بریده‌هایی از کتاب احتمالاً گم شده‌ام

گفتم: «آخر دوتا دختر تنها...» گفت: «اگر دوتا هستیم که دیگر تنها نیستیم.»

زن‌ها وقتی می‌فهمند دارند پیر می‌شوند که زن‌های جوان‌تر از خودشان را می‌بینند.

چه‌قدر دلم نمی‌خواهد کسی را ببینم، حتا برای یک دقیقه، حتا برای نیم‌دقیقه، حتا برای...

خوشحالم که بچه‌ام پسر است و دختر نیست. خوشحالم که نمی‌خواهد سیندرلا یا زیبای خفته باشد، نمی‌خواهد منتظر باشد تا شاهزاده‌ای روی اسب سفیدش بیاید و نجاتش بدهد. پسرم می‌خواهد سوپرمن باشد یا اسپایدرمن، می‌خواهد شجاع و قوی باشد، می‌خواهد پرواز کند و با قدرتش دنیا را از دست دشمن‌ها و آدم‌های بد نجات بدهد.

دکتر گفت: «نباید این‌قدر به گذشته فکر کنی.» نباید، نباید، بی‌خود نبود که کم‌کم داشتم به این نتیجه می‌رسیدم این دکترهای روان‌شناس یا فکر می‌کنند آدم هیچی نمی‌داند یا فکر می‌کنند اگر می‌داند خب پس باید کارهاش دست خودش باشد. مثلا اگر می‌دانی نباید این‌قدر به گذشته فکر کنی، فکر نکن دیگر، و اگر نمی‌دانی نباید این‌قدر به گذشته فکر کنی، بدان و بعد فکر نکن دیگر. به‌همین راحتی. یکی نیست بگوید آقا من به گذشته فکر می‌کنم و می‌دانم نباید به گذشته فکر کنم و باز هم به گذشته فکر می‌کنم.

تصور این‌که کسی آن‌جا دارد دنبالم می‌گردد قشنگ‌تر از این است که پیدام کرده باشد...

دکتر گفت: «نگران نباشید، آدم‌های درون‌گرا بیشتر کلیات بیرون از خودشان را می‌بینند نه جزئیات را.»

فکر می‌کنم دارد خوش می‌گذرد، مهم نیست که کوتاه است، مهم این است که دارد خوش می‌گذرد، کافی است آدم‌ها با آدم‌ها کمی راحت باشند، کافی است آدم‌ها با آدم‌ها کمی خودشان باشند تا خوش بگذرد

همیشه بودنش بهتر از نبودنش بود، بودنش با تمام عذابی که از دستش می‌کشیدم و شاید با تمام عذابی که از دست خودم می‌کشیدم...

تغییر می‌دهم، تغییر می‌دهم، حتا اگر این تغییر هم تقدیر باشد.