بریده‌هایی از کتاب هنر ظریف رهایی از دغدغه‌ها

من بعد از آن همه سختی فهمیدم که اگر اشخاص درون روابط شما خودخواه هستند و کارهای آزاردهنده‌ای انجام می‌دهند، به احتمال زیاد شما هم همین‌طور هستید، فقط خودتان خبر ندارید.

پس از اینکه مفهومی برای خودمان می‌سازیم، مغزمان طوری طراحی شده است که به این مفهوم محکم بچسبد. ما به مفاهیمی که مغزمان ساخته است، گرایش می‌یابیم و نمی‌خواهیم آن‌ها را رها کنیم.

تصور کنید یک نفر اسلحه‌ای روی سرتان بگذارد و بگوید که باید در کمتر از پنج ساعت چهل‌ودو کیلومتر بدوید وگرنه شما و تمام خانواده‌تان را به قتل خواهد رساند. وضعیت گندی می‌شود. حال تصور کنید کفش‌های قشنگ و تجهیزات دویدن خریده‌اید، ماه‌ها به طور جدی تمرین کرده‌اید و اولین ماراتنتان را با تشویق خانواده و دوستان نزدیکتان به پایان رسانده‌اید. این احتمالاً یکی از پرافتخارترین لحظات زندگی‌تان است. دقیقاً همان چهل‌ودو کیلومتر. دقیقاً همان شخص. دقیقاً همان درد در همان پاها. اما وقتی که آزادانه انتخابش کردید و برایش آمادگی داشتید، لحظهٔ مهم و غرورآمیزی در زندگی‌تان شد. وقتی که برخلاف میلتان به شما تحمیل شد، یکی از وحشتناک‌ترین و دردناک‌ترین تجربه‌های زندگی‌تان بود.

هر چیزی که حاضرید برایش تقلا کنید، هویت شما را تعریف می‌کند.

بحران ما دیگر مادی نیست؛ وجودی است، روحی است. ما آن‌قدر اجناس کوفتی و آن‌قدر فرصت‌های فراوان داریم که دیگر حتی نمی‌دانیم دغدغهٔ کدامشان را داشته باشیم.

کلید زندگی خوب، داشتن دغدغه‌های بیشتر نیست، بلکه داشتن دغدغه‌های کمتر، واقعی‌تر، ضروری‌تر و مهم‌تر است.

پختگی وقتی رخ می‌دهد که یک نفر یاد می‌گیرد که تنها دغدغهٔ چیزهایی را داشته باشد که ارزشمندند.

کلید زندگی خوب، داشتن دغدغه‌های بیشتر نیست، بلکه داشتن دغدغه‌های کمتر، واقعی‌تر، ضروری‌تر و مهم‌تر است.

روی سنگ قبر بوکفسکی این جمله حک شده است: «سعی نکن.»

اگر می‌خواهید که طرز نگاهتان به مشکلات را تغییر دهید، باید آنچه را ارزش می‌نهید، و نیز نحوهٔ سنجش موفقیت و شکستتان را تغییر دهید.

یادتان باشد، کسی که واقعاً خوشحال است مجبور نیست که جلوی آینه بایستد و به خودش بگوید که خوشحال است.

خودآگاهی مثل پیاز است. چندین لایه دارد و هرچه لایه‌های بیشتری را کنار بزنید، احتمال بیشتری دارد که در مواقع نامناسب شروع به گریه کنید.

تمام توصیه‌های مثبت و خودیارانه‌ای که هر روز می‌شنوید، در واقع بر نداشته‌هایتان تمرکز دارند. آن‌ها آنچه را اکنون به عنوان کمبودهای شخصی و شکست‌هایتان قلمداد می‌کنید، نشانه می‌گیرند، و همان‌ها را برایتان برجسته می‌کنند.

صراحت خاصی در فرهنگ روسی وجود دارد که با مذاق غربی‌ها سازگار نیست. از تعارف‌های الکی و تورهای کلامی مؤدبانه خبری نیست. به غریبه‌ها لبخند نمی‌زنید و به چیزی که نیستید تظاهر نمی‌کنید. در روسیه اگر چیزی احمقانه باشد، می‌گویید احمقانه است. اگر کسی بی‌شعور باشد به او می‌گویید که بی‌شعور است. اگر واقعاً از کسی خوشتان بیاید و از گذراندن وقتتان با او لذت می‌برید، به او می‌گویید که ازش خوشتان می‌آید و از گذراندن وقتتان با او لذت می‌برید. مهم نیست که این شخص دوستتان است یا یک غریبه یا کسی که همین پنج دقیقه پیش در خیابان با او آشنا شده‌اید.

اما بیشتر همیشه بهتر نیست. در واقع عکس این درست است. ما اغلب با کمتر خوشحال‌تر هستیم. وقتی که با فرصت‌ها و گزینه‌های بیش از اندازه روبه‌رو می‌شویم، دچار حالتی می‌شویم که روان‌شناس‌ها آن را پارادوکس انتخاب می‌نامند. اساساً هرچه گزینه‌های بیشتری داشته باشیم، از چیزی که انتخاب می‌کنیم کمتر خشنود خواهیم بود. چون از تمام گزینه‌های احتمالی دیگر که از دست خواهیم داد، آگاه هستیم.

خوشحالی واقعی فقط هنگامی رخ می‌دهد که مشکلاتی را بیابید که از داشتن آن‌ها و از حل کردنشان لذت ببرید.

یک مرد با اعتمادبه‌نفس نیازی ندارد که ثابت کند با اعتمادبه‌نفس است. یک زن ثروتمند نیازی ندارد که ثابت کند ثروتمند است. بالأخره یا آنطور هستی یا نیستی. اگر دائماً آرزوی چیزی را داشته باشی، ناخودآگاه این حقیقت را تقویت می‌کنی که آن را نداری.

فروید جایی گفته است: «روزی هنگام مرور گذشته، سال‌های تلاش و سختی در نگاهتان به صورت زیباترین سال‌ها جلوه خواهند کرد.»

لذت‌های ظاهری متمرکز می‌کنند، در نهایت مضطرب‌تر، و از لحاظ احساسی نامتعادل‌تر و افسرده‌تر می‌شوند. لذت سطحی‌ترین شکل رضایت در زندگی است

خوشحالی یک معادلهٔ قابل‌حل نیست. نارضایتی و ناخشنودی، اجزای ذاتی طبیعت انسان‌اند و همان‌طور که خواهیم دید، عناصری ضروری برای ایجاد خوشحالی پایدارند.