بریده‌هایی از کتاب عشق در سال های وبا

قسمت خنده‌دار ماجرا این بود که آن‌ها در نظر دیگران زوج خوشبختی نبودند بلکه زوجی بودند ایستاده در اوج و در میان بدبختی.

جوان و خام بود و نمی‌دانست که کار قلب این است که خاطرات خوب را حفظ کند و تصاویر ناخوشایند را به گوشه‌ای از ذهن براند.

دکتر اوربینو همه مواردی که با تصویرش هماهنگ نیستند را به خوبی می‌دانست و در جریان بود که آخرین فرد ممتاز خانواده‌ای است که رو به پایان است. فرزندانش دو اسب با نژاد اصیل بودند اما هیچ‌وقت کار ویژه‌ای انجام ندادند که مایه افتخار بشود.

از ته دل می‌خواست بار دیگر پس از پنجاه سال بردگی محترمانه، خود حقیقی‌اش را به دست بیاورد. ‫هرچند آن بردگی دارای سعادت بود.

«من شک ندارم که شهر بسیار با معرفتی داریم. چون بیش از چهار قرن است که گذشتگانمان و ما همه سعی خود را کرده‌ایم که آن را نابود کنیم اما او همچنان سرپا ایستاده و ما را در دل خود جای داده است.»

از او پرسید: «شما فکر می‌کنید تا کی می‌توانیم به این رفت و بازگشت ادامه بدهیم؟» فلورنتینو آریثا از پنجاه و سه سال و هفت ماه و یازده روز پیش جواب را می‌دانست... گفت: «تا آخر عمرمان…»

او با طمع به دنبال عشق بود اما از سوی دیگران...درواقع همه‌چیز را تمام و کمال می‌خواست اما خودش چیزی برای ارائه نداشت.

او را در جایی حس می‌کرد که وجود نداشت.

به او یاد داد: تو هیچ‌وقت نمی‌توانی مطلبی را به زندگی بیاموزی.

تنها زمانی از مرگم متأسف خواهم شد که برای عشق نمرده باشم.

این قانون‌هاست که مردم را به کشتن می‌دهد نه اسلحه و تیر و تفنگ.

«عشق علائمی‌همچون بیماری وبا دارد!»

به هرحال این مرد کاتولیک توانایی این را داشت که برای او در زندگی امنیت، سعادت و نظم بیاورد، اتفاقاتی که شاید جمعشان چیزی مانند عشق را ایجاد می‌کرد «اما» نه خود عشق.

زنان شوهردار و بیوه نیز انگار مادر و مادربزرگ‌هایی از نژاد دیگر هستند. آن‌ها سنشان را از سال‌هایی که تا مرگ فاصله دارند حساب می‌کنند تا زمان‌هایی که زندگی کرده‌اند.

اعتقاد داشت که هر شخص، زمان و نحوهٔ مرگش را خودش انتخاب می‌کند و وظیفهٔ ما این است که به او کمک کنیم تا با حداقل درد ممکن با آرامش و بدون درد و وحشت این جهان را ترک کند.

«خوزفا سونیگای» بیوه را به یادآورد که عاشق فلورنتینو بود و یک‌بار در خواب می‌خواست او را با قیچی ناکار کند تا زن دیگری او را به دست نیاورد.

با وجود همهٔ آن خیانت‌ها حدود سی سال برای هم عاشق و معشوق باقی ماندند. اصطلاحاً: بی‌وفا اما راستگو...

دکتر خوونال اوربینو هم شوهری مانند همهٔ مردها بود. چیزی را از روی زمین برنمی‌داشت، هیچ چراغی را خاموش نمی‌کرد و هیچ دری را پشت سرش نمی‌بست. اگر در سحرگاهی تاریک متوجه می‌شد که دکمهٔ لباسش افتاده به‌گونه‌ای زیر لب غرولند می‌کرد که همسرش هم بشنود: «آدم باید دوبار زن بگیرد...یکی برای عشق و عاشقی و دیگری برای دوخت دکمه افتاده لباس.»