بریده‌هایی از کتاب بازمانده

جامعه‌ای که برای برده کردنتون، جسمتون رو عقیم نکنه، مغزتونو عقیم می‌کنه. اونا رابطه جنسی رو اون‌قدر بد و کثیف و خطرناک جلوه می‌دن، که ازش متنفر می‌شید.

«اگه اشتیاقی برای داشتن رابطه نداشته باشی برای به‌دست آوردن قدرت اشتیاق داری؟ نه.»

لب‌ها می‌گن: «همه یه برنامهٔ تلویزیونی نگاه می‌کنیم. همه یه‌چیز از رادیو گوش می‌دیم. همه حرفای تکراری رو بهم دیگه می‌گیم. دیگه چیزی نمونده که بخواد غافل‌گیرمون کنه. همه‌چی تکراری شده.» لبای رژ زده، از توی سوراخ می‌گن: «ما همه با یه‌جور برنامهٔ تلویزیونی بزرگ شدیم. مثل اینه که یه حافظهٔ یکسان رو توی مغزمون کاشته باشن. ماها شاید اصلاً کودکی خودمون رو یادمون نیاد، ولی یادمونه تو فلان برنامهٔ تلویزیونی چه اتفاقی افتاد. همه یه‌جور هدف داریم. همه یه‌جور ترس داریم.»

چیزی که توی منطقهٔ کلیسا به شما یاد می‌دن اینه که آرزوی چیزی رو نکنی. سرتو پایین بیندازی و به راهت ادامه بدهی. رفتار و اخلاقت معمولی باشه. تن صدات آروم باشه.

با چشمای بسته ازش می‌پرسم که می‌دونه همهٔ این اتفاقا تهش به کجا می‌رسه؟ می‌پرسه: «درازمدت یا کوتاه مدت؟» «هر دو.» می‌گه: «تو دراز مدت همه‌مون می‌میریم. بعدش بدنمون فاسد می‌شه. توی کوتاه مدت خیلی خوشحال و خوشبخت زندگی می‌کنیم.» «واقعاً؟» فرتیلیتی می‌گه: «واقعاً. پس نگران نباش.»

مردمی که به مسیح خدمت می‌کنن، کیفیت می‌خوان. هیچ‌کی دوست نداره از یه بازنده پیروی کنه. وقتی حرف از یه ناجی می‌شه، اونا دنبال یه انسان نیستن.

اینجا دنیای قشنگی نیست که بخواهی تو اون زندگی کنی و این همه هم رنج بکشی. این دنیا به این رنجش نمی‌ارزه.

طبق گفته‌های مدیربرنامه، راز معروف شدن اینه که مرتب بگی آره.

هیچ وقت به صلیب کشیدنی رو ندیده‌اید که توش مسیح لخت نباشه. هیچ وقت مسیح چاق ندیده‌اید یا مسیحی که بدنش مو داشته باشه. هر صلیب کشیدنی رو که تا حالا دیده‌اید، مسیح مثل مدلایی بود که لباس تنشون نیست.

ده سال پیش او آدم سخت‌کوشی بود. تنها چیزی که می‌خواست این بود که به بهشت برود. امروز که اینجا نشسته، هر چیزی را که در دنیا برایش تلاش کرده است از دست داده است. کنترلش را بر روی همه‌چیز از دست داده است. نه جهنمی هست و نه بهشتی.

او هر کسی را که دوست داشت و هر چیزی که به زندگی‌اش معنا می‌داد را از دست داده است. همیشه خسته و بیشتر وقت‌ها خواب است

برای اینکه شلوارهارو شق و رق نگه دارید، اونا را پشت و رو کنید و یه قالب صابون رو روی خط تای شلوار بمالید. بعدش شلوار رو برگردونید و عادی اون رو اتو بکشید.

مهم نیست کاری انجام می‌دید یا نه. اگه کسی بهتون توجه نکنه و شما رو نبینه، هیچ فایده‌ای نداره. واقعی یا الکی، این از اون دسته از حقایقیه که از درون، شما رو می‌خوره.

اون می‌گه توی دنیای خارج مردم با ارواحی به اسم تلویزیون به خونه‌های هم می‌رن. ارواح از طریق چیزی به اسم رادیو صحبت می‌کنن. مردم از چیزی که بهش تلفن می‌گفتن، برای صحبت با هم استفاده می‌کردن چون از این که به هم نزدیک باشن، متنفرن ولی از تنهایی هم می‌ترسن.

برای این‌که این دختر رو آرام کنم و مجبورش کنم بهم گوش بده، داستان ماهی‌م رو براش تعریف کردم. این ماهی قرمز، ششصد و چهل یکمین ماهی من تو طول زندگی‌مه. ماهی اول رو والدینم برام خریدن تا بهم یاد بدن چطور از مخلوقات زندهٔ خداوند نگهداری کنم و بهشون عشق بورزم. بعد از اون ششصدوچهل ماهی دیگه هم خریدم و تنها چیزی که یاد گرفتم اینه که هر چیزی که دوست داشته باشی، یه روزی می‌میره. اولین‌بار که عشقِ زندگی خودتون رو می‌بینید باید روی این موضوع حساب کنید که اون یه روز می‌میره.

جامعه‌ای که برای برده کردنتون، جسمتون رو عقیم نکنه، مغزتونو عقیم می‌کنه. اونا رابطه جنسی رو اون‌قدر بد و کثیف و خطرناک جلوه می‌دن، که ازش متنفر می‌شید.

«حقیقت اینه که زندگی می‌کنی تا زمانی که بمیری. واقعیت اینه که هیچ‌کی حقیقت رو نمی‌خواد.»

اولین‌بار که عشقِ زندگی خودتون رو می‌بینید باید روی این موضوع حساب کنید که اون یه روز می‌میره.

اولین‌بار که عشقِ زندگی خودتون رو می‌بینید باید روی این موضوع حساب کنید که اون یه روز می‌میره.

یواش گفتم نه، من اون‌قدرا هم متفاوت نیستم. لب‌ها گفتن: «چرا. تو همین‌طوری هستی و این‌که تو با بقیه فرقی داری تنها امید منه.»