بریده‌هایی از کتاب عکاسی خیابانی

عکاسی استودیویی ژانر دیگری است که آن را نیز به‌عنوان عکاسی خیابانی در نظر نمی‌گیرم، زیرا طبیعت عکاسی استودیویی برخورداری از موارد از پیش تصور شده زیادی است که رویکرد آن را اندکی مصنوعی می‌کند. در این نوع عکاسی، مدل، آرایش، مو، پس‌زمینه وغیره همه در کنترل عکاس، گریمور و نورپرداز است و این طبیعت دستکاری‌شده و قابل پیش‌بینی، در تقابل با عکاسی خیابانی است که نیاز به اجزاء خودانگیخته و غیرقطعی دارد.

اگر من عکسی از یک درخت، آب و یک غروب خورشید را ببینم آن را به‌عنوان «عکس خیابانی» در نظر نمی‌گیرم چراکه موضوع اصلی در عکاسی منظره، طبیعت است؛ بنابراین من احساس می‌کنم در عکاسی خیابانی به وجود یک عنصر شهری نیاز است

هرگاه صحنه‌ای را می‌بینم که ضربان قلبم را بالا می‌برد، دست‌هایم بی‌حس می‌شوند و شروع به عرق ریختن می‌کنم، درواقع بدنم به من می‌گوید: «اریک! عکس جالبی است، باید آن را ثبت کنی.» درصورتی‌که از ثبت تصویری واهمه داشته باشم، این ذهنیت می‌تواند نشانه‌ای باشد مبنی بر اینکه آن منظره جذاب است و ارزش ثبت شدن را دارد؛ در غیر این صورت، چرا باید احساس ترس داشته باشم؟ بنابراین از ترس خود در جهت مثبت استفاده کنید. شما هیچ‌گاه نمی‌توانید به‌طور کامل بر ترس خود از عکاسی خیابانی غلبه کنید و نیازی به این کار نیز ندارید

من فکر می‌کنم که یکی از زیبایی‌های عکاسی خیابانی دموکراتیک بودن و ماهیت آزاد آن است که هرکس می‌تواند بدون در نظر گرفتن جایی که در آن زندگی می‌کند، در آن مشارکت کند ـ

درصورتی‌که دوست ندارید از شما عکسی ثبت شود، غلبه بر ترس از عکاسی از افراد دیگر، کار دشواری خواهد بود؛ لذا اگر واقعاً می‌خواهید در عکاسی خیابانی به اعتمادبه‌نفس برسید، باید در مقابل عکاسی دیگران از خود کاملاً راحت و آسوده باشید. با دیگران طوری رفتار کنید که دوست دارید دیگران با شما رفتار کنند.

بحث اخلاق در عکاسی خیابانی یک بحث مهارتی است. شما درنهایت باید تابع قلب خود باشید. هر شخصی اخلاق منحصربه‌فردی دارد؛ از طرز تفکر دیگران نسبت به «درست» یا «غلط» بودن یک کار، تقلید نکنید. درواقع باید مطابق با ضمیر و باطن خود عمل کنید، به‌طوری‌که بتوانید شب با خیالی آسوده بخوابید. من برای خود یک قانون طلایی دارم: «طوری از دیگران عکس بگیرید که دوست دارید از شما عکس بگیرند.» برای مثال، اگر من یک فرد بی‌خانمان بودم و ظاهر کاملاً بدی داشتم، به‌هیچ‌وجه تمایل نداشتم عکسی از من ثبت شود؛ بنابراین، سعی می‌کنم از افراد بی‌خانمان، تهیدست یا معلولین ذهنی، عکس نگیرم. اگر بخواهم از یک شخص بی‌خانمان عکس بگیرم، سعی می‌کنم به آن شخص نزدیک شده، از او اجازه خواسته و این کار را با ملایمت انجام دهم.

هنگامی‌که برای اولین بار عکاسی خیابانی را شروع کردم، کاملاً از عکاسی بدون اجازه از غریبه‌ها احساس وحشت داشتم (یا حتی درخواست از آنها برای عکس گرفتن)؛ بنابراین سعی کردم در ابتدا از فاصله بیشتری عکس بگیرم و با کوچک در نظر گرفتن سوژه، تصاویری را ثبت کنم که در آنها پس‌زمینه و معماری، تمرکز اصلی عکس بودند. شما نیز می‌توانید این کار را انجام دهید: یک ترکیب‌بندی جذاب را انتخاب کنید و منتظر باشید که سوژه وارد قاب تصویر شما بشود.

عکاسی خیابانی باعث تغییر نگرش من به واقعیات شده است. من قبل از پرداختن به عکاسی خیابانی، قدر چیزهای کوچک زندگی روزمره را نمی‌دانستم. می‌خواستم در زندگی‌ام فقط در دنیای تصوراتم، کاملاً بی‌اعتنا به جهان اطرافم زندگی کنم. اما اکنون، عکاسی خیابانی به من کمک کرده سرعتم را کمتر کنم. اکنون قدر لذت‌های کوچک زندگی روزمره را می‌دانم. من از صدای خنده یک کودک لذت می‌برم، از لذت بردن یک پیرمرد از خوردن قهوه در یک کافه لذت می‌برم، از لحظات بارش باران هنگامی‌که مردم از روی گودال کوچک آب می‌پرند لذت می‌برم.

محله‌های ناشناخته را کشف کنم و برای یک تصویر قدرتمند و عاطفی سخت کار کنم. عکاسی خیابانی برای من فقط عکاسی نیست. این یک روش زندگی است. عکاسی خیابانی به من شانس ماجراجویی بیشتر را می‌دهد؛ به من کمک می‌کند تا زیبایی‌های دنیای اطرافم را درک کنم. عکاسی خیابانی به من کمک می‌کند تا احساساتم از دنیا را از طریق عکس‌هایم شرح دهم و باعث می‌شود احساس سرزندگی بیشتری کنم. قبل از اینکه عکاسی خیابانی را کشف کنم،

آنچه واقعاً اهمیت دارد چیست؟ عکسی از گری وینوگراند. از عکس‌های موردعلاقه من که حاوی یک پیام قوی اجتماعی است؛ نادیده گرفتن جانبازانی که به‌ظاهر غیرفعال هستند. این عکس در مورد جامعه ما چه می‌گویند؟