بریده‌هایی از کتاب هنر ظریف رهایی از دغدغه‌ها

هردو خودشان انتخاب کرده بودند که می‌خواهند چطور رنج بکشند

هیچ‌کسی هیچ‌وقت مسئول وضعیت شما نیست، جز خودتان.

چیزی که خیلی طول کشید تا دریابم این بود که من به کوهنوردی علاقهٔ چندانی نداشتم، فقط دوست داشتم قله را تجسم کنم.

تا حالا دقت کرده‌اید که گاهی اوقات هرچه کمتر به چیزی اهمیت بدهید، عملکرد بهتری در آن خواهید داشت؟ دقت کرده‌اید که آدم‌های بی‌خیال اغلب به هدفشان می‌رسند؟ دقت کرده‌اید که گاهی‌اوقات، هنگامی که بی‌خیال چیزی می‌شوید، همه‌چیز خودش جفت‌وجور می‌شود؟

«هر چیزی که بتواند دچار اشتباه شود، دچار اشتباه خواهد شد.»

کسانی که با همدیگر ملاقات می‌کنند، معمولاً ارزش‌های مشابهی دارند. اگر من آن‌همه مدت با کسی ملاقات کرده‌ام که ارزش‌های مزخرفی داشته است، دربارهٔ من و ارزش‌هایم چه می‌شود گفت؟ من بعد از آن همه سختی فهمیدم که اگر اشخاص درون روابط شما خودخواه هستند و کارهای آزاردهنده‌ای انجام می‌دهند، به احتمال زیاد شما هم همین‌طور هستید، فقط خودتان خبر ندارید.

ضرب‌المثلی تگزاسی می‌گوید: هرچه سگ کوچک‌تر باشد، صدای پارسش بلندتر است.

«ما همه خواهیم مرد، همگی ما. عجب سیرکی! همین به تنهایی باید کافی باشد تا همدیگر را دوست داشته باشیم، ولی این‌طور نیست. ما از مسائل بی‌اهمیت زندگی وحشت‌زده و ویران می‌شویم. ما در هیچ‌وپوچ زندگی غرق شده‌ایم.»

ما تنها می‌توانیم در چیزی موفق باشیم که حاضر باشیم در آن شکست بخوریم. اگر حاضر به شکست نباشیم، حاضر به موفقیت هم نیستیم.

بگذارید روراست باشیم. اگر قرار بود تمام کسانی که نوعی اختلال روانی را تجربه کرده‌اند، با افسردگی یا افکار خودکشی درگیر بوده‌اند، مورد بی‌توجهی یا سوءاستفاده قرار گرفته‌اند، با تراژدی یا مرگ عزیزی روبه‌رو شده‌اند، از مشکلات جسمی، تصادفات، یا صدمات شدید نجات یافته‌اند در یک اتاق جمع کنید، خب احتمالاً مجبور می‌شدید که تمام انسان‌ها را جمع کنید. چون هیچ‌کس نیست که از مسیر زندگی گذشته باشد و زخمی بر روی بدنش به جا نمانده باشد.

هیچ‌کسی هیچ‌وقت مسئول وضعیت شما نیست، جز خودتان.

زندگی ندانستن و، با وجود ندانستن، عمل کردن است.

«مسئولیت زیاد قدرت زیاد به همراه می‌آورد.» هرچه بیشتر تصمیم بگیریم که در زندگی‌مان مسئولیت‌پذیرتر باشیم، تسلطمان بر زندگی بیشتر می‌شود.

پختگی وقتی رخ می‌دهد که یک نفر یاد می‌گیرد که تنها دغدغهٔ چیزهایی را داشته باشد که ارزشمندند.

ما همیشه اداره‌کنندهٔ چیزهایی که برایمان رخ می‌دهد نیستیم. اما همیشه دست خودمان است که چطور چیزهایی را که برایمان رخ می‌دهند، تفسیر کنیم و به آن‌ها پاسخ دهیم. چه آگاهانه تشخیص دهیم چه ناآگاهانه، ما همیشه مسئول تجربیات خودمان هستیم. غیرممکن است که نباشیم. تصمیم آگاهانه برای تفسیر نکردن وقایع زندگی، خودش تفسیری از وقایع زندگی است.

وسواس و اهمیت دادن بیش از اندازه به احساسات باعث ناامیدی ما می‌شود، به این دلیل که احساسات هرگز ماندگار نیستند.

زمان همچون برق گذشت و آخر هم نمی‌خواستم آنجا را ترک کنم.

همان‌طور آنجا نشین. کاری بکن. پاسخ‌ها هم به دنبال کار می‌آیند.

ببینید: این یک مارپیچ بالاروندهٔ بی‌پایان است. اگر در هر لحظه‌ای از راه فکر کنید که اجازه دارید از بالا رفتن دست بکشید، متأسفانه متوجه هدف نشده‌اید، چون لذت در خود بالا رفتن است.

هیچ‌کس به خاطر اعتقاد به استثنایی بودن، خاص و استثنایی نشده است. کاملاً برعکس، آن‌ها شگفت‌انگیز می‌شوند چون شیفتهٔ ارتقا یافتن هستند. این شیفتگی ارتقا، از اینجا ریشه می‌گیرد که آن‌ها می‌دانند آن‌قدر هم عالی نیستند؛