بریده‌هایی از کتاب هنر ظریف رهایی از دغدغه‌ها

خواستن تجربه‌ای مثبت، تجربه‌ای منفی است. پذیرفتن تجربه‌ای منفی، تجربه‌ای مثبت است. این همان چیزی است که آلن واتس از آن به نام قانون وارونه یاد می‌کرد؛

«من این زندگی رو انتخاب نکردم؛ این وضعیت خیلی خیلی عذاب‌آور رو انتخاب نکردم. ولی می‌تونم انتخاب کنم که چطور باهاش زندگی کنم؛ باید انتخاب کنم که به چه نحوی باهاش زندگی کنم.»

در تقدیم‌نامهٔ کتابش نوشت: تقدیم به هیچ‌کس.

از هنرمندی شنیدم که گفت وقتی یک نفر هیچ مشکلی نداشته باشد، ذهنش به طور خودکار راهی برای ابداع مشکلات می‌یابد. فکر می‌کنم آنچه را بیشتر مردم، خصوصاً قشر سفید متوسط نازپروردهٔ تحصیل‌کرده، مشکلات زندگی می‌نامند، فقط اثرات نداشتن چیز مهم‌تر و نگرانی مهم‌تر در زندگی است

من پاداش را می‌خواستم نه کشمکش را. نتیجه را می‌خواستم نه فرایند را. عاشق جنگ نبودم، بلکه فقط عاشق پیروزی بودم.

تا حالا دقت کرده‌اید که گاهی اوقات هرچه کمتر به چیزی اهمیت بدهید، عملکرد بهتری در آن خواهید داشت؟ دقت کرده‌اید که آدم‌های بی‌خیال اغلب به هدفشان می‌رسند؟ دقت کرده‌اید که گاهی‌اوقات، هنگامی که بی‌خیال چیزی می‌شوید، همه‌چیز خودش جفت‌وجور می‌شود؟

یکی از این حقایق این بود: زندگی نوعی رنج است

کسانی که ارزش نفسشان را به حق‌به‌جانبی‌شان گره می‌زنند، هیچ‌گاه از اشتباهات عبرت نخواهند گرفت. آن‌ها نمی‌توانند از نظرگاهی تازه به زندگی بنگرند و با دیگران همدردی کنند. ذهنشان را به روی اطلاعات جدید و مهم می‌بندند. بهتر است ناآگاهی خود را بپذیرید تا از وابستگی به عقاید خرافی برهید و مدام در پی یادگیری و رشد باشید.

هیچ‌کس به خاطر اعتقاد به استثنایی بودن، خاص و استثنایی نشده است. کاملاً برعکس، آن‌ها شگفت‌انگیز می‌شوند چون شیفتهٔ ارتقا یافتن هستند. این شیفتگی ارتقا، از اینجا ریشه می‌گیرد که آن‌ها می‌دانند آن‌قدر هم عالی نیستند؛ ضدحق‌به‌جانبی. علت پیشرفت خیلی‌ها این است که به عالی نبودن خود معترف‌اند. متوسط هستند، معمولی هستند، اما می‌توانند بسیار بهتر باشند.

برای رسانه بسیار راحت‌تر و پرسودتر است که به جای گزارش دربارهٔ داستان‌ها و مسائل واقعی، برود چیزی نسبتاً توهین‌آمیز را بیابد و آن را برای جمعیت زیادی پخش کند و خشمی تولید کند. بعد آن خشم را دوباره برای همگان پخش کند به گونه‌ای که بخش دیگری از جمعیت را خشمگین سازد. این کار، نوعی پژواک مزخرفات به راه می‌اندازد که میان دو جبههٔ خیالی پس و پیش می‌شود درحالی‌که مردم را از مشکلات اجتماعی واقعی منحرف می‌کند. پس عجیب نیست که ما بیش از هر زمانی از لحاظ سیاسی دوقطبی شده‌ایم.

افراد بسیاری چنان برای درست بودن در زندگی‌شان وسواس دارند که هیچ‌وقت واقعاً زندگی نمی‌کنند.

مشکلات شما هرچه باشند جواب یکی است: مشکلات را حل کنید، خوشحال شوید.

اگر من خودم را با استاندارد کاری کنم که در هر جمعی افراد از من خوشش بیاید، بسنجم، مضطرب خواهم بود. چون شکستم به طور صددرصد از اختیار خودم خارج است و به اعمال دیگران وابسته است. هیچ کنترلی نخواهم داشت؛ در نتیجه ارزش نفس من در گرو قضاوت‌های دیگران است. درحالی‌که اگر معیار زندگی اجتماعی‌ام را ارتقا دهم را برگزینم، می‌توانم ارزش ارتباط خوب با دیگران را برآورده کنم، صرف‌نظر از اینکه دیگران چگونه نسبت به من واکنش نشان دهند. ارزش نفس من بر اساس رفتارها و خوشحالی خودم خواهد بود.

به هر حال انرژی و کار زیادی لازم است تا کسی خودش را قانع کند که مدفوعش بوی بدی نمی‌دهد،

یادتان باشد، کسی که واقعاً خوشحال است مجبور نیست که جلوی آینه بایستد و به خودش بگوید که خوشحال است.

اگر در هر لحظه‌ای از راه فکر کنید که اجازه دارید از بالا رفتن دست بکشید، متأسفانه متوجه هدف نشده‌اید، چون لذت در خود بالا رفتن است.

من عاشق نتیجه بودم؛ تصویرم بر صحنه، تشویق مردم، اجرای راک خودم، ریختن احساسات قلبی‌ام به درون آنچه می‌نواختم و... اما عاشق فرایند نبودم. به همین دلیل شکست خوردم.

می‌توان گفت محال آماری است که یک فرد خاص در تمام حوزه‌های زندگی‌اش، یا حتی در بسیاری از حوزه‌های زندگی‌اش، عملکرد استثنائی داشته باشد. کسانی که در کسب و کار باهوش‌اند اغلب در زندگی‌های شخصی‌شان افتضاح هستند. اغلب ورزشکاران توانا سطحی‌نگر و به اندازهٔ یک سنگ لوبوتومی‌شده احمق‌اند. بسیاری از افراد مشهور به همان اندازهٔ مقلدان و هواداران حیرت‌زده‌شان دربارهٔ زندگی بی‌اطلاع هستند.

اگر خودتان را در وضعیتی می‌بینید که برای مسائل ابتدایی، پیوسته دغدغهٔ بیش از اندازه‌ای دارید، مثلاً عکس فیس‌بوک جدید دوست‌پسر سابقتان، خالی شدن باتری‌های کنترل تلویزیون، از دست دادن یک فروش ویژهٔ دیگر یکی بخر دو تا ببر برای ضدعفونی‌کنندهٔ دست و... به احتمال زیاد خبر چندانی در زندگی‌تان نیست که دغدغه‌ای واقعی برایش داشته باشید. مشکل واقعی شما این است، نه آن ضدعفونی‌کنندهٔ دست، نه آن کنترل تلویزیون.

رهایی از دغدغه، یعنی با ترسناک‌ترین و دشوارترین چالش‌های زندگی روبه‌رو شوید و با وجود این به کارتان ادامه دهید.