بریده‌هایی از کتاب خواجوی کرمانی

بدین صفت زتکبر بدوستان مگذر اگر چه عمر عزیزی و عمر بر گذرست

ز هر که از رخ زیبای او خبر پرسم چونیک بنگرم آنهم ز شوق بیخبرست

در هوایت زورقی برخشک می‌رانم ولیک جانم از طوفان غم در قعر بحری زاخرست

از نکورویان هر آنچ آید نکو باشد ولی یار زیبا گر وفاداری کند زیبا بود

ز جام بادهٔ عشقت خمار ممکن نیست

بتی کز عکس رخسارش چراغ جان شود روشن چه دود دل که برخیزد چو او در خانه بنشیند

آزردن و بیزار شدن شرط خرد نیست بیزار مشو چون ز تو آزار نداریم

باز آی که بی روی تو ای یار سمن بوی برگ سمن و خاطر گلزار نداریم

در دل بجز آزار نداریم ولیکن مرهم بجز از یار دلازار نداریم

از ما سخن یار چه پرسید که یکدم بی یار نئیم و خبر از یار نداریم

گر بی بصران شیفتهٔ نقش و نگارند ما فتنهٔ نوک قلم نقش نگاریم

چون نرگس مخمور تو مستان خرابیم چون مردمک چشم تو در عین خماریم

ما مست می لعل روان پرور یاریم سودا زدهٔ زلف پریشان نگاریم برلعل لبش دست نداریم ولیکن تا سر بود از دامن او دست نداریم

شیرین اگر بخرگه خسرو کند مقام فرهاد در محبت شیرین بود مقیم

وصلم مده بیاد که اهل جحیم را اندیشهٔ بهشت عذابی بود الیم ما را امید رحمت و بیم عذاب نیست کازاد گشته‌ایم ز بند امید و بیم

فتاده است دلم در میان خون چون واو کشیده زلف ترا در کنار جان چون جیم از آن مرا ز دهان تو هیچ قسمت نیست که نیست نقطهٔ موهوم قابل تقسیم

هر چند که تاج سر سلطان سپهریم خاک کف نعلین گدایان جهانیم

داود صفت کوه بصد نغمه بنالد هر گه که زبور غم سودای تو خوانیم خواجو چو کند شرح غم عشق تو املا از چشم گهربار قلم خون بچکانیم

ما راهبر بادیهٔ عالم جانیم

بپوش چهره که مشاطگان نقش نگار ز شرم روی تو دست از نگار می‌شویند