بریده‌هایی از کتاب اضطراب موقعیت

میل به موقعیت برتر جایی بیشتر خودش را نشان می‌دهد که زندگی «عادی» نمی‌تواند پاسخگوی وقار و راحتی متوسط باشد.

به نظر می‌رسد که ما برای تحمل خود، اسیر محبت دیگرانیم.

«وقتی تلاشی نباشد، شکستی هم نیست. شکستی که نباشد، تحقیری هم نیست. بنابراین عزت نفس ما در این دنیا کاملاً وابسته به این است که خودمان تصمیم بگیریم چطور باشیم و چه‌کار کنیم. این عزت نفس حس ما را به واقعیت‌هایمان و پتانسیل‌های فرضی ما تعیین می‌کند»

انسان‌ها در پیشگاه خداوند برابر باشند، اما این دلیل نمی‌شود که عملاً در پی یافتن برابری باشند.

بی‌توجهی، ارزیابیِ منفیِ پنهانِ ما از خود را برجسته می‌کند؛ درحالی‌که یک لبخند یا تعریف به همان سرعت نتیجه‌ای معکوس می‌دهد. به نظر می‌رسد که ما برای تحمل خود، اسیر محبت دیگرانیم.

حس هویت ما زندانی داوری آنهایی است که در میانشان زندگی می‌کنیم. اگر آنها از شوخی‌های ما سرگرم شوند، به قدرت سرگرم‌کنندگی خودمان مطمئن‌تر می‌شویم. اگر آنها ما را تشویق کنند، حس می‌کنیم شایستگی بالایی داریم و اگر وقتی وارد اتاق می‌شویم نگاهشان را از ما برگردانند یا بعد از اینکه شغلمان را به آنها گفتیم به نظر بی‌حوصله بیایند، ممکن است در حس بی‌ارزشی سقوط کنیم و به ارزش خودمان مشکوک شویم.

عطش رسیدن به موقعیت، مانند دیگر تمایلات فوایدی هم دارد: به ما مهمیز می‌زند که حق استعدادهایمان را ادا کنیم، برتری را تشویق می‌کند، راه ما را در انجام کارهای بی‌قاعده و زیان‌آور می‌بندد و اعضای یک جامعه را حول نظام ارزشی واحدی نگه می‌دارد. اما مانند دیگر تمایلات حجم زیاد آن می‌تواند کشنده باشد. مفیدترین راه‌حل این مسئله تلاش برای درک آن و صحبت در مورد آن است.

ثروتمند بودن حقیقی نیازی به دارایی فراوان ندارد، بلکه نیاز به چیزی دارد که فرد آرزوی آن را دارد.

ما باید طوری با دشمنمان زندگی کنیم که انگار روزی دوست ما خواهد شد و طوری با دوستانمان زندگی کنیم که بالاخره روزی دشمنمان خواهند شد.

ما همیشه از شکست تحقیر نمی‌شویم. تنها زمانی تحقیر می‌شویم که غرور و حس ارزشمان را در آرزو یا دستاورد مشخصی سرمایه‌گذاری کنیم و بعد از اینکه آن را دنبال کردیم احساس ناامیدی کنیم.

ید مردی خدمتگزاران بسیار داشته باشد، قصری زیبا، نفوذ فراوان و درآمدی بالا. شاید همهٔ اینها دور او را گرفته باشند، اما اینها درون وی نیست... قدش را زمانی اندازه بگیرید که از روی چوب‌پاهایش پایین آمده باشد. بگذارید ثروت و تزییناتش را کنار بگذارد و خودش را برهنه به ما نشان دهد... چگونه روحی دارد؟ آیا روحش زیبا و تواناست و از همهٔ کارهایش خوشحال است؟ آیا ثروتش مال خود اوست یا وام گرفته؟ آیا شانس هیچ ربطی به آن نداشته؟... این چیزی است که باید بدانیم. این‌گونه باید دربارهٔ فاصلهٔ بین ما انسان‌ها داوری شود.»

