بریده‌هایی از کتاب عشق در سال های وبا

برخلاف آنچه دیگران تصور می‌کنند، من ثروتمند نیستم و فقیری هستم که پول زیادی دارم. پول داشتن با ثروتمند بودن فرق دارد.

انسان‌ها تنها از مادر متولد نمی‌شوند و می‌توانند چند بار در طول زندگی متولد شوند و تصمیم درست بگیرند

هیچ‌چیز به اندازهٔ عشق در این دنیا مشکل نیست.

یک‌بار برایش دمنوش گل بابونه آوردند، پس از این که چشید آن را کنار گذاشت و گفت: «این که طعم پنجره می‌دهد.» فرمینا و خدمتکاران بسیار تعجب کردند چون تا پیش از آن کسی پنجره پخته نخورده بود اما هنگامی که کمی از آن را چشیدند با هم گفتند: «بله! طعم پنجره می‌دهد.»

این شهر همه یأس و ناامیدی و مرگ است که تنها نقاب زیبایی از امید داشت.

گفت: «فکر می‌کردم او فرد معتقدی بود!» دکتر نگاهی به او کرد و گفت: «هرچند که این مسائل بین خود فرد و خدایش است اما او یک معتقد بی‌خدا بود!»

«فکر می‌کردم او فرد معتقدی بود!» دکتر نگاهی به او کرد و گفت: «هرچند که این مسائل بین خود فرد و خدایش است اما او یک معتقد بی‌خدا بود!»

عشق در هر زمان و مکان هم باز عشق است و هرقدر به مرگ نزدیک‌تر شوی شرارهٔ آتش آن روشن‌تر و سوزان‌تر خواهد شد.

جوان و خام بود و نمی‌دانست که کار قلب این است که خاطرات خوب را حفظ کند و تصاویر ناخوشایند را به گوشه‌ای از ذهن براند.

آن دسته‌ای که بر بیماری‌شان غلبه می‌کردند و سلامتی‌شان را به دست می‌آوردند با کلی هدیه بین مردم برمی‌گشتند و آن‌ها را تقسیم می‌کردند، انگار می‌خواهند با دادن این هدایا از زنده ماندنشان طلب بخشش کنند.

اعتقاد داشت فقط وقتی قرار است چیزی برای فروش داشته باشی باید زبانش را بلد باشی وگرنه موقع خرید هرطور حرف بزنی همه حرفت را می‌فهمند.

نوبت آن‌ها می‌رسد که شوهرانشان را مانند افراد نابینا هدایت کنند و برای این که هوای غرورشان را داشته باشند کمی‌زودتر زیر گوششان می‌گویند: دو قدم جلوتر چاله است، پله‌ها را مواظب باش، دوتا نیست و سه تاست، چیزی که وسط پیاده‌رو است بسته نیست بلکه جسد یک گدای خیابانی است و... مثل این است که به هم کمک می‌کنند تا آخرین قدم را از روی پل زندگی بردارند.

«برخلاف آنچه دیگران تصور می‌کنند، من ثروتمند نیستم و فقیری هستم که پول زیادی دارم. پول داشتن با ثروتمند بودن فرق دارد.»

او معتقد بود هر اتفاقی که برای عشق و عاشقی یک نفر می‌افتد، روی همهٔ عشق‌های جهان اثرگذار است.

دکتر خوونال اوربینو هم شوهری مانند همهٔ مردها بود. چیزی را از روی زمین برنمی‌داشت، هیچ چراغی را خاموش نمی‌کرد و هیچ دری را پشت سرش نمی‌بست. اگر در سحرگاهی تاریک متوجه می‌شد که دکمهٔ لباسش افتاده به‌گونه‌ای زیر لب غرولند می‌کرد که همسرش هم بشنود: «آدم باید دوبار زن بگیرد...یکی برای عشق و عاشقی و دیگری برای دوخت دکمه افتاده لباس.»

به‌راستی‌که شهر محبوب او باگذشت زمان تغییر محسوسی نکرده بود... همان روزهای سوزان و همان شب‌های سیاه و خشک با خطرهای شبانه‌اش، همان شهری که حتی نمک هم در آن فاسد می‌شد و گل‌ها همانند فلز زنگ می‌زدند. شهری ساکن و بدون جریان که حتی طی چهار قرن پیش هیچ تغییری به خود ندیده بود و شهروندانش فقط روزگار می‌گذراندند و در این میان انتظارات پوسیده کم‌کم عمرشان سر می‌آید.

او آن‌جا گفته بود تا زمانی که زنده است، به معالجهٔ بیماران می‌پردازد. اعتقاد داشت که وقتی بمیرد فرصت زیادی برای استراحت خواهد داشت و الان تصمیمی برای مرگ ندارد.

او می‌دید که چطور لحظه‌لحظهٔ روز که پیش‌تر طرفدارش بودند و برایش قسم می‌خوردند حالا ضد او به پا خواسته‌اند.

اعتقاد داشت که هر شخص، زمان و نحوهٔ مرگش را خودش انتخاب می‌کند و وظیفهٔ ما این است که به او کمک کنیم تا با حداقل درد ممکن با آرامش و بدون درد و وحشت این جهان را ترک کند.

وقتی فرمینا خبر مرگ پدرش را شنید بی‌اختیار نفسی از سر آسودگی کشید و حتی لباس عزا به تن نکرد که سؤال و جواب نشود اما تا چند ماه پس از آن اتفاق در حمام را می‌بست و درحالی‌که سیگارش را می‌کشید و کاغذهای معطر آتش می‌زد، اشک می‌ریخت...اشکی برای پدر مرحومش.