بریده‌هایی از کتاب ‫پاییز فصل آخر سال است‬‌‫

دیگــر بــزرگ شـده‌ایم شــبانه. دوره‌ی آرزوهــای بــزرگ و شــادی‌هــای عجیب‌و‌غریب‌مان گذشته. به‌نظرت زندگی باید چه‌طور باشد؟ همه‌اش یک مشت چیز کوچک معمولی ا‌ست. اگر قرار باشد خوشحال باشیم باید با همین‌ها خوشحال باشیم.

از زیر سینک یک پیاز برمی‌دارم و پوست می‌کَنم. خردش می‌کنم و با خیال راحت اشک می‌ریزم.

چیزی توی چشم‌هایش برق می‌زند. یک مشت پرنده‌ی ریز‌‌ند که بالا‌و‌پایین می‌پرند.

مامان بغلم کرد و گفت: «اگر برادرت را دوست نداشته باشی، باد او را با خودش می‌برد.» ترسیدم. همیشه ترسیده‌ام از این‌که هر کس را دوست نداشته باشم باد بیاید و او را با خود ببرد. انگار دوست داشتن سنگ می‌شود به پای آدم‌ها و سنگین‌شان می‌کند و نمی‌گذارد از روی زمین تکان بخورند.

چرا همیشه همه‌چیز با‌هم به‌هم می‌ریزد؟ نمی‌شود بدی‌ها یکی‌یکی بیایند تا وقت کنم تکه‌پاره‌های خودم را از گوشه‌و‌کنار دشت بزرگ پُر از گرگ جمع کنم؟

دست‌پخت خوب، ترمودینامیک نیست که از یاد آدم برود.

می‌خواهم داد بزنم و بگویم بس کند. بگویم زندگی همه‌مان را خراب کرده و دیگر دارد حالم را به‌هم می‌زند، اما شبانه‌ای دیگر‌ آرام می‌گوید: «چی‌ شده مامان؟ چرا این‌طوری می‌کنی؟»

آمده‌ایم توی اتاق. قایم شده‌ایم تا پَرِ عصبانیتش به پرمان نگیرد.

مارگارت تاچر هم، در خانه چیزی نداشت به‌جز زنیت‌اش.

دلم گرمای تن بابا را می‌خواهد.

تاکسی گرفتم و رفتم فرودگاه. یادم نیست بلیت گرفته باشم، سوار هواپیما شده باشم، رسیده باشم خانه، فقط گرمای تن بابا را یادم است که سفت بغلم کرده بود.

کسی که از او طلاق گرفتم تو نبودی. یک مرد مرده بود.

روی هیچ راه می‌رفتم انگار. روی هیچ راه می‌روم.

کار که می‌کنم، حواسم را گم می‌کنم. در یک اتاقک گرد شیشه‌ای قایم می‌شوم و فراموش می‌کنم که چه‌طور زنده‌ام. آن ‌وقت قلبم آرام می‌شود و دیگر به سینه‌ام نمی‌کوبد.

انگار قرار است سر صف، کارت هزار‌آفرینم را بگیرم و قبل از خوردن زنگ، در حیاط مدرسه، دور سنگر سنگی بدوم. دست هم را گرفته‌ایم و می‌چرخیم. «دستمال من زیر درخت آلبالو گم شده.» گم شدن. گم کردن. چرا از بچگی گم کردن را قبل از پیدا کردن یادمان دادند؟ شاید برای همین است که هر روز، تکه‌به‌تکه، چیزهایی را از زندگی‌مان گم می‌کنیم که دیگر هیچ‌وقت پیدا نمی‌شوند. گم‌شان می‌کنیم و زندگی‌مان هر روز خالی و خالی‌تر می‌شود تا دیگر ‌جز یک مشت خاطره‌ی خاک‌گرفته از گم‌کرده‌ها، چیزی در آن باقی نمی‌ماند.

می‌خندیدی. می‌خندیدی اما خوشحال، می‌دانم که نبودی. از چشم‌هایت می‌فهمیدم.

نمی‌توانستم به کسی بگویم رفته‌ای. رفتن‌ات واقعی می‌شد اگر زبانم در دهان می‌چرخید و صدا از درونم بیرون می‌آمد و می‌گفتم که رفته‌ای. کاش مُرده بودی، اما نرفته بودی. اگر مُرده بودی، چیزهای خوبت برایم زنده می‌ماند و بس بود برای بقیه‌ی عمرم. اما رفته بودی و هیچ‌چیز خوبی از تو باقی نمانده بود.

از وقتی که در را پشت‌سرت بسته بودی و رفته بودی فرودگاه، خیلی گذشته بود. تاریک شده بود و روشن شده بود و به چراغ‌ها دست نزده بودم. طناب‌هایی در دلم به‌هم گره می‌خورد و باز می‌شد و مزه‌ی گند ته گلویم را تلخ می‌کرد. گرمم می‌شد و تمام تنم عرق سرد می‌کرد و باز داغ می‌شدم. استخوان‌هایم خشک شده بود و درد می‌کرد. درد می‌پیچید توی دست‌هایم و راه می‌افتاد تا توی پاها و باز از نو. تریاک بودی، داشتم ترکت می‌کردم.

دایره‌های گرد زردی هستیم که هر دو می‌دانیم داریم با صورت‌هایی گرفته‌تر از همیشه به مانیتور نگاه می‌کنیم.

خوبیِ چت همین است. هر وقت بخواهی، چیزی می‌گویی و هر وقت نمی‌خواهی، نمی‌گویی و بدون خداحافظی گم می‌شوی. می‌توانی با بغض بخندی و هیچ‌کس نفهمد داری گریه می‌کنی. می‌توانی جواب حرفی را که دوست نداری ندهی، دست‌هایت را زیر چانه بزنی، خیره شوی به مانیتور و بگویی سرم شلوغ است. می‌توانی پشت کامپیوتر بنشینی و خاموش شوی. در یک لحظه اسمت لای اسم آدم‌ها گم شود و هیچ‌کس نگرانت نشود.