بریده‌هایی از کتاب درک یک پایان

. هرچه بيشتر می‌آموزی، كمتر می‌هراسی. " آموختن " نه به مفهوم تحصيل دانشگاهی، بلكه به معنای شناخت عملی زندگی.

آنچه در حافظه می‌ماند هميشه آن چيزی نيست كه شاهدش بوده‌ايم.

اگر می‌خواهيد مردم به آنچه می‌گوييد توجه كنند صدايتان را بلند نكنيد بلكه يواش حرف بزنيد

. او شعوری برتر و طبيعتی جدی‌تر از من داشت، منطقی فكر می‌كرد، و بعد حاصل فكر منطقی را به اجرا می‌گذاشت. در حالی‌كه به حدس من، اكثر ما برعكس عمل می‌كنيم: خود به خود تصميمی می‌گيريم، بعد زيربنايی از استدلال برای توجيه آن می‌سازيم. و نتيجه را شعور عادی می‌ناميم

هرچه بيشتر می‌آموزی، كمتر می‌هراسی. " آموختن " نه به مفهوم تحصيل دانشگاهی، بلكه به معنای شناخت عملی زندگی

بعضی‌ها آسيب را اعتراف می‌كنند، و سعی می‌كنند آن را تخفيف دهند؛ بعضی زندگی‌شان را وقف ياری به آسيب‌ديدگان ديگر می‌كنند؛ و سرانجام هستند كسانی كه تمام توان‌شان را در اين راه خرج می‌كنند كه، به هر قيمت شده، ديگر آسيب نبينند. و اينها افراد بی‌رحمی می‌شوند كه بايد مراقب‌شان بود.

پا كه به سن می‌گذاريد، انتظار كمی آسايش داريد، نه؟ فكر می‌كنيد استحقاقش را داريد. به هر حال، من اين جور فكر می‌كردم. ولی بعد می‌فهميد كه زندگی پاداش شايستگی سرش نمی‌شود.

دوستی داشتم كه درس حقوق خواند، بعد دلزده شد و هيچ‌وقت دنبال اين رشته نرفت. می‌گفت يگانه فايده اتلاف آن سال‌ها اين بود كه ديگر از وكيل و حقوق نمی‌ترسد. چيزی از اين دست بسيار رخ می‌دهد. هرچه بيشتر می‌آموزی، كمتر می‌هراسی.

تاريخ دروغ فاتحان است.

عجيب است كه تصوير حالت بدن افراد هميشه به يادمان می‌ماند.

كوچك‌ترين لذت يا كوچك‌ترين درد كافی‌ست تا انعطاف‌پذيری زمان را به ما بياموزد. برخی هيجان‌ها به زمان شتاب می‌بخشند، بعضی آن را كُند می‌كنند؛ و گاه نيز زمان گويی غيبش می‌زند ــ تا دم واپسين كه به‌راستی ناپديد می‌شود تا ديگر بازنگردد

آری، البته كه پر مدّعا بوديم ــ مگر جوانی غير از اين است؟

و زندگی همين است، نه؟ مقداری كاميابی و مقداری سرخوردگی.

تاريخ چيست؟ چه می‌گويی، وبستر؟ " اندكی شتاب‌زده جواب دادم، " تاريخ دروغ فاتحان است.”

از دور شناختمش، قد و بالا و طرز ايستادنش به‌محض مشاهده آشنا نمود. عجيب است كه تصوير حالت بدن افراد هميشه به يادمان می‌ماند.

فرق است ميان افزودن و ازدياد.آيا زندگی من افزونی يافته بود يا فقط زياد شده بود؟

درباره آنچه نمی‌توان سخن گفت، بايد خاموش ماند.

نخستين وظيفه نيروی تخيل شكستن حد و مرز است.

ازدواج يك وعده غذای طولانی و ملال‌آور است كه " دسر " آن را اول می‌خورند.

نوجوانی صرفا برهه‌ای از زندگی‌ست. اين دوره را پشت سر می‌گذاريد؛ زندگی واقعيت و واقع‌نگری را يادتان می‌دهد.