بریده‌هایی از کتاب هنر ظریف رهایی از دغدغه‌ها

ببینید، قضیه از این قرار است. شما یک روز خواهید مرد. می‌دانم یک جورهایی این حرفم بدیهی است، اما فقط خواستم به شما یادآوری کنم. شما و تمام کسانی که می‌شناسید به زودی خواهید مرد. در این مدت کوتاه میان اینجا و آنجا، دغدغه‌های محدودی می‌توانید داشته باشید؛ در واقع خیلی کم. اگر بخواهید دغدغهٔ هرکس و هرچیز را بدون تفکر آگاهانه و تصمیم‌گیری داشته باشید، خب، در این صورت به فنا رفته‌اید.

همان‌طور آنجا نشین. کاری بکن. پاسخ‌ها هم به دنبال کار می‌آیند.

مشکلات بخش ثابتی از زندگی‌اند

زیبایی پوکر این است که گرچه شانس همیشه در آن دخیل است، نتایج درازمدت بازی را تعیین نمی‌کند. یک نفر ممکن است کارت‌های بدی بگیرد و کسی را که کارت‌هایی عالی گرفته است شکست دهد. البته کسی که کارت‌های عالی نصیبش شده است با احتمال بیشتری آن دست را می‌برد، اما در نهایت تصمیم‌هایی که هر بازیگر در حین بازی می‌گیرد، برنده را مشخص می‌کند. من زندگی را هم بر همین مبنا می‌بینم. ما همگی کارت‌هایی می‌گیریم. برخی از ما کارت‌های بهتر از دیگران می‌گیرند. گرچه راحت می‌توانیم غصهٔ کارت‌هایمان را بخوریم و حس کنیم که فریب خورده‌ایم، اما بازی واقعی در تصمیم‌هایی است که با این کارت‌ها می‌گیریم، در خطرهایی است که انتخاب می‌کنیم و در تبعاتی است که می‌پذیریم. کسانی که پیوسته بهترین تصمیم‌ها را می‌گیرند، کسانی هستند که در نهایت پیش می‌افتند. آن‌ها لزوماً کسانی نیستند که بهترین کارت‌ها را دارند.

عشق واقعاً یک جورهایی مثل کوکائین است. یعنی به طرز ترسناکی مشابه کوکائین. دقیقاً همان قسمت‌هایی از مغز را تحریک می‌کند که کوکائین هم تحریک می‌کند. یعنی شما را سرخوش می‌کند و باعث می‌شود برای مدتی احساس خوبی داشته باشید اما هر تعداد مشکلاتی را که حل کند به همان اندازه مشکلات جدیدی برایتان می‌سازد؛ دقیقاً مثل کوکائین.

فرهنگ امروز ما خلاصه شده است در انتظارات مثبت اما غیرواقعی: خوشحال‌تر باشید. سالم‌تر باشید. بهترین باشید، بهتر از دیگران، باهوش‌تر، فرزتر، ثروتمندتر، جذاب‌تر، معروف‌تر، سازنده‌تر، رشک‌برانگیزتر، و تحسین‌شده‌تر. بی‌نقص و شگفت‌انگیز باشید، هر روز طلا بخورید و طلا برینید و درحالی‌که همسر سِلفی‌انداز و دو کودک و نصفتان را برای خداحافظی می‌بوسید، در بالگردتان بنشینید و به سوی دفتر کارتان بروید.

رنج و فقدان اجتناب‌ناپذیرند، ما باید از مقاومت در برابر آن‌ها دست بکشیم و خودمان را رها کنیم

کلید زندگی خوب، داشتن دغدغه‌های بیشتر نیست، بلکه داشتن دغدغه‌های کمتر، واقعی‌تر، ضروری‌تر و مهم‌تر است

«شما هرگز شاد نخواهید بود اگر همیشه در جست‌وجوی منشاء شادی باشید. هرگز زندگی نخواهید کرد، اگر در جست‌وجوی معنای زندگی باشید.»

جست وجوی یک چیز، تنها این حقیقت را تقویت می‌کند که شما اکنون فاقد آن چیز هستید.

مرگ همهٔ ما را می‌ترساند. چون ما را می‌ترساند، از فکر کردن به آن، صحبت کردن راجع به آن و گاهی اوقات حتی تصدیق وجود آن اجتناب می‌کنیم. حتی وقتی که برای یکی از نزدیکانمان رخ می‌دهد. با این حال، به شکلی عجیب و وارونه، مرگ آن نوری است که سایهٔ کل معنای زندگی‌مان با آن سنجیده می‌شود. بدون مرگ، عواقب معنایی ندارد، تمام تصمیم‌ها تصادفی خواهد بود و تمام معیارها و ارزش‌ها ناگهان صفر می‌شود.

پاندا گفت «برای یه دنیای بدون مشکل آرزو نکن. چنین چیزی وجود نداره. عوضش برای دنیایی پر از مشکلات خوب آرزو کن.»

هدف این نیست که از مانع فرار کنید، بلکه هدف این است مانعی را بیابید که از پشت سر گذاشتن آن لذت ببرید.

ناسازواری و تناقض موجود در این عبارت را بیشتر مردم نمی‌بینند. اگر همه استثنائی باشند، قاعدتاً هیچ‌کس استثنائی نیست

برای اینکه خوشحال باشیم نیاز به چیزی داریم که بتوانیم حل کنیم. به همین خاطر خوشحالی نوعی عمل است

ما تنها می‌توانیم در چیزی موفق باشیم که حاضر باشیم در آن شکست بخوریم. اگر حاضر به شکست نباشیم، حاضر به موفقیت هم نیستیم.

برای اینکه هر تغییری در زندگی‌تان رخ دهد، حتماً باید دربارهٔ چیزی اشتباه کرده باشید.

به احتمال زیاد قانون پارکینسون را شنیده‌اید: «انجام هر کاری آن‌قدر طول می‌کشد تا زمان اختصاص داده شده برای آن را پر کند.»

. پختگی وقتی رخ می‌دهد که یک نفر یاد می‌گیرد که تنها دغدغهٔ چیزهایی را داشته باشد که ارزشمندند.

ما همیشه اداره‌کنندهٔ چیزهایی که برایمان رخ می‌دهد نیستیم. اما همیشه دست خودمان است که چطور چیزهایی را که برایمان رخ می‌دهند، تفسیر کنیم و به آن‌ها پاسخ دهیم.