بریده‌هایی از کتاب مجموعه اشعار فروغی بسطامی

از لب شکرین او بوسه به جان خریده‌ام زان که حلاوتی بود جنس گران خریده را گر به سر من آن پری از سر ناز بگذرد بر سر راهش افکنم پیرهن دریده را

چنین که برده شراب لبت ز دست مرا مگر به دامن محشر برند مست مرا چگونه از سرکویت توان کشیدن پای که کرده هر سر موی تو پای بست مرا

یک جمع نکوشیده رسیدند به مقصد یک قوم دویدند و به مقصد نرسیدند فریاد که در رهگذر آدم خاکی بس دانه فشاندند و بسی دام تنیدند همت طلب از باطن پیران سحرخیز زیرا که یکی را ز دو عالم طلبیدند زنهار مزن دست به دامان گروهی کز حق ببریدند و به باطل گرویدند چون خلق درآیند به بازار حقیقت ترسم نفروشند متاعی که خریدند کوتاه نظر غافل از آن سرو بلند است کاین جامه به اندازهٔ هر کس نبریدند مرغان نظرباز سبک‌سیر فروغی از دام گه خاک بر افلاک پریدند

گر به فراق تو زنده‌ام عجبی نیست تیغ نبرد سری که پیش تو بند است

بجز وصال تو هیچ از خدا نخواسته‌ایم که حاجتی نتوان خواست از خدا جز تو

خرسند شکاری که نشینی به کمینش قربان خدنگی که رها شد ز کمانت

هر جا سخنی از آن دهان رفت کیفیت باده از میان رفت خوش آن که به دور چشم ساقی سر مست و خراب از این جهان رفت

شبی بی روی آن مه روز کردن برون از حد امکان است ما را

بر سر آتش سوزنده نشیمن کردم معنی عشق تو را بر همه روشن کردم کسی از دور فلک این همه اندیشه نکرد که من از گردش آن نرگس رهزن کردم

مگو در کوی او شب تا سحر بهر چه می‌گردی که دل گم کرده ام آنجا و می‌جویم نشانش را

به امید عهد سستش همه عهده شکستم

تو به تحریک فلک فتنهٔ دوران منی من به تصدیق نظر محو تماشای توام

تا لعل تو باده داده یاران را بس توبه شکسته توبه کاران را

وقت مردن پا نهاد آن شمع بالین مرا تا بخربندی ستاند جان غمگین مرا دوش بوسیدم لب شکرفشانش را به خواب کاش پنداری نبود این خواب شیرین مرا

یکی سلام رساند ز ساحت چینش صفات ذات ورا شرح کی توانم داد اگر که وصف کنم صدهزار چندینش گدا چگونه کند مدح پادشاهی را که خسروان همه جا کرده‌اند تحسینش فروغی از لب نوشین او مگر دم زد که شهره در همه شهر است شعر شیرینش

آن که کرد از غم عشق تو ملامت ما را علت آن است که از شادی ما بی‌خبر است

یک قوم جگرخونند از لعل می‌آلودت یک جمع پریشانند از زلف پریشانت

اثر شست تو خون همه را ریخت به خاک ور نه در کش مکش تیر و کمان این همه نیست هیچکس ره به میان تو ز موی تو نبرد با وجودی که ز مو تا به میان این همه نیست خود مگر روز جزا رخ بنمایی ورنه جلوهٔ حور و تماشای جنان این همه نیست تو ندانی نتوان نقش تو بستن به گمان زان که در حوصلهٔ وهم و گمان این همه نیست جام می نوش به یاد شه جمشید شعار که مدار فلک و دور زمان این همه نیست شاه دریا دل بخشنده ملک ناصردین که بر همت او حاصل کان این همه نیست آن چه من زان دهن تنگ، فروغی دیدم کی توان گفت که تقریر زبان این همه نیست

دلم در سینه می‌لرزد ز چین زلف او آری کبوتر می‌تپد هر چا پر شاهین شود پیدا

طعنه بر مجنون مزن گر عاقلی