بریده‌هایی از کتاب آن فرانک؛ خاطرات یک دختر جوان

طبیعت تنها چیزی است که هیچ جانشینی ندارد!

من آن‌طور که خیلی‌ها تصور می‌کنند، مغرور و خودپسند نیستم. به تقصیرات جورواجور و کوتاهی‌هایم بهتر از هر کس واقفم، با این تفاوت که: چون می‌دانم که می‌خواهم تغییر کنم، تغییر خواهم کرد و تا به حال هم خیلی تغییر کرده‌ام!

من دوست می‌خواهم، نه ستایشگر؛ کسی که برای شخصیت و کارهایم احترام قائل باشد، نه لبخند زیبایم.

چقدر خوب بود اگر همه هر شب، رفتارهایی را که در طول روز داشتند، مرور می‌کردند و کارهای خوب و بدشان را می‌سنجیدند.

ظاهراً من برایش حکم شربت انرژی‌بخش را دارم. آدم خودش نمی‌داند به چه دردهایی می‌خورد!

عشق چیست؟ تصور نمی‌کنم بشود عشق را با کلمات توصیف کرد. عشق، درک دیگری، اهمیت قائل‌شدن برای او و شریک‌شدن در شادی‌ها و غم‌های اوست. این درنهایت عشق جسمانی را نیز دربر می‌گیرد. انسان چیزی را با دیگری قسمت می‌کند؛ چیزی را می‌بخشد و درعوض چیزی به‌دست می‌آورد، چه ازدواج کرده باشد و چه نکرده باشد، چه بچه داشته باشد و چه نداشته باشد. از دست دادن بکارت تا زمانی که انسان می‌داند تا آخر عمر کسی را دارد که درکش می‌کند و عشق او را با دیگری تقسیم نمی‌کند، به نظر من اهمیت ندارد.

یک قاعده را نباید فراموش کرد؛، به همه‌چیز بخند و دیگران را فراموش کن! می‌دانم که خیلی خودخواهانه است، اما این تنها دوای درد کسانی است که به حال خودشان اشک می‌ریزند.

«این پایان کارشان نیست، حتی آغاز پایان هم نیست؛ شاید پایان آغاز باشد.» تو فرقی بین این دو می‌بینی؟

انسان‌های مذهبی باید خوشحال باشند، چون همه‌کس قابلیت و توانایی اعتقاد به یک نظام والاتر را ندارند

نمی‌توانم مثل مادر، خانم وان‌د و همهٔ زن‌هایی که پدر خودشان را درمی‌آورند و بعد فراموش می‌شوند، زندگی کنم. احتیاج دارم که در کنار شوهر و بچه چیزهای دیگری هم داشته باشم و خودم را وقف چیزی کنم!

من می‌توانم ساعت‌ها دربارهٔ مصیبت‌هایی که جنگ به همراه آورده، برایت حرف بزنم، اما این احساس بدبختی‌ام را چند برابر می‌کند. تنها کاری که از ما برمی‌آید، این است که در نهایت آرامش صبر کنیم تا این دوران به پایان برسد، یهودی‌ها و مسیحی‌ها به یک‌اندازه منتظرند؛ همهٔ دنیا منتظر است و بسیاری منتظر مرگ‌اند.

از شکاف قاب پنجره هوای بیرون را تنفس می‌کنم. قلبم طوری می‌زند که انگار می‌گوید «آرزوهایم را کی برآورده می‌کنی؟...» بهار را در درون خود حس می‌کنم. بیدار شدنش را در روح و جانم درک می‌کنم. اما باید به خودم فشار بیاورم و عادی رفتار کنم. ذهنم بی‌اندازه آشفته است، نمی‌دانم چه بخوانم، چه بنویسم، چه‌کار کنم. فقط می‌دانم که دلم برای چیزی پر می‌کشد...

موقعی که به دوستان صمیمی خودم که مرگ و زندگی‌شان در دست هیولاهایی است که بی‌رحم‌تر از آن‌ها وجود ندارد فکر می‌کنم، از ترس می‌لرزم. و همهٔ این‌ها فقط برای این است که آن‌ها یهودی‌اند...

یک قاعده را نباید فراموش کرد؛، به همه‌چیز بخند و دیگران را فراموش کن! می‌دانم که خیلی خودخواهانه است، اما این تنها دوای درد کسانی است که به حال خودشان اشک می‌ریزند.

طبیعت باعث می‌شود متواضع و فروتن شوم و آمادگی یابم که با هر ضربه‌ای شجاعانه روبه‌رو شوم! سرنوشت چنین مقرر کرده است که من جز چند مورد استثنایی و نادر، فقط قادر باشم از پشت پرده‌های خاک‌گرفتهٔ پنجره‌های کثیف به طبیعت بنگرم. و این لذت تماشا را از بین می‌برد. طبیعت تنها چیزی است که هیچ جانشینی ندارد!

خیلی‌ها فکر می‌کنند که طبیعت زیبا است، خیلی‌ها گاه‌گاه زیر آسمان پر ستاره می‌خوابند، و خیلی از کسانی که در بیمارستان‌ها بستری‌اند یا در زندان‌ها محبوس‌اند، در آرزوی روزی‌اند که آزاد شوند و بتوانند از زیبایی‌های طبیعت لذت ببرند. اما عدهٔ خیلی کمی این‌طور مثل ما از موهبت طبیعت که ثروتمند و فقیر به یک اندازه از آن بهره‌مندند، دور و بی‌نصیب‌اند. این خیال نیست ـ تماشای آسمان، ابرها، ماه و ستاره‌ها به راستی به من آرامش و امید می‌بخشد. دمخور بودن با طبیعت از صدها قطرهٔ والرین یا قرص پِرامید مؤثرتر است.

چه چیز زیباتر از نشستن در مقابل یک پنجرهٔ باز، لذت بردن از طبیعت، گوش دادن به آواز پرندگان، احساس گرمای آفتاب روی گونه‌ها و داشتن دوستی عزیز در کنار خود است؟

مردها باید بیاموزند که در آن بخش از جهان که متمدن به حساب می‌آوریم، دیگر زایش، امری حتمی و اجتناب‌ناپذیر تلقی نمی‌شود. حرف زدن برای مردها آسان است، چون هرگز مجبور نبوده‌اند و مجبور نیستند رنج و مصیبتی را که زن‌ها تحمل می‌کنند، تحمل کنند!

اگر فقط بتوانم خودم باشم، راضی‌ام.

«کاغذ صبورتر از انسان است.»