کتاب اضطراب موقعیت

وقتی سقراط دسته‌دسته طلا و جواهر را دید که در خیابان‌های آتن جابه‌جا می‌کردند، فریاد زد: «ببینید چه بسیارند چیزهایی که من نمی‌خواهم.»

برای تحمل خود، اسیر محبت دیگرانیم.

حقوقی که به کارگران پرداخت می‌شود «مانند روغنی است که به چرخ‌ها می‌زنند تا به چرخیدنشان ادامه دهند... هدف واقعی کار دیگر انسان نیست، بلکه پول است.

به جای اینکه سعی کنیم ماهی بزرگ‌تری باشیم، می‌توانیم انرژی‌مان را روی پیدا کردن برکه‌های کوچک‌تر یا گونه‌های کوچک‌تری از ماهی برای شنا کردن در کنار آنها متمرکز کنیم که اندازه‌مان کمتر ما را اذیت کند.

سریع‌ترین راه برای اینکه دیگر قدر کسی را ندانیم، ازدواج با اوست.

با کمال تأسف برای عزت نفسمان، جوامع غربی به همکاری با ظواهر دنیایی و فرار از پیری و چاقی شناخته شده‌اند، چه برسد به پذیرش فقر و گمنامی.

برای فرار از رسوایی، دارایی‌های خود را به نمایش می‌گذارند و اگر نتوانند این کار را بکنند، احساس اضطراب می‌کنند

حس هویت ما زندانی داوری آنهایی است که در میانشان زندگی می‌کنیم.

مرد ثروتمند به ثروتش می‌بالد چون احساس می‌کند که ثروت او به صورت طبیعی توجه جهان را به وی جلب می‌کند. در مقابل، مرد فقیر از فقر خود شرمگین است. او احساس می‌کند که این فقر وی را از مقابل دیدگان انسان‌ها خارج می‌سازد. اینکه احساس کنیم توجه لازم را دریافت نمی‌کنیم، سوزان‌ترین امیال ذات انسانی را خاموش می‌کند. مرد فقیر بدون اینکه به او اعتنایی شود وارد و خارج می‌شود و وقتی در میان جمعیت حضور دارد، همان گمنامی‌ای را حس می‌کند که انگار در کلبهٔ حقیر خود پنهان شده است. در مقابل، مرد دارای مقام و امتیاز را تمام جهان می‌بینند. همه مشتاق‌اند به او نگاه کنند. کارهای وی برای عموم اهمیت دارد. کمترین حرف و حرکت او اگر نادیده گرفته شود، به نوعی غفلت است.

حق نداریم آبروی افراد را بر اساس درآمدشان بسنجیم. مجموعه‌ای از وقایع بیرونی و خصوصیات درونی باعث می‌شود شخصی ثروتمند شود و دیگری نیازمند که در میان آنها شانس و شرایط محیط، بیماری و ترس، تصادف و تربیت دیرهنگام، زمان‌بندی خوب و بخت بد قرار دارند