بریده‌هایی از کتاب آن فرانک؛ خاطرات یک دختر جوان

گاهی فکر می‌کنم وحشتناک است که انسان به نزدیک‌ترین کسان خودش نیز نتواند اعتماد کند.

لابد مادربزرگ با اینکه ما را داشت، خیلی تنها بود. انسان ممکن است با اینکه خیلی‌ها دوستش دارند، تنها باشد

اما یک قاعده را نباید فراموش کرد؛، به همه‌چیز بخند و دیگران را فراموش کن! می‌دانم که خیلی خودخواهانه است، اما این تنها دوای درد کسانی است که به حال خودشان اشک می‌ریزند.

احساس می‌کنم پرندهٔ آوازخوانی‌ام که بال‌هایش چیده شده و تمام‌مدت خودش را به دیواره‌های قفس تاریکش می‌کوبد. صدایی در درونم فریاد می‌کشد «بگذارید بروم بیرون، من به هوای تازه و خنده احتیاج دارم!»

بچه‌های این محله با بلوزهای نازک و کفش‌های چوبی راه می‌روند؛ نه پالتو دارند، نه کیف، نه کلاه و نه کسی را که بهشان کمک کند. هویج سق می‌زنند تا احساس شدید گرسنگی‌شان را فروبنشانند و از خانه‌های سرد و خیابان‌های سرد به کلاس‌هایی سردتر می‌روند. اوضاع در هلند به قدری بد است که بچه‌ها گله‌وار در خیابان جلو رهگذرها را می‌گیرند و ازشان نان می‌خواهند. من می‌توانم ساعت‌ها دربارهٔ مصیبت‌هایی که جنگ به همراه آورده، برایت حرف بزنم، اما این احساس بدبختی‌ام را چند برابر می‌کند

من از اینکه در رختخوابی گرم و نرم می‌خوابم، درحالی‌که آن بیرون عزیزترین دوستانم از خستگی از پا درآمده‌اند یا مدام با لگد به زمین می‌افتند، احساس پستی و رذالت می‌کنم

تنها آرزویم این است که نتیجه‌ای از کارم بگیرم یا یک‌بار هم که شده، کسی که دوستم دارد، به من دلگرمی و قوت قلب بدهد

گریه ممکن است آرامش‌بخش باشد، به این شرط که در تنهایی نباشد.

فرمان‌های ضدیهود، آزادی‌های ما را به‌شدت محدود کرد: یهودی‌ها باید به آستین لباسشان یک ستارهٔ زرد می‌دوختند، باید دوچرخه‌هاشان را به دولت تحویل می‌دادند، اجازه نداشتند سوار تراموا شوند، اجازه نداشتند حتی با ماشین خودشان رانندگی کنند، باید فقط بین ساعت سه و پنج بعدازظهر خرید می‌کردند، باید فقط به آرایشگاه‌های یهودی می‌رفتند، اجازه نداشتند از ساعت هشت شب تا شش صبح در خیابان باشند، اجازه نداشتند به تئاتر، سینما و مکان‌های تفریحی دیگر بروند، اجازه نداشتند از استخر شنا، زمین تنیس، زمین هاکی یا سایر زمین‌های ورزشی استفاده کنند، اجازه نداشتند قایق‌سواری کنند، اجازه نداشتند در ملاءعام هیچ نوع فعالیت ورزشی انجام دهند؛ اجازه نداشتند از ساعت هشت شب به بعد در باغ خودشان یا دوستانشان بنشینند، اجازه نداشتند به خانهٔ مسیحی‌ها بروند، جز مدرسه‌های یهودی جای دیگری نمی‌توانستند درس بخوانند و غیره و غیره.

تمام هفته منتظر شنبه‌ایم چون شنبه برای ما یعنی کتاب. درست عین بچه‌ها که انتظار هدیه را می‌کشند. آدم‌های عادی نمی‌دانند کتاب برای آدم‌های توی قفس چه مفهومی دارد. کتاب خواندن و رادیو گوش‌دادن تنها تفریح و سرگرمی ماست.

تمام هفته منتظر شنبه‌ایم چون شنبه برای ما یعنی کتاب. درست عین بچه‌ها که انتظار هدیه را می‌کشند. آدم‌های عادی نمی‌دانند کتاب برای آدم‌های توی قفس چه مفهومی دارد. کتاب خواندن و رادیو گوش‌دادن تنها تفریح و سرگرمی ماست.

