بریده‌هایی از کتاب مجموعه اشعار فروغی بسطامی

ترک چشم تو بیارست صف مژگان را تیره بخت آن که بدین صف نسپارد جان را

کسی از دست قضا جان به سلامت نبرد مگر آن تن که بر تیغ محبت سپر است

ز بس خو با خیال او گرفتیم وصال و هجر یکسان است ما را

مردان خدا پردهٔ پندار دریدند یعنی همه جا غیر خدا یار ندیدند هر دست که دادند از آن دست گرفتند هر نکته که گفتند همان نکته شنیدند یک طایفه را بهر مکافات سرشتند یک سلسله را بهر ملاقات گزیدند یک فرقه به عشرت در کاشانه گشادند یک زمره به حسرت سر انگشت گزیدند جمعی به در پیر خرابات خرابند قومی به بر شیخ مناجات مریدند یک جمع نکوشیده رسیدند به مقصد یک قوم دویدند و به مقصد نرسیدند

به جان تا شوق جانان است ما را چه آتش‌ها که بر جان است ما را

آشفته خاطر کرده‌ام جمعیت عشاق را هر شب که یاد آورده‌ام زلف پریشان تو را

باعث مردن بلای عشق باشد مرا راجت جان من آخر آفت جان شد مرا نرگس او با دل بیمار من الفت گرفت عاقبت درد محبت عین درمان شد مرا

تا باد صبح دم زد از آن زلف و خط و خال آتش گرفت عنبر و عود و عبیر را هر دل که شد به گوشهٔ چشم وی آشنا یک سو نهاد گوش نصیحت پذیر را بوسی نمی‌دهد به فروغی مگر لبش بوسیده درگه ملک ملک گیر را زیب کلاه و تخت محمد شه دلیر کار است ملک و ملت و تاج و سریر را

سر سودا زده بسپار به خاک در دوست که از این خاک توان یافت سر و سامان را

مردان خدا پردهٔ پندار دریدند یعنی همه جا غیر خدا یار ندیدند

گر ستاند ز صبا گرد رهت را نرگس ای بسا نور دهد دیدهٔ نابینا را

از کشت عمل بس است یک خوشه مرا در روی زمین بس است یک گوشه مرا تا چند چو کاه گرد خرمن گردیم چون مرغ بس است دانه‌ای توشه مرا

تا دهان او لبالب شد ز نوش غنچه را در پوست خون آمد به جوش بزم او بهتر ز گلگشت بهشت نام او خوش تر ز الهام سروش با غمش تا طاقتی داری بساز در پی‌اش تا ممکنت باشد بکوش صید قید او نمی‌یابد خلاص مست جام او نمی‌آید به هوش

ای کاش جان بخواهد معشوق جانی ما تا مدعی بمیرد از جان فشانی ما

به کمال عجز گفتم که به لب رسید جانم ز غرور ناز گفتی که مگر هنوز هستی

مگو در کوی او شب تا سحر بهر چه می‌گردی که دل گم کرده ام آنجا و می‌جویم نشانش را

مگو در کوی او شب تا سحر بهر چه می‌گردی که دل گم کرده ام آنجا و می‌جویم نشانش را

نرگس بیمار تو گشته پرستار من تا چه کند این طبیب با دل بیمار من

کی رفته‌ای زدل که تمنا کنم تو را کی بوده‌ای نهفته که پیدا کنم تو را غیبت نکرده‌ای که شوم طالب حضور پنهان نگشته‌ای که هویدا کنم تو را با صد هزار جلوه برون آمدی که من با صد هزار دیده تماشا کنم تو را چشمم به صد مجاهده آیینه‌ساز شد تا من به یک مشاهده شیدا کنم تو را بالای خود در آینهٔ چشم من ببین تا با خبر زعالم بالا کنم تو را مستانه کاش در حرم و دیر بگذری تا قبله‌گاه مؤمن و ترسا کنم تو را خواهم شبی نقاب ز رویت بر افکنم خورشید کعبه، ماه کلیسا کنم تو را

آن که مرادش تویی از همه جویاتر است وان که در این جستجو است از همه پویاتر است گر همه صورتگران صورت زیبا کشند صورت زیبای تو از همه زیباتر است چون به چمن صف زنند خیل سهی قامتان قامت رعنای تو از همه رعناتر است سنبل مشکین تو از همه آشفته‌تر نرگس شهلای تو از همه شهلاتر است