بریده‌هایی از کتاب مجموع آثار جبران خلیل جبران؛ جلد دوم

چیزهایی که کودک دوست می‌دارد، تا دوران کهنسالی او، در قلمرو قلبش باقی بر جای می‌ماند! زیباترین چیز در عالم هستی این است که روح‌مان بر فراز اماکنی که در برهه‌ای از زمان، در آنها غرق در لذت و سعادت بوده‌ایم به پرواز درآید و همچنان شناور در هوا باقی بماند!

در میان مردم، قاتلانی حضور دارند که هرگز هیچ قتلی مرتکب نشده‌اند و دزدانی که هرگز هیچ چیز ندزدیده‌اند و دروغگویانی که هرگز هیچ سخنی، مگر حقیقت و سخنی راست بیان نداشته‌اند!

ابله مغرور، آینه‌اش را به خطا، همچون آسمان می‌پندارد و سایه‌اش را همچون ماه آسمان که بر فرازمان می‌درخشد.

احساسات پرشورتان را هماره پنهان نگاه دارید.

هستی بدون آزادی، مانند کالبدی بدون روح است و آزادی بدون اندیشه، مانند روحی گمگشته و بیقرار است ... هستی، آزادی و اندیشه، همانا سه چیز در یک چیزاند و هماره پایدار بر جای می‌مانند و هرگز از میان نمی‌روند!

قلب‌ها از طریق واسطهٔ اندوه با یکدیگر مرتبط می‌شوند و هرگز با شکوه و افتخار موجود در سعادت و نیکبختی، از هم جدا نمی‌شوند.

عقاید مردم به پیش می‌آیند و سپس مانند سایه‌هایی در شب از میان می‌روند.

 بدا حال ملتی که فاتحان اشغالگر خود را با ساز و دهل استقبال می‌کنند ...! بدا حال ملتی که از ظلم و ستم، در هنگام خواب بیزار است ولیکن در هنگام بیداری، آن را با آغوش باز پذیرا می‌شود! بدا حال ملتی که آوای خود را صرفاً در پسِ پشتِ تابوتی در مراسم تشییع جنازه‌ای بلند می‌کند و تنها در گورستان، اعمالی افتخارآمیز به انجام می‌رساند! بدا حال ملتی که تا زمانی که گردنش روی چوبهٔ دار قرار نگرفته است، سر به شورش نمی‌گذارد!

به من می‌گویند: اگر برده‌ای را در خواب می‌بینید، او را بیدار مکنید، شاید که « آزادی » را در خواب می‌بیند!

هر آنچه را روح بدان مشتاق باشد، نفس بدان دست خواهد یافت.

همهٔ چیزها در این عالم آفرینش، در باطن شما وجود دارند و همهٔ چیزهایی که در باطن شماست، در عالم آفرینش وجود دارند.

نیروی تخیل، یگانه خالق است و نزدیک‌ترین و روشن‌ترین تظاهرش، همانا در هنر تجلی می‌شود

از نفرت، به عنوان سلاحی برای دفاع از خویشتن استفاده می‌کنم، اگر نیرومند بودم، هرگز به چنین سلاحی، نیاز نمی‌یافتم!

نسل عجیبی، میان خواب و بیداری به سر می‌برد. در دستان خود، خاک دورانِ گذشته و دانه‌های آینده را نگاه داشته است.

دیروز، در برابر شاهان، سَرِ تعظیم فرود می‌آوردیم و گردن‌هامان را در برابر سلاطین خم می‌کردیم. اما امروز، به هیچ کسی احترام ابراز نمی‌کنیم، مگر به مظهر حق و به دنبال هیچ کس نمی‌رویم، مگر مظهر زیبایی و مظهر عشق.

از برخورد با افرادی که گستاخی را دلاوری و مهربانی را بزدلی می‌نامند، خودداری می‌ورزم و بدانسان هم از برقراری ارتباط با افرادی که گپ زدن را خردمندی و سکوت را جهالت می‌نامند اجتناب می‌کنم.

کشیش، فرد خائنی است که کلام خدا را همچون تهدیدی برای ستاندن پول شما به کار می‌برد ... موجودی دورو، که صلیبی بر سینه دارد و از آن به عنوان شمشیری برای بریدن رگ‌هاتان استفاده می‌کند ... گرگی در لباس بره ... شکمباره‌ای که بیشتر به میز غذا توجه دارد، تا به محراب کلیسا ... کسی‌که عطش زر و سیم دارد و تا دورترین جزایر هم در پس دینارها می‌شتابد ... سارقی که از بیوه‌زنان و یتیمان می‌دُزدَد. او موجود عجیبی است، با نوک یک عقاب و چنگ‌های یک ببر و دندان‌های کفتار و پوست افعی. کافی است کتاب مقدس را از او دور کنید و جامه‌اش را از هم بدرید و هر کاری که مایلید با او به انجام رسانید، سپس در کف دستش، یک دینار پول قرار دهید، تا با تبسمی، شما را ببخشاید.

همهٔ ما نمی‌توانیم با دیدگان درونی‌مان، به تماشای بسیاری از نکات ژرف عالم هستی نائل آییم و این به راستی کار بیرحمانه‌ای است که آدمی از فردی که دیدی ضعیف دارد، بخواهد به نقاطی دوردست خیره بنگرد.

مردم می‌گویند که من دشمن قوانین عادلانه، رشته‌های خانوادگی و سنت قدیمی هستم. این افراد، حقیقت را بیان می‌دارند. من قوانینی را که ساخته و پرداختهٔ بشر باشند، دوست نمی‌دارم ... من مهربانی مقدس و معنوی را بسیار دوست می‌دارم، چیزی که باید لازمه و سرچشمهٔ هر قانونی روی زمین باشد!

انسان‌ها به گروه‌ها و قبایل بیشماری تقسیم شده‌اند و به کشورها و شهرهای گوناگونی تعلق دارند. اما من خود را در هر جامعه‌ای، غریب و بیگانه می‌یابم و به هیچ گروه استقرار یافته‌ای متعلق نمی‌دانم. بلکه این عالم هستی است که سرزمین من و این خانوادهٔ بشری است که قبیلهٔ من به شمار می‌روند!