بریده‌هایی از کتاب خاقانی

خرم آن کس که کسش نشناسد

خوی زمانه داری ممکن نشد که کس را یک سود در زمانه بی‌صد زیان برآید

روزی هزار بار بخوانم کتاب صبر گوشم به توست لاجرم از بر نمی‌شود

آهی از عشقت درون دل نهان می‌داشتم چون برون شد بی‌من او راه دهن بر من گرفت

وصل تو بقای جاودانی است

نامت نشود تا نشوی سوختهٔ عشق کز داغ پس از سوختگی نام توان یافت

دل هیچ نیارامد چون عشق بجنبد در آتش سوزنده چه آرام توان یافت

ز آن لب که آتش است و عسل می‌دهد برت گر خود مگس شوم ننشینم بر آن عسل

گفتم که بر پرم سوی بام سرای او چه سود مرغ همت من بال و پر نداشت

عافیترا خانه همچون سیم رفت زآنکه دست عقل زیر سنگ داشت صبر بیرون تاخت از میدان عشق در سر آمد زانکه میدان تنگ داشت

مگذار کاتشی شده بر جان ما زند این هجر کافر تو که آفت رسان ماست

گر اثر روی تو سوی گلستان رسد باد صبا رد کند تحفهٔ نوروز را

در کاس سر هرمز خون دل نوشروان بس پند که بود آنگه بر تاج سرش پیدا صد پند نوست اکنون در مغز سرش پنهان کسری و ترنج زر، پرویز و به زرین بر باد شده یکسر، با خاک شده یکسان

مرا تا جان بود جانان تو باشی ز جان خوش‌تر چه باشد آن تو باشی

ما را شکار کرد و بیفکند و برنداشت

خواهم که راز عشقت پنهان کنم ز یاران صحرای آب و آتش پنهان چگونه باشد

خوش خوش خرامان می‌روی، ای شاه خوبان تا کجا شمعی و پنهان می‌روی پروانه جویان تا کجا؟ ز انصاف خو واکرده‌ای، ظلم آشکارا کرده‌ای خونریز دل‌ها کرده‌ای، خون کرده پنهان تا کجا؟ غبغب چو طوق آویخته فرمان ز مشک انگیخته صد شحنه را خون ریخته با طوق و فرمان تا کجا؟ بر دل چو آتش می‌روی تیز آمدی کش می‌روی درجوی جان خوش می‌روی ای آب حیوان تا کجا؟

ای باد بوی یوسف دلها به ما رسان یک نوبر از نهال دل ما به ما رسان از زلف او چو بر سر زلفش گذر کنی پنهان بدزد موئی و پیدا به ما رسان با خویشتن ببر دل ما کز سگان اوست امشب به داغ او کن و فردا به ما رسان گر آفتاب زردی از آن سو گذشته‌ای پیغام آن ستارهٔ رعنا به ما رسان

گفتی که چه نامی از دلت پرس کز من صفت منی نیابی

در جفا هم جنس عالم بود لیک آنچه او کرد از جفا، عالم نکرد