بریده‌هایی از کتاب بینوایان (جلد اول)

ساعتی بعد که فانتین به خانه برگشت، زد زیر گریه، گفته بودیم که این نخستین عشقش بود واو همانند زنی که خود را به شوهرش تسلیم می‌کند، تن خود را دراختیار تولومیس نهاده بود. بینوا از او صاحب یک بچه هم بود.

درنده‌ترین حیوانات آنانی‌اند که بینایی خود را از دست داده‌اند.

رنج بردن مرا تا کجا می‌کشاند؟ به نیستی. شاد زیستن مرا به کجا می‌برد؟ به نیستی. پس بهتر نیست که شاد بزیم؟ در این جهان باید یاخورد یا خورده شد و من خورنده‌ام. دندان بودن بهتر از علف بودن است، عقل چنین اقتضا می‌کند. از هر سو که بروی در پایان خط گورکن انتظارت را می‌کشد.

جسور باید بود، تنها ازاین طریق می‌توان به تعالی و رشد دست یافت. همه پیروزی‌های جهان، کمابیش محصول جسارت و شهامت است.

وجدان انبوهه‌ای از علم ذاتی درون ماست.

ستایش و بزرگداشت معاصران به علت ضعف بینایی است. در این دوران مطلا جایگزین طلا شده.

هر گاه کسی به شما پناه آورد از نامش مپرسید، کسی که از بیان نام خود ابا دارد، بی‌برو برگرد در جست وجوی سرپناهی است.

اگر فرو افتادگان صاحب قدرت شوند، از دیگران بی‌ترحم‌تر می‌شوند.

برای به ثمر رساندن آرزو چیزی به پایه باور مطلق نمی‌رسد

به آدمی بنگرید که حتی مرگ هم او را عاقل نمی‌کند، پس از مرگ هم دست از خودستایی برنمی‌دارد.

این را هم باید گفت که سخن هنگامی شکوه یافته و راز گونه می‌شود که در نهاد آدم از ذهن به ضمیر رفته و از ضمیر به ذهن باز آید، در این معنی است که می‌گوییم با خود گفت، «برخویشتن بانگ زد» در چنین وضعی آدم باخود حرف زده وبرخودش بانگ می‌زند. سکوتش شکسته می‌شود ودرعین سکوت در درونش طوفانی به پا می‌خیزد. در این حال همه چیزها غیر از زبانمان سخن می‌گویند. پس آنچه دردرون آدمی می‌گذرد، چون آشکار وحس کردنی نیست نمی‌توان انکار کرد.

تا جایی که از دست ما بر می‌آمد تنه اسرارآمیز درخت زندگی را تراشیده‌ایم. اما چه می‌شود کرد مدام رگه‌های سیاه تقدیر در این تنه آشکار می‌شود.

درماندگان به قفای خود نمی‌نگرند چون می‌دانند که بدبختی همه جا در پی آنها روان است.

«قانون آدمی، تاحد امکان دوری از گناه است. اما هیچ دست به گناه نیالودن، رویای فرشتگان است، هر که خلقت از خاک دارد پیروگناه است، گناه جاذبه‌ای نیرومند دارد.»

وانگهی آن کیست که در عالم به همه آرزوهای خود جامه عمل پوشانده باشد؟

«تویی که نگاهت پرتوافکن بر من است تویی که تصویر دلربایت به رویاهایم جان می‌بخشد تویی که چون در تاریکی گام می‌نهم دستانم را می‌گیری و پرتوی آسمانی از چشمانت مرا تابناک می‌کند دعایت حامی سرنوشت من است و هر گاه فرشته نگهبانم دیده برهم گذارد، دعای تو پشتیبان من خواهد بود. قلبم آن هنگام که آوای دوست داشتنی و پرغرور تو را می‌شنود، در کار زار زیستن، غیرتم را برمی‌انگیزد من تو را همانند موجودی فرازمینی، همانند جده پیری که پیشگوی آینده تابناک نوه‌اش باشد، همانند فرزندی که در هنگامه پیری نصیب مردی شود، دوست می‌دارم.»

فقر در موسم جوانی، اگر ختم به موفقیت و پیروزی شود، این اثر را دارد که آدمی را به کار و کوشش عادت داده و او را به مراحل بالاتر ارتقاء می‌بخشد.

برای یک انسان بدبختی بزرگی است که پس از خود ظلمتی را به جا نهد که بی‌شباهت به او نیست.

بدون شک، آن هنگام که موجد شادی دیگری گردیم و فانوس سعادت را در وجود دیگری فروزان نماییم، این فروغ تابناک به سوی خود ما برمی‌گردد و روح و روان ما را روشنی می‌بخشد.

، کسی که چیزی ندارد باید خدای مهربان را داشته باشد، این کمترین چیزی است که می‌توان به آنان وانهاد.