بریده‌هایی از کتاب هنر ظریف رهایی از دغدغه‌ها

ممکن است بتوان پول زیادی درآورد و در عذاب بود، همان‌طور که ممکن است بی‌پول بود و بسیار خوشحال

وکیل بود و در یکی از دانشگاه‌های آیوی‌لیگ درس خوانده بود، و معلوم بود که باهوش است. به جوک‌های من می‌خندید و به نظرش بامزه بودم. خب، من هم که تکلیفم مشخص است، با او خوابیدم.

اگر حتی برای پنج دقیقه احساس مزخرف بودن داشته باشید، با سیصد و پنجاه تا عکس از افراد کاملاً خوشحال با زندگی‌های کوفتی شگفت‌انگیز بمباران می‌شوید و غیرممکن است احساس نکنید یک جای کارتان می‌لنگد.

کلید زندگی خوب، داشتن دغدغه‌های بیشتر نیست، بلکه داشتن دغدغه‌های کمتر، واقعی‌تر، ضروری‌تر و مهم‌تر است.

اگر حس می‌کنید شما در مقابل دنیا قرار گرفته‌اید، احتمالاً شما فقط در مقابل خودتان قرار گرفته‌اید.

بزرگ‌ترین اولویت ذهن ما هنگام پردازش تجربه‌هایمان این است که آن‌ها را به گونه‌ای تفسیر کند که با تمام تجربیات، احساسات و عقاید گذشته‌مان سازگاری داشته باشد. اما اغلب به موقعیت‌هایی در زندگی برمی‌خوریم که گذشته و حال با یکدیگر سازگاری ندارند

در مغز هر انسانی موجودی موذی و دمدمی‌مزاج هست که اگر فرصت یابد، کار را به جنون خواهد کشاند

خوشحالی واقعی فقط هنگامی رخ می‌دهد که مشکلاتی را بیابید که از داشتن آن‌ها و از حل کردنشان لذت ببرید.

اگر مردم خیانت می‌کنند، به این خاطر است که چیزی غیر از رابطه‌شان برایشان مهم‌تر است. شاید تسلط بر دیگران باشد. شاید تصدیق شدن از طریق رابطهٔ جنسی باشد. شاید تسلیم شدن در برابر هوس‌هایشان باشد. هرچه که باشد، واضح است که ارزش‌های شخص خیانتکار به گونه‌ای تعریف نشده است که از یک رابطهٔ سالم پشتیبانی کند.

خودآگاهی مثل پیاز است. چندین لایه دارد و هرچه لایه‌های بیشتری را کنار بزنید، احتمال بیشتری دارد که در مواقع نامناسب شروع به گریه کنید.

روی سنگ قبر بوکفسکی این جمله حک شده است: «سعی نکن.»

اگر دائماً آرزوی چیزی را داشته باشی، ناخودآگاه این حقیقت را تقویت می‌کنی که آن را نداری.

در بیشتر اوقات تنها تفاوت میان دردناک بودن یا لذت‌بخش بودن کارها، داشتن یا نداشتن حق انتخاب است. اگر از وضعیت فعلی‌تان آزرده‌اید، به احتمال زیاد علتش این است که بخشی از آن خارج از اختیار شماست؛ مشکلی وجود دارد که قدرت حلش را ندارید، مشکلی که بدون انتخاب شما به گونه‌ای بر شما تحمیل شده است. وقتی احساس می‌کنیم خودمان مشکلاتمان را انتخاب می‌کنیم، احساس توانمندی می‌کنیم. وقتی حس می‌کنیم مشکلاتمان برخلاف میلمان بر ما تحمیل شده، احساس قربانی بودن و آزردگی می‌کنیم.

وقتی که جوان‌تر هستیم همه‌چیز جالب و جدید است و همه‌چیز مهم به نظر می‌رسد. از این رو هزاران دغدغه داریم. دغدغهٔ هرکس و هر چیزی؛ اینکه مردم چه چیزی راجع به ما می‌گویند، اینکه آن پسر یا دختر جذاب جواب تلفن ما را می‌دهد یا نه، اینکه آیا لنگهٔ جوراب‌هایم یکی است یا نه، و اینکه بادکنک تولدمان چه رنگی است. همین‌طور که پیرتر می‌شویم، به لطف تجربه (و پشت سر گذاشتن آن‌همه زمان)، کم‌کم متوجه می‌شویم که بیشتر آن چیزها تأثیر ماندگار بسیار ناچیزی در زندگی‌مان داشته‌اند.

کُمدین امو فیلیپس در جایی گفت «من فکر می‌کردم مغز شگفت‌انگیزترین عضو در بدن انسان است. بعد متوجه شدم که خود مغز دارد این را به من می‌گوید.»

هر تلاشی برای فرار از چیزهای منفی، اجتناب، سرکوب یا ساکت کردن آن‌ها فقط نتیجهٔ معکوس می‌دهد

آنچه کشف کرده‌ام چیزی کاملاً غیرمنتظره است: اینکه در تعهد، آزادی و رهایی وجود دارد.

زندگی نوعی رنج است. ثروتمندان به خاطر ثروتشان رنج می‌کشند. فقیران به خاطر فقرشان رنج می‌کشند. کسانی که خانواده‌ای ندارند، به خاطر نداشتن خانواده رنج می‌کشند. کسانی که خانواده دارند، به خاطر خانواده‌شان رنج می‌کشند. کسانی که به دنبال لذت‌های دنیایی می‌روند، به خاطر لذت‌های دنیایی رنج می‌کشند. کسانی که از لذت‌های دنیایی پرهیز می‌کنند، به خاطر پرهیزشان رنج می‌کشند.

اغلب ورزشکاران توانا سطحی‌نگر و به اندازهٔ یک سنگ لوبوتومی‌شده احمق‌اند. بسیاری از افراد مشهور به همان اندازهٔ مقلدان و هواداران حیرت‌زده‌شان دربارهٔ زندگی بی‌اطلاع هستند.

برای رسانه بسیار راحت‌تر و پرسودتر است که به جای گزارش دربارهٔ داستان‌ها و مسائل واقعی، برود چیزی نسبتاً توهین‌آمیز را بیابد و آن را برای جمعیت زیادی پخش کند و خشمی تولید کند. بعد آن خشم را دوباره برای همگان پخش کند به گونه‌ای که بخش دیگری از جمعیت را خشمگین سازد. این کار، نوعی پژواک مزخرفات به راه می‌اندازد که میان دو جبههٔ خیالی پس و پیش می‌شود درحالی‌که مردم را از مشکلات اجتماعی واقعی منحرف می‌کند. پس عجیب نیست که ما بیش از هر زمانی از لحاظ سیاسی دوقطبی شده‌ایم.