بریده‌هایی از کتاب آن فرانک؛ خاطرات یک دختر جوان

در جایی خوانده‌ام که «جوان‌ها، ته قلبشان، به مراتب از پیرها تنهاترند.» به نظر من کاملاً حقیقت دارد.

«در عاشقی و جنگ همه‌چیز رواست.»

اگر حرف بزنم خودنمایی به حساب می‌آید و اگر ساکت باشم بهم می‌خندند؛ اگر جواب بدهم، زبان‌درازی کرده‌ام؛ اگر اظهارنظر خوبی بکنم، کلکی در کار است؛ اگر خسته باشم تنبل به حساب می‌آیم؛ اگر کمی بیش از حد مجاز بخورم، خودخواهم، احمقم، ترسواَم، حساب‌شده رفتار می‌کنم و غیره و غیره. از صبح تا شب می‌گویند بچهٔ آزاردهنده‌ای هستم. من به حرف‌هاشان می‌خندم و وانمود می‌کنم که اهمیتی نمی‌دهم، اما اهمیت می‌دهم.

«منظور از این جنگ چیست؟ خدایا، چرا مردم نمی‌توانند در صلح و آرامش با هم زندگی کنند؟ این‌همه نابودی و انهدام برای چیست؟

خاطرات یک دختر جوان آن فرانک در ۱۲ ژوئن ۱۹۲۹ متولد شد. او سه ماه پس از شانزدهمین سالروز تولدش در زندان برگن بلسن جان سپرد.

مرا سرزنش و محکوم نکن، به من به عنوان کسی فکر کن که گاهی به مرز انفجار می‌رسد!

خیلی سخت است که بدون ارتباط با بقیهٔ دنیا زندگی کنیم.

نمی‌دانم به کجا پناه ببرم. تنها کاری که از دستم برمی‌آید ادامهٔ زندگی است

آن‌ها با هم خیلی احساساتی رفتار می‌کنند اما من ترجیح می‌دهم احساساتم را برای خودم نگه دارم.

کسی که خوشحال است، دیگران را هم خوشحال می‌کند؛ کسی که شجاعت و ایمان دارد، هرگز بدبخت از دنیا نمی‌رود!