بریده‌هایی از کتاب لذتی که حرفش بود

فهمیدن بخش مهمی از لذت است. عکس اگر مسئله‌ای طرح می‌کند باید که محسوس باشد، بیننده باید آن را بفهمد حتا اگر نتواند آن را به کلام بیاورد. در غیر این صورت لذتی در کار نخواهد بود. پیدا کردن اتصال‌های عکس با حوزه‌های دیگر، عکس به فلسفه، عکس به روان‌شناسی، عکس به فرهنگ، اجتماع، دین؛ کشف این اتصال‌ها دیدن عکس را لذت‌بخش می‌کند

فیلم‌برداری و عکاسی از مراسم خاک‌سپاری؛ که این یکی را اصلن نمی‌فهمم. نمی‌فهمم چرا کسی باید پول خرج کند تا لحظاتی را که همه سعی می‌کنیم دیگر به یاد نیاوریم ثبت شود. واقعن درک نمی‌کنم چرا باید کسی خودش را در چنین موقعیتی قرار دهد که بنشیند عکس یا فیلم تدفین مادرش را ببیند.

عکس درست مثل آدم‌های ساکت می‌ماند؛ رفتار دارد، حرکت دارد، فعال و یا منفعل است. خوب یا بد اما در نهایت برای خودش شخصیتی دست‌وپا می‌کند. شخصیتی که سکوت بخش جدانشدنی اوست

در عکس همیشه این جملهٔ عکاس مستتر است: دیدم، ببین.

ما سکوت جنس‌های مختلفی دارد. سکوتْ بی‌صدایی نیست، سکوت صدایی‌ست که شنیده نمی‌شود. نوایی‌ست که به گوش نمی‌رسد. سکوت پُر از صداست، صدایی که یا ما با آن همدل می‌شویم و یا نمی‌شویم.

همیشه در سکوت چیزهایی شکل می‌گیرد، چیزهایی که ما را غنی می‌کنند و معلوم نیست از کجا و به چه شکلی این اتفاق می‌افتد.

هر چند ما بدیهیات را فراموش می‌کنیم ولی یادمان باشد که بدیهیات بزرگ‌ترین رازهای جهان‌اند.

در هر آشکار کردنی چیزی پنهان است و در هر پنهان کردنی چیزی آشکار. در این شکی نیست که چه بخواهیم و چه نخواهیم، به‌هرحال انسان خودخواه است؛ ولی حدومرز این خودخواهی تا کجا پیش می‌رود؟ آیا می‌تواند حقیقت را جابه‌جا کند؟

می‌گویند ابزارِ کارِ آدم‌ها روی‌شان تأثیر می‌گذارد. می‌گویند همهٔ قصاب‌ها مثل هم هستند، همهٔ بزازها عین هم. انگار که مواجهه‌ای ابدی‌ست. مواجههٔ اشیا با انسان، مواجههٔ افعال با فاعل، مواجههٔ معنا در تکرار، مواجههٔ چیزهایی که هیچ‌وقت قابل‌اثبات نیست.

انسان واقعن موجود عجیبی‌ست، یکی در عالم فراموشی چیزهایی را حفظ می‌کند و یکی در عالم هوشیاری تمنای فراموشی