بریده‌هایی از کتاب آن فرانک؛ خاطرات یک دختر جوان

چه چیز زیباتر از نشستن در مقابل یک پنجرهٔ باز، لذت بردن از طبیعت، گوش دادن به آواز پرندگان، احساس گرمای آفتاب روی گونه‌ها و داشتن دوستی عزیز در کنار خود است؟

عشق چیست؟ تصور نمی‌کنم بشود عشق را با کلمات توصیف کرد. عشق، درک دیگری، اهمیت قائل‌شدن برای او و شریک‌شدن در شادی‌ها و غم‌های اوست.

آن فرانک که در آغاز ثبت خاطرات خود سیزده سال و هنگامی که به اجبار نوشتن را قطع کرد، پانزده سال داشت، دلبستگی‌ها و بی‌علاقگی‌های خود را آزادانه روی کاغذ آورده بود.

من دوست می‌خواهم، نه ستایشگر؛ کسی که برای شخصیت و کارهایم احترام قائل باشد، نه لبخند زیبایم.

هیچ‌کس از این موضوع مستثنا نیست. آدم‌های مریض، پیرها، کودکان شیرخوار و زن‌های حامله، همه‌وهمه به طرف مرگ قدم برمی‌دارند.

روز تهی، هرچند که روشن و درخشان باشد ‫همچون شب، تار و ظلمانی است.

ما در محاصرهٔ تاریکی و خطر قرار داریم و در جستجوی نومیدانه‌مان برای بیرون رفتن از آن

مگر ضرب‌المثلی قدیمی نمی‌گوید که عشق خویشاوند درد و غم است؟

من خیلی آرامم و هیچ توجهی به این دادوقال‌ها ندارم. به مرحله‌ای رسیده‌ام که مرگ و زندگی هیچ‌کدام برایم اهمیت ندارد. زمین بدون من هم می‌چرخد و من هیچ‌کاری نمی‌توانم برای تغییر حوادث بکنم. فقط باید بگذارم قضایا سیر خودشان را طی کنند و همهٔ حواسم را روی کارم متمرکز کنم و امیدوار باشم که همه‌چیز آخر کار روبه‌راه شود.

اگر مادرها همه‌چیز را دربارهٔ این مسائل به دخترهاشان نگویند، آن‌ها از این‌طرف و آن‌طرف چیزهایی می‌شنوند، که این درست نیست.

همهٔ دنیا منتظر است و بسیاری منتظر مرگ‌اند

نمی‌خواهم مثل بیشتر آدم‌ها بی‌فایده و بی‌ثمر باشم. می‌خواهم مفید باشم و برای همهٔ آدم‌ها، حتی کسانی که هرگز ندیده‌ام، لذت بیافرینم. می‌خواهم حتی بعد از مرگم هم به زندگی ادامه بدهم! برای همین این‌قدر از خدا سپاسگزارم که به من این استعداد را داده که بتوانم خودم را پرورش بدهم و درونیاتم را بیان کنم!

می‌دانی چه نصیحتی به او کرد؟ گفت، خودش را بگذارد جای بقیهٔ آدم‌های دنیا که دارند رنج می‌کشند! من گفتم، مگر فکر کردن به بدبختی دیگران به کسی که خودش بدبخت است، چه کمکی می‌کند؟

یک قاعده را نباید فراموش کرد؛، به همه‌چیز بخند و دیگران را فراموش کن! می‌دانم که خیلی خودخواهانه است، اما این تنها دوای درد کسانی است که به حال خودشان اشک می‌ریزند.

همان‌طور که خودت می‌دانی، هر روز از خودمان می‌پرسیم: «منظور از این جنگ چیست؟ خدایا، چرا مردم نمی‌توانند در صلح و آرامش با هم زندگی کنند؟ این‌همه نابودی و انهدام برای چیست؟» سؤال قابل درکی است، ولی هنوز کسی جواب قانع‌کننده‌ای برایش پیدا نکرده است.

از من برنمی‌آید که یک‌روز لبخند بزنم و روز بعد کینه نشان بدهم. ترجیح می‌دهم حد اعتدال را رعایت کنم که چندان هم معتدل نیست و افکارم را برای خودم نگه دارم. شاید روزی من هم با دیگران همان رفتار اهانت‌آمیزی را بکنم که دیگران با من می‌کنند. کاش می‌توانستم.

چون زمان جاودانه و بی‌تغییر است، کوتاهی‌های انسان ندانم‌کاری است اما کوتاهی‌های دیگران اصل‌کاری است. دچار مصیبت که می‌شویم، یافتن تقصیرکار به نظر آسان است

کیسی وان مارکسوِدت نویسندهٔ محشری است. در آینده حتماً اجازه می‌دهم بچه‌هایم هم کتاب‌هایش را بخوانند. علاوه بر این‌ها، یک عالم از نمایشنامه‌های کورنر را هم خوانده‌ام؛ هدویگ ، پسرعمو برمنی، معلمهٔ سرخانه دومینوِ سبز. از کارهایش خیلی خوشم می‌آید. من و مارگوت و مادر دوباره با هم دوست شده‌ایم. این‌طوری همه‌چیز خوشایندتر است. دیشب مارگوت پیش من خوابید. جای‌مان خیلی تنگ بود. هیچ‌کدام‌مان نمی‌توانستیم غلت بزنیم اما لطفش در همین بود. مارگوت از من خواهش کرد چندوقت یک‌بار دفتر خاطراتم را بخواند. گفتم «باشد، بعضی جاهایش را می‌دهم بخوانی.» خودش هم به من اجازه داد دفتر خاطراتش را بخوانم.

حالا برگشته‌ام به همان نقطه‌ای که در وهلهٔ اول به دلم انداخت که دفتر خاطرات درست کنم: من دوستی ندارم.

ما خندیدن را از یاد برده‌ایم؛ خنده‌ای چنان از ته دل که نتوان جلواَش را گرفت.