بریده‌هایی از کتاب مجموعه اشعار قاآنی

هلاک ازین غمم که جان نمی‌شود فدای تو

چون لب ساغر لب شیرین شورانگیز او بس که جان بخش است بوسیدن تقاضا می کند شاهد و شمع‌ و شراب و شهد و شکر گو مباش کار آن هر پنج را او خود به تنها می کند

زنند طعنه که اندر جهان پناهت نیست به جان دوست همان نیستی پناه منست

تا دل به برم هوای دلبر دارد افسانهٔ عشق دلبر از بر دارد دل رفت ز بر چو رفت دلبر آری دل از دلبر چگونه دل بردارد

به‌گردون تیره ابری بامدادان برشد از دریا

هرکس به هوای جان گرفتار ما بی تو ز جان خویش بیزار

به خدا چنان بگریم ز جدایی حبیبم که بروی آب ماند تن خسته چون حبابم

هر شکایت که مرا از تو بود در دل تنگ چون کنم یاد وصالت همه از یاد رود

چکند طالب چشمت که ز جان دست نشوید بوی خون آید از آن مست‌ که شمشیر به دست است

پیرکی لال سحرگاه به طفلی الکن می‌شنیدم که بدین نوع همی راند سخن کای ز زلفت صصصبحم شاشاشام تارک وی ز چهرت شاشاشامم صصصبح روشن تتتریاکیم و بی شششهد للبت صصبر و تاتاتابم رررفت از تتتن طفل گفتا مَمَمَن را تُتُو تقلید مکن گگگم شو ز برم ای کککمتر از زن مممی‌خواهی ممشتی به ککلت بزنم کهبیفتد مممغزت ممیان ددهن پیرگفتا وووالله که معلومست این که که زادم من بیچاره ز مادر الکن هههفتاد و ههشتاد و سه سالست فزون گگگنگ ر لالالالم به‌خخلاق ز من