خدایا، چرا آدم‌ها این‌طور دیوانه شده‌اند؟ من قبول ندارم که جنگ را فقط سیاستمدارها و سرمایه‌دارها راه می‌اندازند. به نظر من آدم‌های عادی هم همین‌قدر مقصرند، وگرنه از مدت‌ها پیش شورش می‌کردند! در انسان میل به نابودی وجود دارد، میل به خشونت، قتل و کشتار و تا زمانی که تک‌تک آدم‌ها بدون استثنا متحول نشوند، جنگ تا ابدالدهر ادامه خواهد یافت و همهٔ چیزهایی که به دست بشر ساخته شده، کاشته شده و رشد کرده، نابود و ریشه‌کن می‌شود

این جمله جلو چشم‌هایم ظاهر شد «کاغذ صبورتر از انسان است.»

من با این حرف پل دوکریف نویسندهٔ این کتاب کاملاً موافقم. او می‌گوید، مردها باید بیاموزند که در آن بخش از جهان که متمدن به حساب می‌آوریم، دیگر زایش، امری حتمی و اجتناب‌ناپذیر تلقی نمی‌شود. حرف زدن برای مردها آسان است، چون هرگز مجبور نبوده‌اند و مجبور نیستند رنج و مصیبتی را که زن‌ها تحمل می‌کنند، تحمل کنند!

موقعی که به دوستان صمیمی خودم که مرگ و زندگی‌شان در دست هیولاهایی است که بی‌رحم‌تر از آن‌ها وجود ندارد فکر می‌کنم، از ترس می‌لرزم. و همهٔ این‌ها فقط برای این است که آن‌ها یهودی‌اند...

من می‌توانم ساعت‌ها دربارهٔ مصیبت‌هایی که جنگ به همراه آورده، برایت حرف بزنم، اما این احساس بدبختی‌ام را چند برابر می‌کند. تنها کاری که از ما برمی‌آید، این است که در نهایت آرامش صبر کنیم تا این دوران به پایان برسد، یهودی‌ها و مسیحی‌ها به یک‌اندازه منتظرند؛ همهٔ دنیا منتظر است و بسیاری منتظر مرگ‌اند.

من می‌توانم ساعت‌ها دربارهٔ مصیبت‌هایی که جنگ به همراه آورده، برایت حرف بزنم، اما این احساس بدبختی‌ام را چند برابر می‌کند. تنها کاری که از ما برمی‌آید، این است که در نهایت آرامش صبر کنیم تا این دوران به پایان برسد، یهودی‌ها و مسیحی‌ها به یک‌اندازه منتظرند؛ همهٔ دنیا منتظر است و بسیاری منتظر مرگ‌اند.

من می‌توانم ساعت‌ها دربارهٔ مصیبت‌هایی که جنگ به همراه آورده، برایت حرف بزنم، اما این احساس بدبختی‌ام را چند برابر می‌کند. تنها کاری که از ما برمی‌آید، این است که در نهایت آرامش صبر کنیم تا این دوران به پایان برسد، یهودی‌ها و مسیحی‌ها به یک‌اندازه منتظرند؛ همهٔ دنیا منتظر است و بسیاری منتظر مرگ‌اند.

من می‌توانم ساعت‌ها دربارهٔ مصیبت‌هایی که جنگ به همراه آورده، برایت حرف بزنم، اما این احساس بدبختی‌ام را چند برابر می‌کند. تنها کاری که از ما برمی‌آید، این است که در نهایت آرامش صبر کنیم تا این دوران به پایان برسد، یهودی‌ها و مسیحی‌ها به یک‌اندازه منتظرند؛ همهٔ دنیا منتظر است و بسیاری منتظر مرگ‌اند.

من می‌توانم ساعت‌ها دربارهٔ مصیبت‌هایی که جنگ به همراه آورده، برایت حرف بزنم، اما این احساس بدبختی‌ام را چند برابر می‌کند. تنها کاری که از ما برمی‌آید، این است که در نهایت آرامش صبر کنیم تا این دوران به پایان برسد، یهودی‌ها و مسیحی‌ها به یک‌اندازه منتظرند؛ همهٔ دنیا منتظر است و بسیاری منتظر مرگ‌اند.