بریده‌هایی از کتاب عکاسی خیابانی

برخی از عکاس‌های خیابانی که می‌شناسم، می‌گویند که عکس خیابانی باید بی‌هوا و بدون اجازه از موضوع گرفته شود.

هنگام عکاسی خیابانی باید به دنبال چه باشید

عکاسی خیابانی مستندسازی بشریت است.

آیا یک عکس خیابانی الزاماً باید در مکانی کاملاً عمومی یا فضای باز گرفته شود؟ من فکر می‌کنم لزومی ندارد همیشه این‌گونه باشد. به‌عنوان مثال، مترو

تصور غلط دیگری که در عکاسی خیابانی وجود دارد و من با آن اختلاف‌نظر دارم، این است که عکس خیابانی به حضور مردم نیاز دارد. بهترین گواه برای این مدعا که عکاسی خیابانی نیاز به حضور مردم ندارد، اوژن اتژه، یکی از پدران و بنیان‌گذاران این نوع عکاسی، است.

عکاسی خیابانی بی‌هوا (آنچه در دسته‌بندی عکاسی خیابانی کلاسیک کارهای هنری کارتیه برسون است)، پرتره‌های خیابانی (به‌جای محیط‌زیست، عمدتاً با یا بدون اجازه بر روی پرتره‌های مردم در کوچه و خیابان متمرکزشده، مانند کارهای دیان اربوس و بروس گیلدن)، مناظر شهری با مردم و یا بدون حضور آنها (مانند کارهای استیفن شور، لی فریدلندر، جول استرنفلد وغیره)، عکاسی خیابانی از اشیاء بی‌جان (مشابه کارهای مارتین پار یا ویلیام اگلستون) و عکاسی خیابانی مستند اجتماعی (شبیه کارهای بروس داویدسون).

مطمئناً در بیشتر این عکس‌ها مردم حضور ندارند اما باعث می‌شوند من اجتماع را در نظر بگیرم و به آن فکر کنم؛ بنابراین باور دارم که عکاسی خیابانی به هر حال به گونه‌ای نیازمند چیزی است که اثبات‌کننده و نشان‌دهنده حضور انسان یا اجتماع است.

باور دارم که عکاسی خیابانی به هر حال به گونه‌ای نیازمند چیزی است که اثبات‌کننده و نشان‌دهنده حضور انسان یا اجتماع است.

به‌جای نگرانی در مورد عکس‌تان و نشان دادن حُسن نیتتان به عکس خیابانی اجازه دهید بر روی آنچه باعث می‌شود عکس‌ها در خاطر بمانند متمرکز شویم. آیا بهتر نیست عکس‌هایی بگیریم که به احساسات ما تلنگر بزند و باعث شود به انسانیت و جامعه اطرافمان و مردمی که در تعامل روزانه با ما هستند، فکر کنیم؟

عکاسی خیابانی مستندسازی بشریت است.