بریده‌هایی از کتاب پرده را کنار بزن در پایان عشق پیروز است

من سال‌هاست هر شب خوابِ نیل می‌بینم امّا صبح ... متأسفانه باز می‌بینم هنوز همین‌جایم: تُنگ، درد، تاریکی، دیوار ...   پس این شب‌های بی‌راه کی تمام خواهند شد؟ پس این روزهای تکراری کی تمام خواهند شد ...؟!

بی‌خودی بعضی حرف‌های بی‌هوده را باور نکن دنیا خراب‌تر از آن است که سایه دست از گریبانِ روشنایی بدارد. به کسی نگو دنیا بدجوری بوی گَند گرفته است!

من اصلاً نمی‌ترسم، کافی است دو نفر عمیقا یکدیگر را دوست بدارند حتما باران خواهد آمد.

من پُشت و پیشِ سَرَم را نگاه کردم، انگار یک سایه‌ای آن بالاترها می‌خواست چیزی بگوید: - آیا اینجا کسی هست که بر نَفَس‌های خسته من گواهی دهد؟!

هر کجایِ این جهان که باشی همیشه زندانبانی هست که گاهی پنهانی برایت روزنامه بیاورد ... نامه ماهیِ قرمزِ ایامِ عید به ماهیِ سیاهِ کوچولو

به کسی نگو دنیا بدجوری بوی گَند گرفته است!

هی دردْپذیرِ بزرگ تاوانِ عبور از تاریکی تحمل تاریکی است.

چقدر دنیا خوب است. کوچه ما پُر از بازگشتِ بچه‌های دبستان است انگار هر کدام‌شان را پیامبری به این جهان آورده است.

خدایا دردی اگر هست که هست، من که به تو نزدیک‌تر از این سَرخوردگانِ خاموش نشسته‌ام، پس چرا کاری نمی‌کنی؟ من ترانه‌خوانِ بی‌بدیلِ آزادیِ آدمی‌ام هنوز.

بعد از تو آرام آرام یادم رفت زندگی کنم، فقط خواستم زنده بمانم بلکه روزی باز به یاد آورم که بعد از تو باید خیلی چیزها را به یاد بیاورم.

آدمی از اول اولادِ اضطراب و ترانه و اشتباه بوده است.   بهتر است زیرِ لب چیزی بخوانیم، کوچه خیلی تاریک است.

دنیا خراب‌تر از آن است که سایه دست از گریبانِ روشنایی بدارد.

آدمی از اول اولادِ اضطراب و ترانه و اشتباه بوده است. بهتر است زیرِ لب چیزی بخوانم، کوچه خیلی تاریک است.

اینجا همه چیز آنقدر آهسته و بی‌سؤال زندگی می‌کند که می‌شود هر چیزی را جایِ چیزِ دیگری اشتباه گرفت.

دوستِ من دوستِ عزیزِ من در ولگردیِ بی‌دلیل این شب‌ها هر وقت ... واژه کم آوردی به کسی بیندیش که دوستش می‌داری، بلادرنگ ... دنیا به یاری‌ات می‌آید.

هر وقت دیدی واژه‌ها برای من سیاه پوشیده‌اند حتما می‌خواهد اتفاقی بیفتد.   زنگی بزن دیر می‌شود گاهی زنگی بزن!

خدایا دردی اگر هست که هست، من که به تو نزدیک‌تر از این سَرخوردگانِ خاموش نشسته‌ام، پس چرا کاری نمی‌کنی؟ من ترانه‌خوانِ بی‌بدیلِ آزادیِ آدمی‌ام هنوز.

هی شاعرِ بعد از این! قبولِ زحمت بفرمایید بعضی ناگفته‌های محرمانه را یواشکی به ماه بگویید.

یک لحظه به سایه رفتن سرنوشتِ آفتاب را تغییر نخواهد داد ... تو کارِ خودت را بکن، دنیا هم راهِ خودش را خواهد رفت.

شعر ظاهرا آخرین اشتباهِ آدمی‌ست، و آدمی باطنا آخرین خطایِ خویش.   هی جهانِ چارهْ‌ناپذیر ...!