بریده‌هایی از کتاب نگاهی به رابطه‌ عبد و مولا

این تقاضای علو است که موجب می‌شود تو حسرت بخوری. اخلاقت را پیش خدا فاسد نکن، خودت را خراب نکن. اگر دیدی جایی برتری‌جویی داری، به همان مقدار باید خجالت بکشی، و الّا به تفاخر کشیده می‌شود. این خیلی بیرحمی و سنگدلی است که به خاطر برتری‌داشتن نسبت به دیگران کِیف کنی.

هنگام دعا، باید با رضایت قلبی دعا کنی. دعای تو نباید دخالت بی‌جا در تقدیرت باشد. نباید با تدبیرت در تقدیر خدا دخالت کنی.

طرف می‌خواهد ازدواج کند، می‌گوید: «من یک همسر با تحصیلات بالا می‌خواهم.» تو از کجا می‌دانی همسر با تحصیلات بالا به نفع تو است؟ بگو: «خدایا! من این‌جوری به ذهنم می‌رسد. اما تو به قدر ذهن من با من عمل نکن! چون گفتی یک تکانی به خودمان بدهیم و یک درخواستی مطرح کنیم، این را گفتیم و الا هر طور که خودت صلاح می‌دانی رقم بزن.»

اگر بخواهی امور خودت را به صورت مطلق به عهده بگیری که نمی‌توانی؛ کجایش را ببینی، کجایش را نبینی؟ طرف می‌خواهد ازدواج کند، می‌گوید: «من یک همسر با تحصیلات بالا می‌خواهم.» تو از کجا می‌دانی همسر با تحصیلات بالا به نفع تو است؟ بگو: «خدایا! من این‌جوری به ذهنم می‌رسد. اما تو به قدر ذهن من با من عمل نکن! چون گفتی یک تکانی به خودمان بدهیم و یک درخواستی مطرح کنیم، این را گفتیم و الا هر طور که خودت صلاح می‌دانی رقم بزن.»

به این نیت انفاق نکن که خدا به تو اجری بدهد، بلکه به این نیت انفاق کن که کم‌کم برایت جا بیفتد که تو مالک نیستی و تنها خداست که مالک حقیقی است.

ای بندۀ خدا! تو که چه بخواهی و چه نخواهی عبد هستی، پس چرا می‌خواهی از حقیقت خودت دور شوی؟ در بعضی از امور که تو اصلاً حق انتخاب نداری، انرژی‌ات را الکی در این امور مصرف نکن. بپذیر که عبد هستی و انرژی و توان خودت را از اینجا به بعد صرف کن. خوشا به سعادت کسی که بعد از پذیرش بندگی، فکر و خیال خودش را صرف این می‌کند که از توانایی‌هایش چگونه استفاده کند.

استجابت، به اندازه زبان استعداد و عبدبودن است دعا می‌تواند زبان «قال» باشد، می‌تواند زبان «حال» باشد. دعا وقتی زبان قال باشد، لقلقۀ زبان است، نه بیشتر. اما وقتی زبان حال باشد یعنی از صمیم دل می‌خواهی. این دعا، دعا به معنای واقعی کلمه است

از یکی از اولیای خدا برنامه خواستم. ایشان به من برنامه داد و فرمود که این برنامه را به دیگران هم بگو. یکی از مواردی که ایشان فرمودند این بود که «اگر می‌توانی هر روز یک سوره یاسین بخوان و آن را به حضرت زهرا (س) هدیه کن.» اگر شما همین یک کار ساده را انجام بدهی، بعد از یکسال می‌بینی ارتباط خاصی با حضرت زهرا (س) پیدا می‌کنی

راه‌هایی برای زنده‌کردن نیاز به پرستش اولین راه برای اینکه این حسّ پرستش در وجود انسان زنده شود، این است که انسان مدام امر خدا را اطاعت کند. وقتی دستور انجام بدهی، کم‌کم نیاز به پرستش بیدار می‌شود. چون در پرستش دو تا ویژگی خیلی مهم هست: یکی اینکه ارباب دستور

