بریده‌هایی از کتاب فصل فیروزه

سیندخت تصمیم گرفت که با عتاب برود. آری... باید در مقام عتاب برمی‌آمد و خشم او را برمی‌انگیخت تا بهتر بتواند سِرّ ضمیر او را دریابد. پدر به او آموخته بود که باطن مردان را در خشمشان بجوید. آری، بهتر از این نمی‌شد. باید همین صبح فردا به مغازهٔ او می‌رفت و عتاب‌آمیز به خشمش وامی‌داشت و در تلاقی نگاهش، بازجویی دوباره‌ای در چشمانش می‌کرد تا بداند آیا واقعاً عشق اتفاق افتاده است یا نه!

«آن‌که من را طلب کند، من را می‌یابد و آن‌که من را یافت، من را می‌شناسد و آن‌که من را شناخت، من را دوست می‌دارد و آن‌که من را دوست داشت، به من عشق می‌ورزد و آن‌که به من عشق ورزید، من نیز به او عشق می‌ورزم و آن‌که من به او عشق ورزیدم، او را می‌کشم و آن‌که را من بکشم، خون‌بهای او بر من واجب است و آن‌که خون‌بهایش بر من واجب شد، پس خود من خون‌بهای او هستم.»

عشق به چه کار آدم می‌آید اگر نهایتش، روز حسابی است که در آن معشوق از انسان می‌گریزد و هیچ سودی به او نمی‌رساند؟... پوچ‌بودن دنیا و آنچه در آن است را قبول می‌کنم اما باید این را هم پذیرفت که حتی عشق هم پوچ است؟ پس من برای چه باید به‌سوی کیارش بشتابم؟»

نمی‌دانم چه شد. همه چیز در کسری از ثانیه اتفاق افتاد. تلاقی نگاهش، خلاصهٔ همه دلدادگی‌های عالم بود.

«آن‌که من را طلب کند، من را می‌یابد و آن‌که من را یافت، من را می‌شناسد و آن‌که من را شناخت، من را دوست می‌دارد و آن‌که من را دوست داشت، به من عشق می‌ورزد و آن‌که به من عشق ورزید، من نیز به او عشق می‌ورزم و آن‌که من به او عشق ورزیدم، او را می‌کشم و آن‌که را من بکشم، خون‌بهای او بر من واجب است و آن‌که خون‌بهایش بر من واجب شد، پس خود من خون‌بهای او هستم.

عشق، مرتبه دارد. گاهی شکلش دگرگون می‌شود اما نهایتش یکی است.»

سیندخت با خود فکر کرد شاید خواهر، هُرم نفس‌های برادر را دریافته بود. خواهر در میان تَموُّج فرشتگان بر برادر سلام می‌داد؛ سلامی به بلندای لحظه‌های هجرانی که تنها به شوق رضای خداوند تحمل کرده بود. برادر در گوش بانو تلقین می‌خواند و بانو در بالاترین درجات بهشت به موسیقی زلال لاهوتیان دل سپرده بود.

مأموریت من در این خاک به پایان می‌رسد؛ اما ای کاش خداوند... نه برادر! از تو آموخته‌ام که هیچ‌گاه بعد از خواست و رضای خداوند، جایی برای هیچ ای کاشی باقی نگذارم. من تسلیم امر خداوند خواهم بود. برایم سخت‌ترین مرگ این است که دور از دست‌های گرم تو باشم. اما از آنجا که پروردگار مشترکمان این را دوست دارد، من هم بدان سرخوشم. من هم بدان راضی و خرسندم.

دنیا بی‌اعتبارتر از آن است که حالت را برایش دگرگون کنی.

- عشق من به بانو، ریشه در عشق به خداوند دارد؛ ریشه در عشقی ازلی. بانویم را به‌خاطر وجود جسمانی‌اش دوست نداشتم که فنا و فراقش، عشق را از من بگیرد. عشق من به بانویم، ریشه در روحانیت او دارد که ابدی خواهد بود. از دست‌دادن جسمانیت بانویم،‌ تقدیر پروردگارم بوده و من بر آن راضی هستم.

- تنها بندگان برگزیده خداوند طعم عشق را می‌چشند. همین را بدانی و باور کنی، در قاعده عشق کافی است.

- عشق موهبتی خدایی است که تنها بر اساس ظرفیتی که خودت برای روحت رقم زده‌ای، اتفاق می‌افتد. دلیلش خودت هستی. در جست‌وجوی علّتی نباش. عشق، خود بالاترین دلیل و راهنماست بر مقصدی که جز سعادت نیست. مبارکت باشد که عشق، درِ خانهٔ قلبت را کوبیده است. پاسخ به فطرت، آغاز رستگاری است.

- عشق مرتبه دارد. مجاز، آغاز راه است. نگران نباش! تو هم روزی به حقیقت خواهی رسید.

تشنه‌ام؛ جرعه‌ای از حقیقت سیرابم خواهد کرد.

پس معجزهٔ عشق به چه کارم می‌آید؟ مولا خلیل! عشق به چه کار آدم می‌آید اگر نهایتش، روز حسابی است که در آن معشوق از انسان می‌گریزد و هیچ سودی به او نمی‌رساند؟... پوچ‌بودن دنیا و آنچه در آن است را قبول می‌کنم اما باید این را هم پذیرفت که حتی عشق هم پوچ است؟ پس من برای چه باید به‌سوی کیارش بشتابم؟

سیندخت تصمیم گرفت که با عتاب برود. آری... باید در مقام عتاب برمی‌آمد و خشم او را برمی‌انگیخت تا بهتر بتواند سِرّ ضمیر او را دریابد. پدر به او آموخته بود که باطن مردان را در خشمشان بجوید.

همهٔ خرسندی من در شادمانی اوست.

میان همان سکوت بود که خدیجه داشت همه چیز را مرور می‌کرد. این‌که نمی‌تواند مبدأ تاریخی برای دل خود پیدا کند. که «هنوز من نبودم که تو در دلم نشستی...» آری. سال‌ها بود که مونس خلسه‌های او، خیال این دوست‌داشتنِ شگفت شده بود.

تلاقی نگاهش، خلاصهٔ همه دلدادگی‌های عالم بود.

«آن‌که من را طلب کند، من را می‌یابد و آن‌که من را یافت، من را می‌شناسد و آن‌که من را شناخت، من را دوست می‌دارد و آن‌که من را دوست داشت، به من عشق می‌ورزد و آن‌که به من عشق ورزید، من نیز به او عشق می‌ورزم و آن‌که من به او عشق ورزیدم، او را می‌کشم و آن‌که را من بکشم، خون‌بهای او بر من واجب است و آن‌که خون‌بهایش بر من واجب شد، پس خود من خون‌بهای او هستم.»