بریده‌هایی از کتاب درک یک پایان

احساس می‌كردی به چيزهايی ايمان دارد. ما هم بی‌ايمان نبوديم ــ منتها می‌خواستيم به باورهای خودمان و نه باورهايی كه برای ما مقرر شده بود، ايمان داشته باشيم. آنچه از نظرمان شكاكيتِ پالاينده بود از همين جا سرچشمه می‌گرفت.

كليد نيك‌بختی خانوادگی تشكيل ندادن خانواده است

وقتی من دانسته ادعا كردم كه تاريخ دروغ فاتحان است، جو هانت نازنين چه گفت؟ " به‌شرطی كه فراموش نكنيد كه خودفريبی شكست‌خوردگان هم هست.

عمر هرچه بيشتر طول بكشد، از تعداد نزديكانی كه می‌توانند روايت ما را زير سؤال ببرند كم می‌شود، از تعداد كسانی كه می‌توانند تذكر بدهند كه اين زندگی زندگی ما نيست و فقط و فقط قصه‌ای‌ست كه ما درباره زندگی خود سرهم كرده‌ايم و به ديگران ــ و بيش از همه به خود ــ گفته‌ايم.

فرق است ميان افزودن و ازدياد

ما در زمان به سر می‌بريم ــ زمان ما را در خود می‌گيرد و شكل می‌دهد ـ اما من هيچ‌گاه احساس نكرده‌ام كه زمان را چندان خوب می‌فهمم. و مقصودم نظريه‌های مربوط به چگونگی پيچش و بازگشت زمان، يا امكان وجود آن به شكل‌های موازی در جای ديگر نيست. نه، منظورم زمان عادی‌ست، زمان روزمره، كه به شهادت ساعت ديواری و ساعت مچی ما، منظم می‌گذرد؛ تيك تاك، تيك تاك. چيزی موجه‌تر از عقربه ثانيه‌شمار سراغ داريد؟ و با وجود اين، كوچك‌ترين لذت يا كوچك‌ترين درد كافی‌ست تا انعطاف‌پذيری زمان را به ما بياموزد.

او شعوری برتر و طبيعتی جدی‌تر از من داشت، منطقی فكر می‌كرد، و بعد حاصل فكر منطقی را به اجرا می‌گذاشت. در حالی‌كه به حدس من، اكثر ما برعكس عمل می‌كنيم: خود به خود تصميمی می‌گيريم، بعد زيربنايی از استدلال برای توجيه آن می‌سازيم. و نتيجه را شعور عادی می‌ناميم.

آن روزها ما خود را زندانی در نوعی قفس می‌پنداشتيم، در انتظار رَستن از اين بند و غوطه‌ور شدن در زندگی. فكر می‌كرديم آن لحظه كه برسد، زندگی‌های ما ــ و نيز خود زمان ــ شتاب می‌گيرد. چه می‌دانستيم كه زندگی‌هامان به هر صورت آغاز شده است و هنوز هيچ نشده چيزهايی به دست آورده و آسيب‌هايی ديده است. چه می‌دانستيم كه پس از رهايی از اين بند به درون قفس بزرگ‌تری می‌افتيم كه حد و مرزش در ابتدا نامشخص است