بریده‌هایی از کتاب مجموعه اشعار فروغی بسطامی

گر شهیدان را به محشر خون بها خواهند داد پس چرا قاتل به فکر خون بهای من نبود

صد گره زلفش گشود اما ز کار دیگران صد نگه چشمش نمود اما برای من نبود

جلوه‌گر حسن تو از عشق من آمد آری صبح معلوم نمی‌گشت اگر شام نبود

منت پیک صبا را نکشیدم در عشق که میان من او حاجت پیغام نبود

دل دیوانهٔ من قابل زنجیر نبود

دلم از نرگس بیمار تو بیمارتر است چاره کن درد کسی کز همه ناچارتر است من بدین طالع برگشته چه خواهم کردن که ز مژگان سیاه تو نگونسارتر است گر تواش وعدهٔ دیدار ندادی امشب پس چرا دیدهٔ من از همه بیدارتر است

سودها بردند تجاری که در بازار عشق نقد جان را با متاع بوسه سودا کرده‌اند

نام نیک ار طلبی گرد خرابات مگرد که در این کوچه کسی نیست که بدنام نماند

کف بزن کام بجو باده بخور ساده بخواه کادمیزاده دریغ است که حیوان ماند

عاقلی کز شکن زلف تو دیوانه شود سر این سلسله باید که محکم دارد

مناجاتی خراباتی نگردد که سیر جسم تا جان فرق دارد

من و ابروی یار و شیخ و محراب مسلمان تا مسلمان فرق دارد

خوش آن که مقیم در جانان شد و جان داد

گر نمودم به همه روی تو را معذورم قبله را بر همهٔ خلق نشان باید داد

دلبر آمد پی تعمیر دل ویرانم لیکن آن وقت که این خانه ز تعمیر افتاد

گویند که بالات بلای تن و جان است بر جان و تنم باد بلای تن و جانت

ماییم و سری در سر سودای محبت

خوش تر از مشغلهٔ عشق دگر کاری نیست

چون نام عشق بردی، آماده شو، بلا را

تا ترک جان نگفتم، آسوده دل نخفتم تا سیر خود نکردم نشناختم خدا را