بریده‌هایی از کتاب درک یک پایان

كوچك‌ترين لذت يا كوچك‌ترين درد كافی‌ست تا انعطاف‌پذيری زمان را به ما بياموزد. برخی هيجان‌ها به زمان شتاب می‌بخشند، بعضی آن را كُند می‌كنند؛ و گاه نيز زمان گويی غيبش می‌زند ــ تا دم واپسين كه به‌راستی ناپديد می‌شود تا ديگر بازنگردد

آری، البته كه پر مدّعا بوديم ــ مگر جوانی غير از اين است؟

و زندگی همين است، نه؟ مقداری كاميابی و مقداری سرخوردگی.

از دور شناختمش، قد و بالا و طرز ايستادنش به‌محض مشاهده آشنا نمود. عجيب است كه تصوير حالت بدن افراد هميشه به يادمان می‌ماند.

تاريخ چيست؟ چه می‌گويی، وبستر؟ " اندكی شتاب‌زده جواب دادم، " تاريخ دروغ فاتحان است.”

نخستين وظيفه نيروی تخيل شكستن حد و مرز است.

فرق است ميان افزودن و ازدياد.آيا زندگی من افزونی يافته بود يا فقط زياد شده بود؟

نوجوانی صرفا برهه‌ای از زندگی‌ست. اين دوره را پشت سر می‌گذاريد؛ زندگی واقعيت و واقع‌نگری را يادتان می‌دهد.

درباره آنچه نمی‌توان سخن گفت، بايد خاموش ماند.

وقتی من دانسته ادعا كردم كه تاريخ دروغ فاتحان است، جو هانت نازنين چه گفت؟ " به‌شرطی كه فراموش نكنيد كه خودفريبی شكست‌خوردگان هم هست. " آيا در زندگی خصوصی‌مان به اندازه كافی اين را به‌ياد می‌آوريم؟