بریده‌هایی از کتاب خواجوی کرمانی

دارو فروش خسته دلانرا دکان کجاست

جان هر زنده دلی زنده بجانی دگرست

گفتی که هست چارهٔ بیچارگان سفر چون چاره رفتنست بناچار می‌رویم

گفتا سر چه داری کز سر خبر نداری

گفت بگذر ز جهان زانکه جهان بر گذرست

یاران وفادار جفا را نپسندند خوبان جفا کار وفا را نشناسند

کفر و دین یکسان شمر خواجو که در لوح بیان کافری را برتر از زهد ریائی یافتیم

از عمر چو این یک دو نفس بیش نداریم بنشین نفسی تا نفسی با تو برآریم

مکن عیب تهی دستان که در بازار سرمستان گدا باشد که بفروشد بجامی ملک سلطانرا

دین و دنیا گر نباشد گو مباش چون تو هستی هر چه مقصودست هست

بنشین تا نفسی آتش ما بنشیند ورنه دود دل ما بیتو کجا بنشیند

آنکه یک لحظه فراموش نگشت از یادم ظاهر آنست که هرگز نکند یاد مرا

خیز و بیرون ز دو عالم وطنی حاصل کن که برون از دو جهان جای نشستی دگرست

همه را کار شرابست و مرا کار خراب همه را باده بدستست و مرا باد بدست

ای لبت باده‌فروش و دل من باده‌پرست جانم از جام می عشق تو دیوانه و مست تنم از مهر رخت موئی و از موئی کم صد گره در خم هر مویت و هر موئی شست

پریشانست زلفت همچو حالم مگر حال پریشانم شنیدست

گر گنج طلب داری از مار مترس ای دل ور خرمن گل خواهی از خار مترس ای دل

کنون ز شکر شیرین چه برخورد فرهاد که خسروان جهان طالبان شیرینند

دیگرانرا عیش و شادی گر چه در صحرا بود عیش ما هر جا که یار آنجا بود آنجا بود هر دلی کز مهر آن مه روی دارد ذره‌ئی در گداز آید چو موم ار فی المثل خارا بود سنبلت زانرو ببالا سر فرود آورده است تا چو بالای تو دایم کار او بالا بود

جز غم بجهان هیچ نداریم ولیکن گر هیچ نداریم غم هیچ نداریم