بریده‌هایی از کتاب مجموعه اشعار فروغی بسطامی

بالای خوش‌خرامی آمد به قصد جانم یا رب که برمگردان از جانم این بلا را

بالای خود در آینهٔ چشم من ببین تا با خبر زعالم بالا کنم تو را

هر چند بشکستی دلم از حسرت پیمانه‌ای اما دل بشکسته‌ام نشکست پیمان تو را

تیر و کمان عشق را هر که ندیده، گو ببین پشت خمیده مرا، قد کشیدهٔ تو را

من آن روزی که دل بستم به زلفش پریشان خواستم ایام خود را

مگو در کوی او شب تا سحر بهر چه می‌گردی که دل گم کرده ام آنجا و می‌جویم نشانش را

عین مقصود ز چشم تو کسی خواهد یافت که زنی تیرش و بر هم نزند مژگان را

با دم ناوک دل دوز تو آسوده دلم خوش‌تر آن است که از دل نکشم پیکان را

فارغم در غم عشق تو ز ویرانی دل که خرابی نرسد مملکت ویران را

گر تو زیبا صنم از دیر درآیی به حرم کافر آن است که آتش نزند قرآن را

تکبر با گدایان در میخانه کمتر کن که اینجا مور بر هم می‌زند تخت سلیمان را

آن که در نظر بازی ، عیب کوه‌کن کردی کاش یک نظر دیدی، عشوه‌های شیرین را

تا درون آمد غمش، از سینه بیرون شد نفس نازم این مهمان که بیرون کرد صاحبخانه را

تو به تحریک فلک فتنهٔ دوران منی من به تصدیق نظر محو تماشای توام

جان به لب آمد و بوسید لب جانان را طلب بوسهٔ جانان به لب آرد جان را

هیچ کس از سوز من آگه به جز پروانه نیست

گریهٔ مستانه آخر عقده‌ام از دل گشود

تا دل به برم هوای دل‌بر دارد افسانهٔ عشق دل‌بر از بر دارد دل رفت ز بر چو رفت دلبر آری دل از دل‌بر چگونه دل بر دارد

تا ترک جان نگفتم آسوده‌دل نخفتم تا سیر خود نکردم، نشناختم خدا را چون رو به دوست کردی، سر کن به جور دشمن چون نام عشق بردی، آماده شو، بلا را