بریده‌هایی از کتاب ناطور دشت

منظورم اينه كه تموم اون چيزی كه درباره‌ی دی بی گفتم همين بود.

به نظرم بهترين دخترها اونهايی هستن كه دوس نداری سر به سرشون بذاری.

هيچ وقت چيزی به كسی نگيد. اگه بگيد، دلتون براشون تنگ ميشه.

به نظرم بهترين دخترها اونهايی هستن كه دوس نداری سر به سرشون بذاری.

خيلی سخته همينجور منتظر بشينی تا طرف حرف بزنه، بعد اون داره فكر می‌كنه. خيلی عذاب‌آوره.

مشكل اين آدم‌های فهميده و عاقل همينه. تا وقتی كه دوس نداشته باشن، جدی در مورد چيزی حرف نمی‌زنن.

اين دقيقاً همون چيزی بود كه خونمو به جوش می‌آورد. وقتی يه چيزی رو بهت می‌گن، تو هم می‌فهمی، اما باز تكرارش می‌كنن.

جای خيلی خوب و آرومی بود. بعد يه دفعه بگيد چی ديدم؟! دوباره روی ديوار نوشته بودن «دهنت سرويس.» با مداد شمعی قرمز درست زير قسمت شيشه‌ای ديوار، زير سنگ‌ها نوشته بودن. بدبختی همينجاس. هيچ وقت آدم نمی‌تونه يه جای خوب و آروم پيدا كنه. آخه اصلاً يه جايی كه هم خوب باشه هم آروم، معنی نداره. بالفرض هم همچين جايی پيدا كنی و بری، درست جايی كه انتطار نداری، يه دفعه می‌بينی جلوی چشمت نوشتن «دهنت سرويس» امتحانش مجانيه. فكر كنم اگه بميرم و ببرنم قبرستون و يه سنگ قبر هم داشته باشم، روش نوشته «هولدن كالفيلد»، بعد سال تولد و سال مرگ، بعد زيرش هم نوشته «دهنت سرويس.» مطمئنم.

به خدا اگه من بازيگر، پيانيست يا هرچيز ديگه‌ای بودم و اونا فكر می‌كردن كارم حرف نداشت، عق می‌زدم. حتی نمی‌ذاشتم برام دست بزنن. اصلاً مردم هميشه غلط دست می‌زنن.

می‌دونم مرده! فكر می‌كنی نمی‌دونم؟ هنوزم دوسش دارم. يعنی نمی‌تونم هنوزم دوسش داشته باشم؟ يعنی تا يكی می‌ميره، ديگه نبايد دوسش داشته باشی؟ اينطوريه؟! حتی اگه اونی كه مرده هزار برابر بهتر از اين زنده‌های دور و برت باشه؟