بریده‌هایی از کتاب ‫پاییز فصل آخر سال است‬‌‫

می‌مانم این‌جا و کاری را می‌کنم که دوست دارم.

این‌جا منطقه‌ی امن من است. جای آرام دنیا. جایی که می‌توانم لابه‌لای آدم‌هایش قایم شوم و پناه بگیرم و هیچ‌کس نتواند آزارم دهد.

می‌رود، اما نگرانی‌اش در فضا می‌ماند. نگرانی، مثل جادوی پیرزن جادوگر سیندرلا، دورم می‌پیچد و لباس دیگری به تن شادم می‌پوشاند. قلبم انگار در گلویم می‌زند و مزه‌ی دهانم را تلخ می‌کند. دلیلش افسردگی پاییزه است، می‌دانم. افسردگی بهاره می‌شود، پاییزه می‌شود، واکنشی می‌شود، تطابقی می‌شود و هر روز که دلش بخواهد با یک اسم تازه اجازه دارد بیاید و گلویم را تلخ کند.

چهار ماه بود که فشار خانه‌ی خالی، تنم را خورده بود و چیزی از آن باقی نگذاشته بود و حالا، فشار تن خالی، از درون، ته‌مانده‌ی چیزی را که از من باقی مانده بود می‌خورد.

اگر هیچ‌وقت هم برنمی‌گشتی، من دیگر تنها نبودم. او توی دلم آرام خوابیده بود و من باید مواظبش می‌بودم.

چه‌قدر صفحه‌ام را دوست دارم. صفحه‌ای که بچه‌ی کوچک من است. بچه‌ای که هر روز نو می‌شود و باید لباس تازه‌ای برایش بدوزم. می‌توانم هر روز بنشانمش روی پایم و براندازش کنم. بعد دوباره با لذت آن را حامله‌ شوم و به دنیا بیاورمش و بهش نگاه کنم که چه‌طور یک‌روزه پا می‌گیرد و همراهِ بچه‌های دیگر می‌رود دنبال زندگی خودش.

آن‌ها بدون من همین‌طور درباره‌ی من بحث می‌کنند تا موقع شام، بعد از شام نوبت کس دیگری است.

تو دلت رفته بود، ماندن نداشتی دیگر. هیچ‌کس نمی‌توانست نگهت دارد، چه برسد به من، که دست‌هایم دور تن‌ات باز بود و خودم پَرَت دادم. مثل کبوتر در آسمان، جلوِ‌ چشمم بال زدی و دور شدی و دور شدی تا دیگر ندیدمت. حالا دیگر هر چه‌قدر هم‌ زل بزنم به آن تکه‌ی آبی‌‌یی که در آن محو شدی و فریاد بزنم من هنوز همه‌ی عاشقانه‌هایم را نخوانده‌ام، برنمی‌گردی. هیچ‌کدام را نمی‌گویم.

بحث را آرام‌آرام می‌کشانند به من و سر‌آخر، با ترس و خجالت، با صدای آهسته سراغ تو را از من می‌گیرند. یکی‌یکی، مثل مورچه‌هایی که سوسک مُرده‌ای را می‌خورند، جمع می‌شوند دور لاشه‌ی خاطره‌های تو.

«خیالم از تو راحت است.» کاش بودی و می‌دیدی در کاری که همیشه می‌گفتی برای من نیست، چه‌طور رویم حساب می‌کنند و خیال‌شان از من راحت است.

آه واگیر دارد، مثل خمیازه. پخش می‌شود توی هوا و آوار می‌شود روی دل آدم‌هایی مثل من، که گیرنده‌ی غصه دارند.

همان‌طور که همیشه می‌گوید دورش زره‌ی آهنی کشیده و هیچ‌کس را راه نمی‌دهد.

کلمه‌ها، کلمه‌های خودش است. اما صدا، می‌دانم که مال خودش نیست. می‌دانم چیزی دارد با انگشت‌های زرد دراز، گلویش را فشار می‌دهد و راه صدایش را بسته.

هنوز نصف چیزها جمع‌نشده مانده. جمع‌شان نمی‌کنم. می‌خواهم رد روشن و براق مهمانی دیشب در خانه بماند.

کیسه‌به‌دست، د‌ر خانه راه می‌افتم و هر چه آشغال هست جمع می‌کنم. بطری‌های خالی، پوست‌های میوه، ته‌سیگار، دستمال‌کاغذی و هر نشانه‌ی روشن دیگری از دیشب را.

قانع نباش، اما راضی باش

مثل گِیم، هر مرحله‌ای که رد می‌کردم، مرحله‌ای جدید جلو‌م باز می‌شد. انگار سراب است آرزوهای من. هنوز به‌شان نرسیده، دلم یک چیز دیگر می‌خواهد.

می‌گویند از آدمیزاد هر چیزی برمی‌آید. می‌تواند دریا را خشک کند، کوه را بردارد یا چه‌ می‌دانم، درخت‌های جنگل را گره بزند به‌هم.

میثاق گفت رفتن هزینه دارد. می‌خواستم مدارکم را پست کنم. زنگ زده بودم به میثاق که تازه رفته بود کانادا. گفت: «اگر توانش را داری شروع کن. اگر هزینه‌اش را می‌دهی. من همه‌ی زندگی‌ام را دادم. لیلا را.» ــ می‌ارزید؟ مکث کرد. بعد گفت نمی‌داند.

از پسر دست‌و‌پا‌چلفتی شماره‌ی بیست‌و‌هفت می‌پرسم: «چی خوانده‌اید؟» ــ کامپیوتر. اما برای عکاسی پذیرش گرفته‌ام. ــ چه جالب! من هم یک دوست دارم که مثل خودم مکانیک خوانده اما عاشق موسیقی است. هر کاری کردیم نیامد با ما شرکت سرِ کار.