مبنای فرهنگ کمونیستی که مضمحل شد این بود که «برای خودت ندو، این عامل جنگ اعصاب است، این عامل جنگ آدم‌هاست، این عامل تبعیض‌ها و ستم‌هاست. برای خودت ندو، برای جامعه بدو

که صورت می‌گیرد قطع رابطه با دیگران است. اعتکاف بوی قطع رابطه با دیگران می‌دهد. حج سرشار است از قطع رابطه با دیگران. روزه سرشار و لبریز است از قطع رابطه با دیگران، حتی با نیازهای طبیعی و غریزی خودت. در روزه من نیاز به طعام را هم برآورده نمی‌کنم. من با خوراکی‌های عالم رابطه‌ای دارم که در روزه این رابطه را هم قطع می‌کنم. انسان تا همه رابطه‌هایش را قطع نکند، آن رابطه حقیقی را، که همان رابطه با خداست، به دست نخواهد آورد. عبادت یعنی قطع رابطه با دیگران و مقیم درِ خانۀ خدا شدن، برای رسیدن به آن رابطه نامرئی و مرموز؛

ما خدا را برای اینکه آدم‌های خوبی شویم نمی‌خواهیم. اصلاً مگر تو آفریده شده‌ای برای اینکه آدم خوبی شوی؟ خدا که فرشته‌ها را داشت، فرشته‌ها خوب‌تر از تو بودند. البته این به معنای انکار خوبی و خوب شدن نیست، ولی خوبی یکی از نتایج ارتباط با خداست، نه هدف ارتباط با خدا. اگر کسی با خدا ارتباط پیدا کرد، خودبه‌خود خوب هم می‌شود. اینکه کسی بگوید: «من می‌خواهم با خدا رابطه داشته باشم تا معتاد نشوم» این خیلی حرف زشتی است، شبیه کفر است! کسی که هدف نهایی خود از ارتباط با خدا را خوب شدن قرار داده هم، تقریباً چنین

رابطۀ انسان با خداوند متعال، بر خلاف تصور برخی که آن را یک رابطه یک‌طرفه می‌دانند، رابطه‌ای کاملاً دو طرفه است. برخی تصور می‌کنند خدا مثل یک زیارتگاه و ضریحی است که ثابت سر جای خودش ایستاده و هرگاه ما اراده کردیم به سمتش می‌رویم و اگر به سمتش نرفتیم از او فاصله می‌گیریم.

لذت، عزت، آرامش، نشاط، فرح واقعی و عمیق، چه دنیایی‌اش، چه آخرتی‌اش را فقط به آویزان‌ها می‌شود داد، من اصرار دارم تو آویزان شوی، تا همه‌چیز به تو بدهم.

خداوند تبارک و تعالی فرموده است: «این سرای آخرت را برای کسانی قرار می‌دهیم که خواهان برتری و تبهکاری در زمین نیستند و فرجام [نیک] از آنِ پرهیزگاران است».

خیلی بیرحمی و سنگدلی است که به خاطر برتری‌داشتن نسبت به دیگران کِیف کنی.

مواظب باشید به مقایسه نیفتید. اگر دیدی کسی چیزهایی دارد که تو از ده‌تایش، یک‌دانه‌اش را هم نداری، جوری برایش خوشحالی کن که گویی مادر یا پدرش هستی که برایش خوشحالی می‌کنی و یک لحظه هم نمی‌گویی که «اِ! پس من چه؟»

«میل» برتری بر دیگری را هم در دلش راه نمی‌دهد. این را در احساساتتان در روابط با دیگران تنظیم کنید.

امیرالمؤمنین (ع) می‌فرمایند: «همین که دوست داشته باشی بند کفشت بهتر از بند کفش دوستت باشد، این از مصادیق «یرِیدُونَ عُلُوًّا فِی الْأَرْضِ» است.» همین مقدار برتری‌جویی نابودت می‌کند.

کسی که عبد شد، دیگر نمی‌تواند وقتش را بیهوده صرف کند.