بریده‌هایی از کتاب شازده حمام (جلد اول و دوم)

ارتباطات یعنی تحکیم دوستی‌ها و هزار چیز دیگر. راه و ارتباطات را زیاد کنید، ویزا را بردارید تا روابط فامیلی زیاد شود و صلح و آشتی گسترش یابد. دشمن‌ها دوست شوند و مخارج ارتش و لشکر کم شود

واقعاً این زن‌ها چه موجودات نازنینی هستند. چقدر باید بار اشتباهات ما مردها را به دوش بکشند. حق زن‌ها در همه عالم ضایع شده است.

مارکس هم گفته است در عصر مدرن، قدرت اجتماعی هر کس در جیب او نهفته است. سعدی علیه‌الرّحمه گفته است هر که را زر در ترازوست، زور در بازوست و آن که بر دینار دسترس ندارد در همه دنیا کس ندارد.

مارکس هم گفته است در عصر مدرن، قدرت اجتماعی هر کس در جیب او نهفته است. سعدی علیه‌الرّحمه گفته است هر که را زر در ترازوست، زور در بازوست و آن که بر دینار دسترس ندارد در همه دنیا کس ندارد.

هر کس را زر در ترازوست زور در بازوست. هرکس به دینار دسترس ندارد در همه عالم کس

برخی محله‌ها جای خاصی برای لباس‌شویی بود. به این محل‌ها گازرگاه می‌گفتند

اشنو (اشنان) که از نوعی گیاه خار مانند تهیه می‌شود و کار پودرهای لباس‌شویی امروز را می‌کرد، می‌شستند.

در سال ۱۳۴۸ دانشجویی درد دل می‌کرد و می‌گفت در کلاس سوم راهنمایی وقتی متوجه شد معلمی که هر روز سر کلاس به آمریکا فحش می‌داد و بد و بیراه می‌گفت خودش با خانواده‌اش به آمریکا مهاجرت کرده است همۀ باورهایش مثل بادکنک سوراخ شد. این دانشجو می‌گفت حرف هیچ‌کس حتی پدرش را باور نمی‌کرد و فکر می‌کرد همه دروغ می‌گویند و دروغ می‌نویسند.

در آن سال‌ها هنوز بودن بسیار مهم‌تر از شدن بود. من فرزند فلان کس یا فلان فامیل و طایفه هستم مهم‌تر بود تا این که من تلاش کرده‌ام و فلانی شده‌ام. آخر کسی درسی نخوانده بود و کاره‌ای نشده بود که ادعایی داشته باشد. همه همان بودند که به دنیا آمده بودند. مردم با هم راست و درست بودند. زمینه دروغ گفتن و پرونده ساختن هم نبود. همه همدیگر را می‌شناختند

انسان طبیعتاً خوب است این اجتماع است که آدم‌ها را شیر، موش و روباه بار می‌آورد.

باید بجنگی تا جایگاه اجتماعی خود را معلوم کنی.

عشق اولین زیربنای سعادت و توسعه است. اگر ازدواج با عشق نباشد در خانه همیشه دعوا است و آرامش نیست و بدون آرامش هم سعادت نیست. بدون سعادت خانوادگی هم مملکت توسعه پیدا نمی‌کند. اگر انتخاب شغل با علاقه و عشق نباشد موفقیت کم است.

به آسمان کویر نگاه کردم و بدیع‌ترین آسمان‌های صاف و پرستاره که ستارگان آن از هر طرف تا افق ادامه دارند را دیدم. درست مثل آن که زیر یک گنبد یا تشت بزرگ پر ستاره ایستاده باشی. به عظمت خداوند سرتعظیم و تکریم فرود آوردم. در همان بیابان‌های برهوت پرخوف، درکنار ماشین دو رکعت نماز به عنوان موجودی بسیار بسیار بسیار ریز و میکروسکوپی به عنوان ویروسی به توان ۹۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰ ۹۲۵- در مقابل عظمت عالم، به جا آوردم نه برای تشکر از خالق که چه کسی باشم و باشیم که از خالق تشکر کنیم بلکه برای اظهار عبودیت این بنده حقیر حقیر حقیر به همان اندازه ویروس به توان اظهار شده در بالا.

هر پدیده جدیدی عکس‌العملی به همراه داشت. خودکار، بلندگو، برق، عینک، قاشق چنگال، حمام دوش، پزشک تحصیل کرده، دارو و ... به سادگی پذیرفته نمی‌شد. همیشه عده‌ای از مردم، بچه‌ها و گاه حتی نخبگان با هرگونه تحول و پدیده جدید برخورد غیرمنطقی می‌کردند.

تکنولوژی همیشه راه خودش را باز می کند.

وقتی رادیو داشت عمومی می‌شد آشیخ علی پسر حاج شیخ غلام‌رضا فقیه خراسانی رادیو را حرام می‌دانست نه این که حرف‌های رادیو را حرام بداند اصلاً خود دستگاه را حرام می‌دانست. برخی از طرفدارانش معتقد بودند که اگر رادیوی مغازه‌ها را خرد و خمیر کنند جای آن‌ها در بهشت خواهد بود. فقط پلیس و دادگستری و به‌خصوص مخالفت عموم مردم توانست جلو آن‌ها را بگیرد.

آب لوله‌کشی کیفیت آب فقیر و غنی را یکسان کرد. هرچند که حالا ثروتمندان آب معدنی در بطری می‌خورند و جدایی خود را با فقرا، از این طریق دوباره اعلام می‌کنند.

" آرزو دارم اگر گل نیستم خاری نباشم بار بردار از سردوشی نیم باری نباشم"

در سال ۱۳۴۸ دانشجویی درد دل می‌کرد و می‌گفت در کلاس سوم راهنمایی وقتی متوجه شد معلمی که هر روز سر کلاس به آمریکا فحش می‌داد و بد و بیراه می‌گفت خودش با خانواده‌اش به آمریکا مهاجرت کرده است همۀ باورهایش مثل بادکنک سوراخ شد. این دانشجو می‌گفت حرف هیچ‌کس حتی پدرش را باور نمی‌کرد و فکر می‌کرد همه دروغ می‌گویند و دروغ می‌نویسند. همین آدم منتظر بود. وقتی تظاهرات انقلابی آغاز شدنفر اول صف بود. بیچاره معلم‌های علوم انسانی که می بایست به این جوان‌ها مطلب ارائه می دادند. بی‌خود نیست که دانشجویان و دانش‌آموزان، دیگر معلم‌ها و اساتید خود را پدر روحانی خود نمی‌دانند. معلم‌ها به‌خصوص معلم‌های تاریخ باید برای نان خوردنشان حرف‌هایی می زدند که خودشان هم دچار دوگانگی شخصیت می‌شدند. به نظرم در جهان سوم باید به دبیرها و اساتید تاریخ حق سختی کار پرداخت کرد.

ما با چنگ و دندان زندگی می‌کنیم و معنای زندگی همین تلاش‌ها، عصبانیت‌ها، دوندگی‌ها و صبرها و ظفرها است. زندگی یعنی همین یعنی مبارزه، جوشش و کوشش، صبر و قناعت و تحمل کردن.