بریده‌هایی از کتاب مجموعه اشعار عبید زاکانی

از می مهر تو تا مست شدم همچو عبید نیست دیگر هوس ساغر و پیمانه مرا

شمارهٔ ۱۴ - در تضمین مطلع یکی از قصاید سعدی گوید چه تفاوت کند ار زانکه بیائی بر ما « بامدادان که تفاوت نکند لیل و نهار» دست در دامن می زن که از این پس همه روز « خوش بود دامن صحرا و تماشای بهار »

در عاشقی خموشی و در هجر صابری این خود حکایتیست که در ممکنات نیست

از دور دیدمش خردم گفت دور از او دیوانه میکند خرد دوربین مرا

مرا دو چشم تو انداخت در بلای سیاه و گرنه من که و مستی و عاشقی ز کجا

دلم بجا و دماغم سلیم بود ولی ز راه رفتن او دل بشد ز راه مرا هزار بار فتادم به دام دیده و دل هنوز هیچ نمیباشد انتباه مرا

سیاه چرده بتم را نمک ز حد بگذشت عتاب او چو جفای فلک ز حد بگذشت لطافت لب و دندان و مستی چشمش چو می پرستی ما یک به یک ز حد بگذشت به لابه گفت که از حد گذشت جور رقیب به طنز گفت که بی هیچ شک ز حد بگذشت بنوش بادهٔ صافی ز دست دلبر خویش که بیوفائی چرخ و فلک ز حد بگذشت عبید را دل سنگینش امتحان کردند عیار دوستیش بر محک ز حد بگذشت

دامن یار به دست آر و ره میکده گیر نشناس اینکه به از میکده جائی باشد هوس خانقهم نیست که بیزارم از آن بوریائی که در او بوی ریائی باشد صوفی صافی در مذهب ما دانی کیست آن که با

درآمد ناگهان سرمست و دلشاد نقاب از روی چون خورشید بگشاد مبارک ساعتی فرخنده روزی که باز آید ز در مجلس فروزی بدیدم رویش و دیوانه گشتم بر شمع رخش پروانه گشتم به دستی چادر از رخ باز میکرد به دستی زلف مشکین ساز میکرد چو زد خورشید رویش در سرا تیغ

ای در سر هر کس از تو سودای دگر در راه تو هر طایفه را رای دگر چیزی ز تو هر کسی تمنا دارد ما جز تو نداریم تمنای دگر