بریده‌هایی از کتاب خواجوی کرمانی

گرنه در هر جوهری از عشق بودی شمه‌ئی کی کشش بودی به آهن سنگ مغناطیس را

چو شد مواصلت و قرب معنوی حاصل چه غم ز مدت هجران بیکران ما را

دلهای شیخ و شاب بخون در فکنده‌ئی جانهای خاص و عام بر آتش نهاده‌ئی از زلف مشکبوی تو مجلس معطرست گوئی که عود خام بر آتش نهاده‌ئی آبی بر آتشم زن از آن آتش مذاب کاب و گلم تمام بر آتش نهاده‌ئی

دوش می‌گفتم حدیث تیره شب با طره‌هات گفت خواجو باز با ما ترهات آورده‌ئی

روشنست این کانکه از سودای او در آتشیم شمع عشقش را کم افتد همچو ما پروانه‌ئی

ایکه فرمائی که خواجو عشق را پوشیده دار چون توانم گر چه دانم کان لباسی فاخرست

عاقلان دانند کادراک خرد قاصر بود زانچه بر مجنون ز سر حسن لیلی ظاهرست

هر کرا خاطر بزلف ماهرویان می‌کشد عیب نتوان کرد اگر چون من پریشان خاطرست

خواجو کنار دجلهٔ بغداد جنتست لیکن میان خطهٔ تبریز خوشترست

عاقبت بینی که کارش در هوا گردد بلند ذرهٔ سرگشته کو در مهرورزی ماهرست

فرهاد را ز شکر شیرین حکایتی از خسروی ملکت پرویز خوشترست

تا نگوئی کاین زمان گشتم خراب می نبود آنگه که بودم می پرست

همه را کار شرابست و مرا کار خراب همه را باده بدستست و مرا باد بدست

تا صبا قلب سر زلف تو در چین بشکست هر زمان بر من دلخسته شکستی دگرست

تا نگوئی کاین زمان گشتم خراب می نبود آنگه که بودم می پرست

همه را کار شرابست و مرا کار خراب همه را باده بدستست و مرا باد بدست

ای لبت میگون و جانم می پرست ما خراب افتاده و چشم تو مست

عجب نباشد اگر آب رخ بباد رود مرا که باد بدستست و دل برفت از دست

مرا اگر نبود کام جان وعمر دراز چه باک چون لب جانبخش و زلف جانان هست

در باغ بتم باید کز پرده برون آید ور نی به چه کار آید گل بی رخ گلروئی