بریده‌هایی از کتاب بازمانده

توی هر نفست حق انتخاب داری. هر دقیقه حق انتخاب داری. بودن یا نبودن. هر وقت که خودتو از پله‌ها پایین نندازی، یه حق انتخابه. هر بار که ماشینتو به جایی نکوبی، یه بازگشته.

توی هر نفست حق انتخاب داری. هر دقیقه حق انتخاب داری. بودن یا نبودن. هر وقت که خودتو از پله‌ها پایین نندازی، یه حق انتخابه. هر بار که ماشینتو به جایی نکوبی، یه بازگشته.

مردم همیشه آماده‌ن که درست برعکس اون چیزی رو که بهشون می‌گید، باور کنن.

یه دختر زنگ زد و پرسید: «مردن درد داره؟» بهش گفتم: «خب عزیزم، آره. اما زنده بودن بیشتر درد داره.»

یه پسری بود که گفت امتحان جبر رو می‌افته. طبق دستورالعمل بهش گفتم: «خودتو بکش.» یه زن تماس گرفت و گفت بچه‌هاش مؤدب نیستن و رفتار خوبی ندارن. بدون هیچ تعللی گفتم: «خودتو بکش.» یه مرد زنگ زد و گفت ماشینش استارت نمی‌خوره. «خودتو بکش.» یه زن دیگه تماس گرفت و گفت سریال آخر شب کی پخش می‌شه. «خودتو بکش.»

حداقل می‌دونم مرگ پایان قطعی همه‌چیز نیست. یه‌جور آرامش توی خودش داره.

. مردم مدام می‌پرسن که موقع رفتنم، مادرم گریه می‌کرد؟ یا پدرم بغلم کرد؟ و هر بار هم که جواب می‌دم نه، تعجب می‌کنن. هیچ‌کی برام گریه نکرد و هیچ‌کی بغلم نکرد. هیچ‌کی موقع فروختن مرغ و خوک گریه نمی‌کنه و بغلش نمی‌گیره. هیچ‌کی قبل از سر بریدن مرغ یا چیدن سیب گریه نمی‌کنه و بغلش نمی‌گیره. هیچ‌کی شب بیدار نمونده و به این فکر نکرده از این‌که گندمی که کاشته و حالا به نون تبدیل شده خوشحاله یا نه.

این آدما اعتقاد داشتن که باید تا موقع مرگ کار کنن و به‌جز جایی برای خوابیدن و چیزی برای خوردن، توقع دیگه‌ای نداشته باشن.

«همه یه برنامهٔ تلویزیونی نگاه می‌کنیم. همه یه‌چیز از رادیو گوش می‌دیم. همه حرفای تکراری رو بهم دیگه می‌گیم. دیگه چیزی نمونده که بخواد غافل‌گیرمون کنه. همه‌چی تکراری شده.»

مردمی که اون بیرونن دنبال یه رهبرن. اونا سرزندگی می‌خوان. اونا یه‌چیز بزرگ می‌خوان. اونا پویایی می‌خوان.

هر چیزی که دوست داشته باشی، یه روزی می‌میره. اولین‌بار که عشقِ زندگی خودتون رو می‌بینید باید روی این موضوع حساب کنید که اون یه روز می‌میره.

خودِ واقعی‌م همینه، یا قبول کن یا برو. مثلاً برام مهم نیست که اون درمورد من چه فکری می‌کنه. داشتن ظاهری خوب جزء نقشهٔ من نیست. می‌خوام خیلی طبیعی و واقعی به‌نظر برسم. دنبال یه تیپ بکر و دست نخورده و درعین‌حال بالغ هستم. نمی‌خوام تشنه به نظر برسم. می‌خوام بهش نشون بدم ارزش امتحان کردن رو دارم. شسته شده ولی اتو نکشیده. تمیز اما جلا داده نشده. با اعتماد به نفس اما فروتن. می‌خوام صادق به‌نظر برسم. حقیقت درخشان و براق نیست. می‌خوام یه‌کار نه‌چندان خوب رو برای نفع و خیر خودم انجام بدم. یه حداقلی رو براش درست کنم که بعدها بتونه اونو با منه واقعی‌م مقایسه کنه. قبل و بعد. قورباغه و شاهزاده.

هیچ ارادهٔ آزادی وجود نداره. هیچ متغیری وجود نداره. فرتیلیتی می‌گه: «همه‌چیز بدیهی و مشخصه. فقط یه آینده وجود داره. تو انتخاب دیگه‌ای نداری.» خبر بد اینه که ما هیچ کنترلی روی اوضاع نداریم. خبر خوب اینه که تو نمی‌تونی اشتباه کنی.

روی دیوار نوشته شده بود که امروز بدترین روز بقیهٔ عمرتونه.

هر چیزی که مدیربرنامه می‌گه بهم حس خوبی می‌ده. مثلاً اگه مسیح بدون این که کسی اونو ببینه و براش عزاداری کنه و یا شکنجه‌ش بده، تو زندان می‌مرد، ما رستگار می‌شدیم؟ ما اینجا بودیم؟ با احترام به مسیحیان. طبق حرفای مدیربرنامه، بزرگ‌ترین عاملی که شما رو قدیس می‌کنه، حجم پوشش خبریه.

فقط الگوهان، الگو پشت الگو، الگوهایی روی الگوهای دیگه تأثیر می‌ذارن. الگوهایی که الگوهای دیگه رو پنهان می‌کنن. الگوهایی که توشون الگوی دیگه‌ای نهفته ست. اگه خوب نگاه کنی، تاریخ هیچ‌چیزی به جز تکرار نیست. چیزی که ما بهش می‌گیم آشفتگی در واقع الگوهایی‌ان که ما از درک و تشخیص اونا عاجزیم. چیزی که بهش می‌گیم تصادفی، در واقع الگوهایی‌ان که کشفشون نکردیم. چیزی که نمی‌فهمیم رو می‌گیم مزخرف. چیزی که نمی‌تونیم بخونیم رو می‌گیم قلمبه و سلمبه. هیچ ارادهٔ آزادی وجود نداره. هیچ متغیری وجود نداره.

چیزی که توی منطقهٔ کلیسا به شما یاد می‌دن اینه که آرزوی چیزی رو نکنی.

خورشید بیرون از پنجرهٔ حموم سعی داشت بگه همه احمقیم. فقط باید اطرافو نگاه کنیم تا اینو بفهمیم.

یه راهی هست که به کمک اون می‌شه نوع پارچه رو فهمید. پارچه رو بالای آتیش بگیر. اگه نسوخت، پشمیه. اگر آروم سوخت، پنبه‌ست. اگه مثل لباسای کنار ما خیلی راحت سوختن، جنسشون پلاستیکیه، مثل نایلون و ریون.

مردم از چیزی که بهش تلفن می‌گفتن، برای صحبت با هم استفاده می‌کردن چون از این که به هم نزدیک باشن، متنفرن ولی از تنهایی هم می‌ترسن.