به ناکجا آباد هم با یه قدم شروع می‌شه.

این روزا هیچ‌کی برای شنیدن حرفای آدمی که خوشگل نیست، به سالنا و استادیوما نمی‌آد.

واقعیت اینه که همیشه یکی بوده که به من بگه چکار کنم؛ کلیسا، مددکار و آدمایی که براشون کار می‌کنم. نمی‌تونم تنها بودن رو تحمل کنم. نمی‌تونم حتی فکر کردن به آزادی رو تحمل کنم.

چیزی که توی منطقهٔ کلیسا به شما یاد می‌دن اینه که آرزوی چیزی رو نکنی. سرتو پایین بیندازی و به راهت ادامه بدهی. رفتار و اخلاقت معمولی باشه. تن صدات آروم باشه. حالا ببینید که فلسفهٔ اونا به کجا کشید. اونا مرده‌ن و من زنده‌م.

برای همه چیز یه دلیلی وجود داره. برای هر روندی، برای هر محو شدنی، برای هر حس و حالی.

حس می‌کنم یکی از کارای دفتر برنامهٔ خدا هستم؛ رنسانسی که دقیقاً بعد از دوران تاریکی رخ داد.

تک تک دقیقه‌های زندگی من از قبل برنامه‌ریزی شده و از این حالت دیگه خسته شده‌م.

می‌تونی به مردم حقیقت رو بگی، اما تا وقتی اون اتفاق رخ نده، هیچ‌وقت حقیقت رو باور نمی‌کنن. وقتی باورشون می‌شه که خیلی دیر شده. تو همون لحظه حقیقت براشون ظاهر می‌شه و اون‌وقته که دردسرای شما شروع می‌شه.

تا وقتی که زنده‌ایم هر کاری که می‌کنیم غلطه. احساساتی که داریم غیرقابل کنترله. زندگی ما شبیه سفر کردن نیست، انگار فقط منتظریم. مسئلهٔ اصلی هم فقط زمانه.

مددکار در مورد من همه‌چیز رو کشف کرد اما نتونست خودِ واقعیِ من رو کشف کنه. من نمی‌خواستم درمان بشم. نمی‌خواستم عیبم رو پیدا کنه و برای درست کردنم تلاشی بکنه.

«کاش حداقل یه قسمت از زندگی‌م درست کار می‌کرد.»

«زندگی‌ت تا الان یه کابوس وحشتناک بود، اما همه‌چیز بهتر می‌شه. صدامو می‌شنوی؟ صبور باش. همه‌چیز درست می‌شه.»

«باشد تا در موقع مرگ کار ناتمامی نداشته باشی.»