پیوند خانوادگی، دوستی یا جذابیت جنسی ممکن است گاهی انگیزه‌های مادی را غیرضروری نشان دهند، اما تنها یک فرد خوش‌بین بی‌احتیاط برای ارضای نیازهای معمولش به عوامل احساسی تکیه خواهد کرد. انسان‌ها به ندرت بدون داشتن دلیلی محکم برای لبخند زدن، لبخند می‌زنند.

هرچند شاید اعتراف به فقر از نظر عموم دردناک باشد، اما همین کار ممکن است به نوعی اضطرابمان را در مورد موقعیت کم کند. آرزوی طاقت‌فرسای ما را مبنی بر اینکه مطمئن شویم دیگران در موردمان خوب فکر می‌کنند آرام سازد و عطش از سر وحشت ما را برای نشانه‌هایی از عشق آرام نماید.

اشرافی‌گری گروهی برجسته می‌تواند نهایتاً همهٔ مردم را به سمت جاه‌طلبی اجتماعی بکشاند که شاید در ابتدا هیچ علاقه‌ای به آن نداشته باشند

به نظر می‌رسد که ما برای تحمل خود، اسیر محبت دیگرانیم.

وقتی اتفاقات آن‌طور که دوست داریم رخ نمی‌دهند، بهتر است امیال خود را اصلاح کنیم تا اینکه بخواهیم جهان را تغییر دهیم.»

هزینه‌ای که ما به خاطر انتظار بیش از حد خود در مقایسه با پیشینیانمان پرداختیم، اضطرابی ابدی است مبنی بر اینکه نکند از چیزی که باید باشیم، فاصلهٔ بسیاری داریم.

اما وقتی اعتقاد به جهان آخرت افیونی بچگانه دانسته شود و از نظر علمی غیرممکن شناخته، رد بشود، فشار رسیدن به موفقیت و کمال بی‌تردید با آگاهی از اینکه فرد فقط یک فرصت برای رسیدن به آن دارد که آن هم به طرز وحشتناکی زودگذر است، بیشتر می‌شود. در چنین تفکری دستاوردهای زمینی دیگر نمی‌توانند پیش‌درآمد چیزی قلمداد شوند که فرد در دنیایی دیگر به آن خواهد رسید؛ بلکه آنها مجموع تمام چیزهایی هستند که فرد به آن خواهد رسید.

برای این سیاست‌مداران جامعهٔ مسیحی خوب در عوض، شکل یک سلطنت را به خود می‌گیرد که به خوبی طبقه‌بندی شده است. طرحی که می‌گویند بازتاب نظم و ترتیب پادشاهی الهی است. درست همان‌طور که خداوند قدرت مطلقش را بر تمام مخلوقات از فرشتگان گرفته تا کوچک‌ترین قورباغه‌ها گسترانده است. این نکته چنین تفهیم شده بود که حکمرانان منصوب او بر روی زمین هم بر جامعه‌ای حکمرانی کنند که خداوند برای همه، از اشراف‌زادگان گرفته تا کارگران مزرعه، جایگاه خودشان را تعیین کرده است.

با توجه به نابرابری‌های گسترده‌ای که هر روز با آنها روبه‌رو می‌شویم، مهم‌ترین خصوصیت حسادت این است که می‌توانیم مدیریت خود را در دست بگیریم و به همه حسادت نکنیم. افرادی هستند که نعمات فراوانشان فکر ما را مشغول نمی‌سازد. با اینکه پیشرفت‌های ناچیز دیگران منبعی برای عذاب بی‌پایان ما می‌شود، تنها به آنهایی حسد می‌ورزیم که احساس می‌کنیم شبیه‌شان هستیم. در واقع فقط به اعضای گروه مرجع خودمان حسادت می‌کنیم. تحمل برخی موفقیت‌ها، که اتفاقاً تعدادشان هم زیاد نیست، از تحمل موفقیت افرادی که به ظاهر با ما برابرند راحت‌تر است.