بریده‌هایی از کتاب مجموعه اشعار فروغی بسطامی

ای که گفتی غم دل در بر دلدار بگو خود چه گویم که مرا قدرت گفتاری نیست کاشکی بار غمش بر کمر کوه نهند تا بدانند که سنگین‌تر از این باری نیست

دانهٔ تسبیح ما را حالتی هرگز نداد بعد از این در پای خم، انگور باید دانه کرد

کس نجست از دل گم گشتهٔ ما هیچ نشان مو به مو هر چه سر زلف تو را شانه زدند

فریاد که کشتندم و در خاک نکردند

فریاد که کشتندم و در خاک نکردند

در جنون عاشقی مردان عاقل، دیده‌اند حالتی از من که صد رحمت به مجنون کرده‌اند

دوش گفتی ماجرای وصل و هجرانت به من هم امید لطف و هم بیم ستم دادی مرا

پسند خاطر مشکل پسند جانان نیست وگر نه جان گران‌مایه دادن آسان است

دانی کدامین مست را بر لب توان زد بوسه‌ها مستی که بوسد دم به دم لبهای خندان تو را

عشق به جایی مرا رساند که آنجا گردش گردون نبود و تابش کوکب هست به سر تا هوای کعبه مقصود کوشش راکب خوش است و جنبش مرکب تا کرم ساقی است و باده باقی

آیینه رو نگارا از بی‌بصر حذر کن ترسم که تیره سازی دلهای با صفا را

تا تو عاشق می‌کشی من کشتهٔ منت پذیرم

خوش دلم در غم او با همه ویرانی دل که بسی گنج در این خانهٔ ویران دارم

تو گزیدی همه را بر من و از غیرت عشق من کسی غیر تو در هر دو جهان نگزیدم

جان به سودای تو می‌دادم و می‌رنجیدی خون ز بیداد تو می‌خوردم و می‌خندیدم

دوشم به وعده گفتا یک بوسه خواهمت داد جان را به نقد دادم، وین نسیه را خریدم

طومار گناه عاشقان را سر دفتر هر ثواب دیدم

آسایش جان اهل دل را در کشمکش عذاب دیدم

تو از قبیله خوبان سست پیمانی من از جماعت عشاق سخت پیوندم

دل به تو بربست عهد، کز سر جان بگذرد جان گران مایه رفت بر سر پیمان دل