بریده‌هایی از کتاب بینوایان (جلد اول)

از هر سو که بروی در پایان خط گورکن انتظارت را می‌کشد.

همه روشهای عبادت خوبند، به آن شرط که برصداقت مبتنی باشد

گفته می‌شود اروپا خود را از بردگی رها کرده است. این اشتباه است؛ بردگی هست، به ویژه در میان زنان، نامش تن‌فروشی است. بار سنگینی بر دوش زنان است. بر طبع لطیف، عشق ورزی، ملاحت و احساس مادرانه‌اشان و این موجب شرمساری مردان جامعه نیست.

«خانه‌ای که خداوند حافظش نباشد، تلاش آدمی برای حفاظتش کاری لغو است.

«هر آنچه آموخته‌اید به آنان که نمی‌دانند آموزش دهید، جامعه‌ای که در آن آموزش رایگان وجود ندارد مقصر است. اجتماعی که نادانی در آن پرده‌ای از تیرگی کشیده باشد، تقصیر دارد. مقصر آن نیست که در مغاک تیره گناه درمی‌غلتد، بلکه آن است که جامعه را مالامال از تاریکی کرده است.»

سوادش درحد نوشتن اسمش بود، اما خدا باوربود و همین هم خود دانایی و دانشی است.

وانگهی آن کیست که در عالم به همه آرزوهای خود جامه عمل پوشانده باشد؟

هرگاه قلب آدمی خشک گردد، چشمان او نیز خشک می‌شود. در این مدت نوزده سال کسی قطره اشکی در چشمان او ندیده بود.

خواب و مرگ، همسایگان خوب همند.

«کودکی بودم، گهواره‌ام را به طبلی برساختند، در کلاهخودی نظامی، آب مقدس به من خوراندند، سربازی با چند تفنگ، سایه‌بانی برایم برپا داشت، و با چند تکه پاره ژنده، پرچمی بر آن به اهتزاز درآورد، این‌ها پوشش گهواره‌ام شد.