بریده‌هایی از کتاب مجموعه اشعار فروغی بسطامی

درد تو را کرده عشق مایهٔ درمان دل

یا لاف عاشقی بر معشوق خود مزن یا با رضای او بگذر از رضای خویش

گنج مقصود بجو از دل ویرانهٔ خویش

گنج مقصود بجو از دل ویرانهٔ خویش

چشمم به روی قاتل و فرقم به زیر تیغ منت خدای را که رسیدم به کام خویش

بخت اگر دست دهد دست من و دامن او چرخ اگر روی کند روی من و خاک رهش

بالای خوشت بلای جان است وقتی که نباشدم در آغوش

کجا بریم دلی را که کرده‌ای تو چنینش

دل داده‌ام بهای نخستین نگاه او جان را نهاده‌ام ز پی بار دیگرش

چه منت ها که دارد یوسف من بر خریدارش

چه شادیها که دارم در سر سودای اندوهش

ور نشان از مهرجویی ذره گمنام باش

دل یک سلسله دیوانه نجنبد از جای حلقهٔ موی تو گر سلسله جنبان نشود

کز دلم مهر تو پیدا شد و پنهان نشود

که عشق اولی تر از هر مذهبی بود

رخ زیبای او در چنبر زلف تو پنداری قمر در عقربی بود

پیش از آن دم که شود آدم خاکی ایجاد بر سر ما هوس خاک سر کوی تو بود

ما و سری که بر سر سودای او بود

تا سر زلف تو شد سلسله‌جنبان جنون کس ندیدم به همه شهر که دیوانه نبود

هر که دل بردن معشوق بیند داند که گناه از طرف عاشق دل داده نبود